ตอนที่ 98 ความห่วงใยของเธอ (8)

ห้องนอนของซูจือเนี่ยนมีขนาดใหญ่ และแสงไฟที่ส่องเข้ามาจากทางเดินนั้น ก็ให้แสงสว่างเพียงพื้นที่ด้านหน้าประตู ส่วนที่เหลือของห้องนั้นยังอยู่ในความมืดมิด

ซูจือเนี่ยนจงใจหลบอยู่ในความมืด ข่งชิงชุนจึงไม่สามารถจับสีหน้าของเขาได้

ข่งชิงชุนเดาจากเงารางๆ

เขาคงกำลังหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับจมอยู่ในห้วงความคิด

ข่งชิงชนรออยู่ครู่หนึ่ง

พอสังเกตเห็นว่า จ่อเนียนไม่พูดอะไร เธอจึงแจ้งว่า “คุณซูคะ

ฉันจะกลับมาเก็บจานทีหลังนะคะ”

คําตอบที่เธอได้รับมีเพียงความเงียบ ข่งชิงชุนไม่รั้งรออยู่ต่อ เธอหมุนตัวเดินออกไป

ด้วยความรีบร้อนจะออกไปจากถ้ำของซูจ้อเนีย น ผนวกกับความมืดของห้อง

เธอจึงสะดุดเข้ากับบางอย่างบนที่ข้างเตียงเขา หญิงสาวร้องขณะกำลังจะล้มหน้าคว่ำ

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ซูจือเนี่ยนลุกพรวดจากเก้าอี้

ไปคว้าข้อมือของซ่งชิงชุนไว้ก่อนเธอจะล้มหน้า ทีมลงไป

ซูจือเนี่ยนคว้าข่งชิงชุนเอาไว้ ทำให้หญิงสาวเซมาทางซ้ายนิดๆ ร่างกายเธอที่เคยถลาไปด้านหน้า บัดนี้ล้มลงไปในอ้อมแขนของเขา

ร่างของซูจือเนี่ยนเกร็งราวถูกไฟฟ้าช็อต ลมหายใจถึงกับขาดห้วงไป

เมื่อได้สติ ซงชิงชุนเงยหน้าขึ้น

แสงไฟสลัวที่สาดเข้ามาในห้อง

ทําให้ข่งชิงชุนมองเห็นสันกรามแกร่งสมบูรณ์แ บบของซูจีอเนียนได้อย่างชัดเจน

ขณะที่เธอเคลิ้มนิดๆ ไปกับภาพชวนฝัน

ซูจือเนี่ยนก็หลุบตาลง

ดวงตาของทั้งสองประสานกันโดยไม่ทันตั้งตัว

เธอไม่สามารถอ่านแววตาของเขาที่มองมาได้ เพราะเขาหันหลังให้กับแสงไฟ แต่เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงจากดวงตาคู่นั้น

แม้ทั้งคู่สวมใส่เสื้อผ้าอยู่

แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงเรือนกายแข็งแกร่งของเขา และรับรู้ถึงอุณหภูมิที่แผ่ซ่านจากตัวเขาห้อมล้อ

มร่างกายเธอ

เธอได้กลิ่นชายชาตรีเมื่อสูดหายใจเข้า แล้วหัวใจเธอก็เด้นผิดจังหวะ

ข่งชิงชุนได้ยินเสียงลมหายใจของชายหนุ่ม เปลี่ยนจากจังหวะปกติเป็นความตื่นเต้น เสียงหายใจที่รั่วแรงนั้นดังขึ้นในห้องที่เงียบสนิ ท

หัวใจของ งมงชุนสั่นรัวไปตามจังหวะลมหายใ จหอบอันเร่าร้อนของเขา

ในตอนนั้นเวลาราวกันจะหยุดนิ่ง ผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้

ซ่งชิงซุนกะพริบตาถี่ๆ เพื่อเรียกสติ

และสายตาของเธอเริ่มคุ้นชินกับความมืด

ก็จับจ้องใบหน้าของซูจือเนี่ยนด้วยความอยากรู้ เธอเผลอหรีดาขณะเอนตัวเพ่งพิศใบหน้าของเ มาใกล้ น

ลมหายใจแผ่วเบาที่เป่าไล่ใบหน้าของเขา ทำให้ฮอร์โมนอันพลุ่งพล่านในกายเขาเดือดยิ่ง

กว่าเดิม

ซูจือเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึก

เขาหลับตาลงเพื่อสงบใจตัวเองไว้ ความคิดของซ่งชิงชุนก็พุ่งเข้ามาในห้วงคิด

ขณะทําแบบนั้น

หน้าของเขาไปโดนอะไรมาน่ะ

นั่นรอยฝ่ามือใชไหม

ซูจีอเนียนทำตัวแข็ง เขารีบลืมดาทันที

เขาถูกทําร้ายมาเหรอ

ถึงได้ใส่เสื้อหนาวใช่ไหม เพื่อปิดหน้าไว้สินะ

เธอคิดแบบนั้น

แล้วซูจือเนี่ยนก็ได้ยินเสียงเธอพูดเบาๆ ว่า

“คุณ…คุณชูคะ คุณไปมีเรื่อง…

ชกต่อยมาเหรอ ก่อนคําพูดสุดท้ายจะพับริมฝีปา

กของข่งชิงชน

ซูจีอเนียนก็ผลักเธอจากอ้อมแขนอย่างแรง “ออกไป!”

ข่งชิงชุน ชวนเซจนเกือบตกเตียง ทำหน้าบึ้งแล้วไต่ลงจากเตียงเขาอย่างรวดเร็ว

ก่อน ออกจากห้องของเขาโดยไม่เถียงอะไรเ ลยสักค่า

ข่งชิงชุนได้แต่ถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเธอไปถึ งชั้นล่าง