ตอนที่ 13 ความลับทั้งสามข้อ (3)

“เหตุผลเดียวที่ผมให้เวลาคุณห้านาที ก็คือต้องการให้คุณยอม แพ้เลิกตามซื้อผมสักที”

จากนั้นเขาเดินอ้อมผ่านซ่งชิงชุนซึ่งยืนขวางอยู่ไป แต่หลัง จากคล้อยหลังไปไม่กี่ก้าว ก็เหมือนเขาจะนึกบางอย่างออก จึง หันกลับมาเสริมต่อ “ขอบอกเป็นครั้งสุดท้าย อย่ามาให้เห็น หน้าอีก”

เฮ้อ… ถ้ารวมครั้งนี้ด้วย เธอได้คุยกับเขามาสี่ครั้ง ครั้ง แรกเขาผลักใสเธอออกจากบ้านโดยไม่ให้โอกาสพูดสักคำ ส่วนครั้งที่สองกับครั้งที่สามมีคนอื่นอยู่ด้วย แต่สุดท้ายเธอก็ได้ คุยกับเขาตามลำพังจนได้ ฉะนั้นเธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เพียง เพราะเขาปฏิเสธเธอครั้งแล้วครั้งเล่าหรอก

ซึ่งชิงชุนสูตหายใจซีดสู้ หมุนตัววิ่งไล่ตามซูจือเนี่ยน และ ฉวยจับแขนเสื้อเขาเอาไว้ “ถ้าคุณไม่พอใจเงื่อนไขละก็ เห็นแก่ ความสัมพันธ์เก่าก่อนได้ไหมคะ”

“ซ่งชิงซุน นี่คุณถึงกับตึงเรื่องในอดีตมาต่อรองเชียวหรือ” สีหน้าของซูจือเนี่ยนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นทันที เขากำมือ แน่น สายตามีดตำแข็งกร้าวของเขาจ้องตรงไปข้างหน้า จาก นั้นหันกลับมาสบตากับซ่งชิงซุน ชักถามเธออย่างชัดถ้อยชัดคำ ทุกคำพูด “จะให้เตือนความจำไหมว่า ใครกันที่ชี้หน้าไล่ผม ออกจากบ้าน อีกอย่างผมไม่คิดว่าอดีตระหว่างเราจะมีค่าพอ ให้พูดถึงอีก! แต่ถ้าอยากจะเท้าความถึงช่วงเวลาที่ผมเคยอยู่บ้านคุณแล้วละก็ หากจำไม่ผิด ผมจ่ายค่าที่พักจำนวนสองร้อย เจ็ดสิบแปดคืนในราคาสูงลิ่วเทียบเท่าโรงแรมห้าดาวให้ไป แล้ว ซ่งชิงขุนเรายังมีอดีตติดค้างอะไรกันอีกงั้นรี”

“ฉะ. ฉัน..” ซ่งชิงชุนพีมพำไม่ได้ศัพท์เมื่อเผชิญกับน้ำ

เสียงแข็งกร้าวเด็ดขาดของซูจือเนี่ยน เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ เขา ยังคงโกรธเกลียดเธอเพราะเรื่องในคราวนั้น ในตอนนั้น เธอไม่อยากข้องแวะกับเขาอีกจริงๆ จึง หักหาญน้ำใจตัดบัวไม่เหลือใยกับเขา ทว่าโชคชะตาช่างเล่น

ตลก วันนี้เธอกลับต้องมาขอความช่วยเหลือจากเขา

นิ้วของซ่งชิงทุนที่จับแขนเสื้อเขาอยู่เริ่มสั้นเทา ใจคอเธอ สับสนวุ่นวาย เธอเหม่อมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะโพล่งออกมา “ถึงแม้จะไม่มีอดีตระหว่างเรา แต่ขอให้ คุณช่วยเห็นแก่เรื่องในคืนนั้น”

ก่อนซ่งชิงชุนจะพูดจบ ชูจือเนี่ยนก็รวบผมเธอไว้ ดึงเธอให้ เงยหน้าขึ้นจนแน่ใจว่าสบตาเยือกเย็นของเขาก่อนกล่าวว่า “คืนนั้นอะไร คืนไหนงั้นหรือ อ้อ… คืนที่คุณตกเป็นของผมงั้นสิ แล้วใครล่ะที่เชิดหน้าบอกว่าผมไม่ต้องรับผิดชอบ แล้วไงล่ะ ผ่านมาห้าปีคงเสียใจแล้วสินะ ตอนนี้เกิดเปลี่ยนใจ จะให้รับผิด ชอบคืนนั้นงั้นรี แล้วทำไมถึงคิดว่าผมจะยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อหลายปีก่อนล่ะ

ซึ่งชิงชุนหลับตาเบือนหน้าหนี พยายามปิดกั้นเขาออกไป ซูจื่อเนียนยกมืออีกข้างขึ้นมาจับคางเธอเอาไว้ บังคับให้หันกลับมามองเขา ถ้อยคำโหดร้ายเย็นชาของเขาดังขึ้นอย่าง ช้าๆ “ซ่งชิงชุน คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่ในคืนนั้น ถึงคุณจะบอก ว่าผมไม่ต้องรับผิดชอบ แต่อันที่จริงผมไม่เคยคิดจะรับผิดชอบ เลยนะ”