ตอนที่ 32 อดีตที่เราเคยมี (2)

ครั้งแรกที่ซูจือเนี่ยนย้ายเข้ามาอยู่กับครอบครัวช่ง บิดาเธอก็ บอกเธอเช่นนี้ ในตอนนั้นเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แถมยังโทษ พ่อด้วยว่าเข้าข้างคนนอก เธอถึงขนาดเคยยกเรื่องนี้มาเป็น ประเด็นทุกครั้งที่ทะเลาะกับพ่อด้วย แต่หลังจากที่พี่ชายของเธอ เสียชีวิตและพ่อล้มป่วยลง เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น อีกแล้ว เธอถึงกับต้องยอมเสียสละตัวเองเพื่อครอบครัวซ่ง

ซ่งชิงซุนพยายามฝืนยิ้มออกไปอย่างดีที่สุด พร้อมพยัก หน้าและบอกว่า “หนูเข้าใจค่ะ พ่อ”

อาการป่วยของซ่งเมิ่งหวาอาจดีขึ้นบ้างแล้ว แต่โดยรวม สภาพร่างกายของเขายังคงอ่อนแอ ดังนั้นหลังจากคุยกันเพียง เวลาสั้นๆ เขาก็ผล็อยหลับไปด้วยเหนื่อยล้า

ฟางโหรว พี่สะใภ้ของเธอคอยดูแลพ่อเธอมาโดยตลอด ซึ่งชิงชุนจึงบอกให้พี่สะใภ้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน ส่วนคืนนี้เธอ จะอยู่เป็นเพื่อนพ่อเอง ก่อนฟางโหรวจะกลับไป ซึ่งชิงซุนเดิน ตามออกไปข้างนอกห้องพักของพ่อ โดยบอกว่าเธออยากเดิน ไปส่งพี่สะใภ้ จนกระทั่งพวกเธอเดินห่างห้องพักได้สักหน่อย ซึ่ง ชิงชุนจึงพูดกับอีกฝ่าย “พี่คะ ฉันจะย้ายออกจากบ้านเดือนหน้า นะคะ”

“ทำไมถึงจะย้ายออกกะทันหันแบบนี้ล่ะ” ฟางโหรวถาม อยากตกใจ แต่แล้วเธอก็ดูจะนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงถามขึ้นมา แทนว่า “เธอจะย้ายออกไปอยู่กับซูจือเนี่ยนเหรอ”
“ค่ะตอบเสียงเบา เธอเงียบไปนิดหนึ่งแล้วเสริม ขึ้น อย่าบอกพ่อนะคะ

ฟางโหรวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบ “ชิงชุน ฉัน

ขอโทษ”

อยู่ที่โรงพยาบาลสองวันก่อนสลับหน้าที่กับพี่ สะใภ้ ตอนเธอกลับมาถึงบ้าน เพิ่งเป็นเวลาเพียงหนึ่งทุ่ม แต่ชิงชุนกลับรู้สึกเหนื่อยแสนเหนื่อย เธอจึงคลานขึ้นเตียงโดยไม่ กินข้าวเย็น

ตั้งแต่ที่ซ่งเฉิงฆ่าตัวตาย ก็ไม่เคยนอนหลับสนิท เลยสักคืน ตอนนี้วิกฤตของซ่งเอ็มไพร์กำลังเธอจึงผ่อนคลายได้เสียที เธอหลับสนิทพยายามปลุกเธอหลายครั้งกว่าจะตื่น

อาจเป็นเพราะได้รับโทรศัพท์จากฉินอี่หนาน ซึ่งฝันถึงช่วงเวลาในวัยเด็ก

ตอนที่ซ่งชิงยังเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง กิจการของเมิ่งหวายังไม่เจริญรุ่งเรืองนัก และซ่งเอ็มไพร์ก็ยังไม่ได้ขึ้น ในเวลานั้นสมาชิกครอบครัวทั้งสี่อาศัยกันอยู่ในบ้านเดี่ยว หลังเล็กๆ ไม่ใหญ่โตนักทางตะวันตกของปักกิ่ง

และหนึ่งในสี่ของครอบครัวที่อยู่ร่วมบ้านเล็กหลังนั้น คือครอบครัวของอี่หนาน

อี่หนานกับซ่งเฉิงเกิดเดือนเดียวกันและปีเดียวกัน แม่ ของเธอกับแม่ของฉินอี่หนานตั้งครรภ์และอุ้มท้องลูกคนแรก เมื่ออยู่ในบ้านเล็กหลังนั้น ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่ทั้งสองจะ สนิทสนมกันเป็นพิเศษ

การที่พวกแม่ๆ สนิทกันมาก เมื่อซ่งชิงชุนโตขึ้นมาหน่อย แม่ของฉินอี่หนานจึงมาเล่าให้เธอฟังว่า ตอนได้ทำข้อตกลงลับๆ กันสองคน ว่าถ้าและลูกสาว โตขึ้นพวกท่านจะให้สองน่าเสียดายที่พวกท่านให้กำเนิดเด็กชายสุขภาพเหล่าแม่ๆ จึงผิดหวังมาก ถึงขนาดออกมาด้วยเกี่ยวดองกัน

ตอนที่ซ่งชิงได้ยินเรื่องนี้ เธอไม่รู้สึกเสียใจเลยสักแต่กลับดีใจและรู้สึกขอบคุณที่ซ่งเฉิงเป็นเด็กผู้ชาย

ในตอนนั้น ซ่งหวาถือว่าเป็นคนที่มีการศึกษาสูงที่สุด ในบรรดาครอบครัวที่อยู่ในบ้านหลังเล็กนั้น ขณะที่ฉินอี่ หนานเรียนไม่จบการศึกษาชั้นประถมด้วยซ้ำ ดังนั้นพ่อของเธอ จึงเป็นคนตั้งชื่อให้ทั้งฉินอี่หนานและซ่งเฉิง

ซึ่งเฉิงกับฉินอี่หนานนอนเตียงเด็กหลังเดียวกัน และโตมา เป็นเพื่อนสนิทกัน ที่จริงแล้วพวกเขาเหมือนพี่น้องกันเสีย มากกว่า แม้แต่ซ่งชิงก็ยังเคยหลงคิดอยู่หลายปีว่าเธอมีพี่ชายสองคน

และนับตั้งแต่หัดเดินได้ ซึ่งชิงชุนก็ซอบติดสอยห้อยตาม ซึ่งเฉิงและฉินอี่หนานไปไหนต่อไหนด้วย