ตอนที่ 44 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน

(4)

หลังจากผ่านไปหนึ่งหรือสองอึดใจ ซูจือเนี่ยนที่เหมือนลืมไปว่าตนเองพูดตอบเลขาไปแ ล้ว ก็พูดตอบรับอีกครั้ง ทว่าจู่ๆ ร่างเขาก็เกร็งขึ้น ก่อนจะหันหลังกลับแล้ววิ่งออกไปจากออฟฟิศ

เลขาของเขาพยายามวิ่งตามให้เร็วที่สุด แต่เมื่อเธอออกจากออฟฟิศของเขา ก็เห็นซูจือเนี่ยนหยุดอยู่ตรงทางเดิน

“ประธานซูคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” เลขาถามขึ้น แต่ซูจือเนี่ยนไม่ตอบ

เขาดูเหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เลขาที่รู้สึกงุนงงจึงเดินเข้าไปหา

การเคลื่อนไหวปุบปับของเธอทำให้ซูจือเนี่ยนรู้สึกตั

ว

ชายหนุ่มรีบลดสายตาลงราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็น

ความอ่อนแอของตน กระนั้นเลขาของเขาก็ยังมองเห็นสีหน้าโหยหาในจัง

หวะที่เขาก้มหน้าลงไป

เลขาตกใจไปหนึ่งวินาทีเต็ม

แต่เมื่อพยายามสังเกตสีหน้าของซูจือเนี่ยนอีกครั้ง ใบหน้าของชายหนุ่มก็กลับมาห่างเหินดังเดิม รังสีแห่งความเป็นราวกับน้ำแข็งแผ่ออกมาจากตั วเขา พลอยทำให้อุณหภูมิรอบๆ ลดต่ำลงไปด้วย

เขาหยุดอยู่ตรงนั้นเพียงไม่นาน ก็เริ่มออกเดินไปยังห้องประชุม

เลขายังคงยืนอยู่ที่เดิมหลายวินาที ก่อนก้าวตามเจ้านายใหญ่ให้ทัน

ขณะที่จ้องมองแผ่นหลังของเขาจู่ๆ เธอก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตนเห็นก่อนหน้านี้เป็นความรู้สึ กจริงๆ ของเขา หรือเธอแค่คิดไปเอง

หลังจากก้าวเข้าไปในห้องประชุม ซูจือเนี่ยนก็นั่งลงบนเก้าอี้ของตน เอ่ยออกมาเพียงคำเดียวสั้นๆ “เริ่ม”

ผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์เริ่มรายงานก่อน บรรดาผู้จัดการฝ่ายต่างๆ

ในห้องต่างจ้องมองผลวิเคราะห์ตลาดที่แสดงอยู่บน

หน้าจอ

และฟังคำอธิบายจากผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์อย่าง ตั้งอกตั้งใจ

ซูจือเนี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้โดยไม่พูดอะไร ดูเหมือนเขากำลังให้ความสนใจเต็มที่

แต่แท้จริงแล้วจิตใจของเขากลับลอยไปไกล เขารู้…วันนี้ฉินอี่หนานกลับมาปักกิ่ง

เขายังรู้อีกด้วยว่าซ่งชิงชุนจะไปรับหมอนั่นที่สนาม บิน..

เขาอยู่ในออฟฟิศตั้งแต่เช้ามืด

คอยเงี่ยหูฟังเสียงต่างๆ ที่ดังมาจากข้างนอก เขารู้สึกอื้ออึงไปด้วยเสียงมากมายตลอดทั้งเช้าจนเ หมือนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว

แต่เขากลับยังไม่ได้ยินเสียงของซ่งชิงชุนเลย

หลังจากวางสายโทรศัพท์ที่โทรมาตอนบ่ายสองครึ่ ง เขาก็ลุกขึ้นไปยืนข้างหน้าต่าง พยายามจับเสียงของเธอท่ามกลางเสียงมากมาย

กครั้ง

แต่คราวนี้เขาจับเสียงที่มีเอกลักษณ์ของเธอได้อย่า

งรวดเร็ว “พี่อี๋หนานคะ

ตอนนี้มีแค่ร้านอาหารตะวันตกที่เปิดอยู่

ทำไมเราไม่ไปที่นั่นแทนล่ะคะ เราไม่ได้ไปกินร้านนั้นนานแล้วนะ”

“ได้สิ”

เขาได้ยินเสียงนุ่มนวลของผู้ชายตอบกลับมา หลังจากไม่ได้ยินเสียงนั้นมานานหลายปี เขากลับบอกได้แม้ได้ยินเพียงแวบเดียว

ว่ามันคือเสียงของฉินอี่หนาน

เขายืนปักหลักอยู่ริมหน้าต่างขณะฟังเสียงสองคนนั้ นเดินไปที่ร้านอาหาร

ได้ยินเสียงพวกเขาสั่งอาหารและแบ่งปันเรื่องราวต ลอดสองปีที่ผ่านมา เขารับรู้ถึงความห่วงใยและใส่ใจที่ทั้งคู่มีให้กันและ

กัน..

เขายืนฟังอยู่อย่างนั้นเกือบชั่วโมง

ตั้งใจมากจนไม่รู้ตัวว่าเลขาของเขาเข้ามาเมื่อไร เลขาบอกเขาเรื่องการประชุมอยู่หลายหน แม้แต่ตอนที่เขาเดินออกจากออฟฟิศเพื่อไปห้องปร

ะชุม

เขาก็ยังคงตั้งใจฟังเสียงการสนทนาของสองคนนั้น เขาได้ยินเธอพูดว่า “พี่อี๋หนาน

เราไม่ได้เจอกันนานเลย พี่คิดถึงฉันไหมคะ”

“ต้องคิดถึงอยู่แล้วสิ” ฉินอี๋หนานตอบกลับทันที

หลังจากนิ่งงันไปครู่

ซึ่งซิงชุนก็เสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลว่า “ฉันก็คิดถึงพี่ค่ะ พี่อี๋หนาน”