ตอนที่ 84 กรรมตามสนอง (4)

เช้าวันต่อมา ซ่งชิงชุนตื่นนอนก่อนฟ้าสาง หลังจากตระเตรียมอาหารเช้าให้ซูจ๋อเนียนเป็น ที่เรียบร้อย เธอก็เขียนโน้ตแจ้งเขา

ก่อนรีบรุดออกจากบ้าน

ขณะขั้นแท็กซี่ที่เธอเรียกมา โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเธอก็ดังขึ้น

ข่งชิงซุนกัมมองดูมือถือ เธอถึงกับอึ้งไป เมื่อเห็นหมายเลขบนหน้าจอ เธอปล่อยให้มือถือดังอยู่สักพัก ก่อนจะกดรับในที่สุด

“พี่อ้หนาน”

ฉันยี่หนานโทรมาหาเธอ

และเขาคงจะรับประทานอาหารเช้าอยู่ เพราะเธอได้ยินเสียงเขาพูดอู้อี้ไม่เต็มเสียง มีอาหารยังเต็มปากอยู่ว่า “ซง” จากนั้นครู่หนึ่ง

เธอก็ได้ยินเสียงกลืนอาหาร แล้วเขาพูดใหม่อีกครั้ง “ซ่งซ่ง พี่ขอโทษนะ

ข่งชิงซุนรู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องที่เขาปล่อยใ ห้เธอรอเก้อในวันเกิดของเธอเอง

ถึงแม้เรื่องจะเกิดขึ้นไปแล้วเมื่อวานซืน แต่พอถูกย้ำเตือนให้นึกถึงอีก เธอก็อดใจไม่ได้

“ซงซง พี่สาบานนะว่า พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ก็อย่างที่บอกไป พอดีเกิดเรื่องขึ้นน่ะ

พี่บังเอิญไปเจอเพื่อนเก่าเข้า เลยไปไม่ทันนัด อันที่จริง พี่อยากจะโทรไปบอกเธอนะ แต่ ท่ามือถือหาย

นี่พี่เพิ่งได้โทรศัพท์เครื่องใหม่มาเมื่อกี้เอง

และกว่าจะใส่ซิมเสร็จ… ฉิน หนานหยุดพูดไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะเอ่ยปากขอโทษอีก ซงซง

พี่ขอโทษด้วยนะ

หากคนเรารักใครสักคนหนึ่งอย่างแท้จริง

จะเข้าใจเป็นอย่างดีว่า คำว่า “ขอโทษ”

นั้นสร้างความเจ็บปวดให้สักเพียงใด เพราะคำขอโทษนี้มักตามติดมาด้วยความเศร้าเ

คล้าน้าตาของใครคนหนึ่งเสมอ

ชงชิงชุนไม่ชอบเลยที่ได้ยินคำคำนี้จากปากฉัน อ้หนาน ทว่าในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

เกือบครึ่งหนึ่งของถ้อยคำทั้งหมดที่เขาเอ่ยกับเ ธอนั้น กลับเป็นคํา

ข่งข่งชุนหลุบตาลง

และฝืนตอบด้วยเสียงน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุดเ ท่าที่เธอจะทำได้ “ไม่เป็นไรค่ะ พี่อีหนาน….

“จริงๆ เหรอ ไม่เป็นไรจริงๆ นะ

อย่าโกหกพี่นะ…

“ไม่ได้โกหกค่ะ…

แน่นอน จะไม่เป็นไรได้อย่างไร เอาจริงๆ แล้วจะให้เธอตอบเขาว่าอย่างไร

ถ้าเธอไม่ตอบไปเช่นนี้

ด้วยเกรงว่าฉัน หนานจะจับความเศร้าในน้ำเสีย งของเธอได้ เธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง และแสร้งทำเป็นบ่นเหมือนเด็กขี้งอน “นี่ พี่อีหนาน

พี่ยังติดค้างของขวัญวันเกิดฉันอยู่นะ”

“แน่นอน พี่ไม่ลืมหรอก เอาไว้พี่จะเลี้ยงข้าวเธอแทนแล้วกัน” “งัน เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีเถอะ

ฉันจะกินล้างกินผลาญจนพี่หมดตัวไปเลย”

ข่งข่ง นพูดต็ดตลก

ทว่าประกายในดวงตาเธอกลับอ่อนแสงลง

ระหว่างพวกเขาทั้งคู่มักเป็นเช่นนี้ตลอด เธอต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการที่เ

ขาทําให้เธอปวดใจ

ในขณะที่เธอต้องคอยเอ่ยปากยกโทษให้เขาไป

ทุกครั้งทุกครา

หลายต่อหลายครั้งแล้วที่เป็นเช่นนี้

จนเธอบอกไม่ได้ว่า

เธอเสแสร้งเก่งหรือเขาไม่สนใจความรู้สึกของ ผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่ง และก็นะ

บางทีเขาอาจเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงดี แต่เข้าใจแค่ความรู้สึกของผู้หญิงที่ชื่อถังหน่วน

เพียงคนเดียวเท่านั้น

มือของชงชิงชนที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้น

เริ่มสั่นเทาเล็กน้อย และหลังจากลังเลครู่หนึ่ง ข่งชิงซุนก็เอ่ยปากถาม “พี่อี่หนาน

ในวันเกิดของฉัน

พี่บอกว่าบังเอิญเจอเพื่อนเก่า… เพื่อนเก่าคนนั้นใช่ถังหน่วนหรือเปล่าคะ

“เธอรู้ได้ยังไง” ฉิน หนานตกใจ

จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่า

ถังหน่วนกับซงชิงซุนเคยเป็นเพื่อนนักเรียนห้อง

เดียวกัน

ก่อนชงชิงชุนจะตอบ เขาก็กล่าวต่อ

“ถึงหน่วนบอกเธออย่างนั้นหรือ

วันนั้นถึงหน่วนเกิดข้อเท้าเคล็ด พี่เลยพาเขาไปโรงพยาบาล…

คิวที่โรงพยาบาลยาวมาก

กว่าเราจะหาหมอเสร็จ

ก็ปาเข้าไปเกือบห้าโมงเย็นแล้ว….

ข่งชิงชนรู้สึกเสียใจที่ถามคำถามนั้นออกไป เพราะเธอไม่อยากรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพ

วกเขาในวันเกิดของเธอ

ดังนั้นเธอจึงตัดบทพูดแทรกฉัน หนาน “พี่ หนานคะ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“ได้สิ” ผ่านโทรศัพท์มือถือ

ซึ่งชิงชุนได้ยินเสียงฉินอี้หนานหยิบเครื่องดื่มข้ นมาดื่ม