ตอนที่ 1 ร่วมชายคาเดียวกัน (1)

ช่วงเวลาที่งดงามที่สุดในชีวิตฉัน

เริ่มต้นขึ้นเมื่อฉันพบเธอ

เมื่อรถของซูจีอเนี่ยนมาถึงบ้านก็เป็นเวลาตีหนึ่งแล้

วภายในบ้านเงียบสงัด

มีเพียงแสงไฟจากห้องนั่งเล่น

ส่วนอื่นของบ้านอยู่ในความมืดสนิท

เขาเดินขึ้นบันไดไปพลางคลายปมเน็กไทไปพลาง

ซูจือเนี่ยนเปิดประตูห้องนอน

เปิดสวิตช์ไฟแล้วเดินไปวางเสื้อแจ็กเก็ตกับเน็กไท ลงบนเก้าอี้อย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขณะเดินไปห้องน้ำ

ทว่าก่อนจะถึงห้องน้ำ ซูจือเนี่ยนพลันหยุดกีก นิ้วที่กำลังปลดกระดุมหยุดชะงัก

ราวกับรับรู้ถึงความผิดปกติภายในห้อง เขาค่อยๆ

หันมองไปรอบห้องและพบว่ามีหญิงสาวนอนอยู่บ นเตียงของเขา

เขาขมวดคิ้วอย่างข้องใจ

สายตากวาดมองไปยังร่างหญิงสาว

แล้วหยุดนิ่งที่ใบหน้าเธอ

สีหน้าเขาแปรเปลี่ยนในทันทีที่รู้ว่าหญิงสาวเป็นใค

ร

เขาย่างสามขุมไปที่ข้างเตียงแล้วฉุดกระชากตัวห ญิงสาวที่กำลังหลับลงจากเตียงและลากไปที่ประตูห้อง

ซึ่งชิงชุนสะดุ้งตื่น สมองยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

เมื่อรู้สึกเจ็บไปทั่วร่างกาย เธอก็ถูกลากออกนอกห้องนอนเสียแล้ว

“ซูจือเนี่ยน.คุณกลับมาแล้ว”

สีหน้าเย็นชาของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก ยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อเขา เขาบีบข้อมือซ่งชิงชุนแน่นขึ้นจนหญิงสาวร้องอย่า

งเจ็บปวดจนพูดไม่อาจเอ่ยอะไรได้อีก

ซูจือเนี่ยนลากซ่งชิงชุนลงบันไดอย่างเร่งรีบจนเธ อก้าวตามไม่ทัน และล้มคะมาชนตู้โชว์เข้า เสียงถ้วยชามในตู้ถูกกระแทกดังลั่นปลุกป้าซุนที่ กำลังหลับอยู่ที่ชั้นล่างตื่นขึ้น

หญิงสูงวัยรีบรุดออกจากห้องในชุดเสื้อคลุมนอน

แล้วตื่นตกใจและหวาดกลัวเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิ ดขึ้น “คุณซู คุณซ่ง พวกคุณทำอะไร..”

ป้าซุนหยุดชะงักไม่เอ่ยอะไรต่อ

เมื่อเห็นสายตาเย็นเยียบของซูจือเนี่ยน ก็หลุบสายตาลง ก้าวถอยหลังสองก้าว ตามองตามร่างของซ่งชิงชุนที่ถูกฉุดลากตัวปลิวผ่

านไป

“ซูจือเนี่ยน ปล่อยฉันนะ..

ซึ่งชิงชุนกระเสือกกระสนดิ้นให้หลุดจากการจับกุ มของซูจือเนี่ยน แต่กลับล้มเหลว สุดท้ายถูกดึงไปถึงประตู

ซึ่งต่อมาถูกกระชากเปิดออกลมหนาวยามดึกพัดเข้ามา

ซึ่งชิงชุนตัวสั่นเทาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นสะท้านว่า “ซูจือเนี่ยน ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับคุณนะ”

แต่ก่อนจะได้ทันพูดจบ ซูจือเนี่ยน

ผู้ซึ่งเงียบกริบมาตลอดตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน พลันเอ่ยขึ้น “ซ่งซิงชุน ใครอนุญาตให้เธอมาที่นี่” น้ำเสียงเขาเย็นยะเยือกดุจลมหนาวยามค่ำ

อาจเป็นเพราะถูกคุกคามด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด

ของซูจือเนี่ยน

ซึ่งชิงซุนจึงไม่กล้าเอ่ยปากพูดสิ่งที่เธอตั้งใจจะกล่

าวออกมา

ซูจือเนี่ยนค่อยๆ หันมามองซ่งชิงชุน ใบหน้าเขาปราศจากอารมณ์ใดๆ

สายตาเขาคมกริบดุจมีดที่ทิ่มแทงซูจือเนี่ยน

เขาแบะปากพร้อมเอ่ยถ้อยคำอันแสนโหดร้ายเย็น ชาออกมา “ฉันเคยบอกแล้วไงว่า

นอกจากศพของเธอ

ชาตินี้ฉันจะไม่ขอพบเธออีก!”

เมื่อกล่าวจบ

เขาก็โยนเธอออกนอกประตูไปอย่างไม่ออมแรง และปิดประตูดังโครมใส่หน้าเธอ