ตอนที่ 70 สุดที่รักของเธอ ศัตรูหัวใจของเขา (10)

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่

ซูจือเนี่ยนกะพริบตาขับไล่ความอ่อนล้าในดวงต

า แล้วหันไปมองนาฬิกาบนผนัง

เป็นเวลาห้าทุ่มห้าสิบแปดนาทีแล้ว อีกสองนาทีวันเกิดของเธอก็จะผ่านพ้นไป

ซูจีอเนียนหันมามองเจ้าหญิงนิทราที่หลับสนิท

อยู่ เขาค่อยๆ หลับตา

ขณะก้มลงจุมพิตบนหน้าผากของเธอ

คุณรู้ไหมว่า ผมอยากทําดีกับคุณมากแค่ไหน แต่ผมทําไม่ได้ ผมไม่กล้าพอ

ซูจ๋อเนียนแนบริมฝีปากบนหน้าผากของชงชิงชุ นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผละจากมา “ถึงถึง สุขสันต์วันเกิดนะ

ขณะที่เขากล่าวคําอวยพรอยู่นั้น เช้าวันใหม่ก็ได้เริ่มขึ้น เ อ ง ง นลืมดา ตะวันก็นแล้ว

เป็นวันที่มีหมอกหนาทึบ

ดูเหมือนหิมะกำลังจะตก

ข่งชิงซุนหันไปมองนาฬิกาบนผนัง

ซึ่งบอกเวลาแปดโมงเช้า

อีกสองชั่วโมงจึงจะถึงเวลาเริ่มงานของเธอ เธอนอนบิดขี้เกียจ อ้าปากหาวหวอด

แล้วนอนซุกตัวต่อบนเตียง

ขณะเอื้อมมือออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งควร จะอยู่ที่ข้างหมอนตามความเคยชิน

แต่กลับหาไม่เจอ

ข่งชิงชุนนําหน้านิ่ว มีอยังคงงานหาต่อไม่หยุด

สุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่ง

และเมื่อมองเห็นหมอนสีขาว

เธอถึงกับตกตะลึง พอมองไปรอบตัว

ตาของเธอก็เบิกโพลง

นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอนี่นา แต่เป็นห้องนอนของซูจีอเนียน

ทําไมเธอมาอยู่ในห้องนอนของเขาได้ละ

แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้พลันหลั่งไห เข้ามาในหัวของบ่งชิงชน

เธอไปรอฉันอ้หนานที่โรงแรมปักกิ่งตลอดทั้งวัน ก่อนจะได้รับข้อความจากถังหน่วน

จากนั้นก็เธอดื่มไวน์หมดไปหลายขวด

พอนึกถึงตรงนี้

ข่งชิงซุนพลันเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระ จก เธอสวมเสื้อเชิ้ตผู้ชายสีขาวอยู่….

ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าระหว่างที่เธอเมามาย

มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น

แล้วเธอก็มาตื่นขึ้นบนเตียงของซูจีอเนียน แถมใส่เสื้อเชิ้ตของเขาอีกด้วย

จากนั้นนําดับเหตุการณ์ก็ปรากฏขึ้นในหัวเธอ

ทันใดนั้น

เธอกระโดดพรวดลงจากเตียงราวกับถูกไฟฟ้าช็ อด พร้อมกับบ่นพึมพา “อย่าบอกนะว่า

เมื่อคืนตอนเมาขาดสติ

ฉันดันไปรวบรัดฉวยโอกาสตาเพี้ยนเข้าน่ะ

เ ง ง ง นกลับมามองซูจ๋อเนียนอีกครั้ง เขานั่งอยู่ในรถตั้งแต่ก่อนหกโมงเช้าแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ เขายังไม่สั่งให้คนขับรถออกรถสักที หลังจากลังเลครู่หนึ่ง เธอจึงถามขึ้น

“ท่านประธาน คะ

เราจะออกรถได้หรือยังคะตอนนี้”

ซูจีอเนียน ผู้ซึ่งจดจ่ออยู่กับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ก เงยหน้ามรับฟังคำถามของเฉิงชิงชง

เขาหยิบถ้วยกาแฟที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมาถือไว้ และขณะที่กำลังจะจิบกาแฟอยู่นั้น

เสียงของ ง ง น ดังเข้ามา “อย่าบอกนะว่า เมื่อคืนตอนเมาขาดสด

ฉันดันไปรวบรัดฉวยโอกาสตาเพี้ยนซูเข้าน่ะ”

ได้ยินดังนั้นแล้ว ซูจือเนี่ยนถึงกลับสะดุ้ง กาแฟหกเลอะทั่วแป้นคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊ก เฉ่งชิงชงรีบส่งกระดาษทิชชูให้เขา

ซูจีอเนี่ยนมิได้รับไป

มัวแต่ครุ่นคิดถึงประโยคที่ซ่งชิงชุนเพิ่งเอ่ยออก

มา

ตาเพียนซู… นี่เธอกำลังพูดถึงเขาอยู่ใช่ไหม

เฉิงชิงชงถือวิสาสะหยิบโน้ตบุ๊กไปจากเขามาเซ็ ดให้แห้ง เพราะดูเหมือนซูจีอเนียนกำลังครุ่นคิดบางเรื่อง

อยู่

ซูจีอเนียนจ้องมองไปยังพุ่มไม้ที่นอกหน้าต่างร

จาก นครู่หนึ่งเสียงบ่นพึมพำของซ่งชิงซุนก็ดัง

เข้าหูเขาอีกครั้ง แปลกมาก

เนื้อตัวก็ไม่เห็นมีร่องรอยอะไรนี่ แถมไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนเลย….

อวัยวะส่วนล่างก็ไม่เจ็บไม่ปวดอะไร

ซูจ้อเนียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขารู้ดีว่าคนขับรถกับเฉิงชงชิงไม่ได้ยินเสียงขอ

งข่งชิงชุน

แต่ปลายหูของเขากำลังร้อนผ่าวเป็นสีแดงจัด

” แต่ถ้าจําไม่ผิด

ตาคนนั้นหยาบคายรุนแรงจะตายไป งั้นแสดงว่าเขาคงไม่ได้ทำมิดีมิร้ายอะไรฉันละมั้

ซูจีอเนียนได้ยินเสียงโล่งอกของชงชิงชุน

ก็ทําหน้ามุ่ยเล็กน้อย

นัยน์ตาเขาปรากฏร่องรอยความหมองเศร้า