ตอนที่ 105 จูบที่ไม่อาจห้ามใจได้ (5)

นี่เป็นครั้งแรกเลยตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบั านเขา และขออนุญาตหยุดอย่างมีสติ

วันหยุดแรก และหยุดเพื่อฉิน หนาน…. แววตาของซูจีอเนียนแพร่รังสีเย็นเยียบเหมือน น้ำแข็ง

ข่งชิงชนรออยู่สักพัก

แล้วพอเธอเห็นว่าซูจือเนี่ยนยังเอาแต่มองหน้า จอโทรทัศน์โดยไม่ตอบ เธอเลยเสริมว่า “คุณซู

ฉันไปได้หรือเปล่าคะ

ซูจือเนี่ยนทําเป็นไม่ได้ยินเธอ เอาแต่จ้องมองจอโทรทัศน์ตาไม่กะพริบ

ตอนที่ งชิงชุนดัดสินใจว่าจะถามเป็นครั้งที่สาม หรือไม่นั่นเอง ชายหนุ่มจึงหันขวับมา

ก่อนเลื่อนสายตามองเธอช้าๆ

มีความเย็นเยียบในดวงตาของเขา หรือพูดให้ถูกคือไร้ความรู้สึก

เขามองราวกับเธอหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกั บฉากหลัง

แววตาเขาไม่ปรากฏอารมณ์ใดเด่นชัดเลย

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ข่งชิงชุนกลับรู้สึกว่าเขามีเรื่องมากมายที่ไม่ได้

พูดออกมา

ซูจือเนี่ยนจ้องเธออยู่พักใหญ่โดยไม่พูดอะไรสั กคําเดียว จนซ่งชิงซุนเริ่มกระสับกระส่าย

มือเธอชื่นเหงื่อไปหมดแล้ว

แค่ตอนที่ซ่งชิงชุนเล็กหวังถึงวันหยุดแล้วนั่นแ หละ ในที่สุดซูจือเนี่ยนก็อ้าเปิดพูดขึ้นว่า

“ผมให้คุณลาทั้งคืนไม่ได้

บอกมาว่าคุณจะไปนานแค่ไหน

แล้วผมจะดูให้ว่าทําอะไรได้บ้าง”

นี่เขาจะอนุญาตให้ฉันลาได้จริงๆ เหรอ

ดวงตาของข่งชิงชุนเปล่งประกายความหวัง ขนตายาวงอนของเธอกะพริบปริบๆ ขณะที่ฟันเฟืองในสมองเริ่มทํางาน งานเลี้ยงเริ่มตอนสองทุ่มครึ่ง

แล้วก็ควรเลิกดอนห้าทุ่ม

แต่เธอต้องออกจากบ้านตอนสองทุ่ม “สี่..” ก่อนจะพูดจบ

ซ่งชิงชุนยังตัวเองไว้แล้วลดเวลาลง “สามชั่วโมง…

หญิงสาวชะงัก ก่อนเสริมอย่างลังเล

“…คิดว่างั้นนะคะ”

ประกายสดใสในดวงตาเธอเป็นเหมือนคมมีด มันกำลังทิ่มแทงลึกลงไปในหัวใจของซูจือเนี่ย

เธออยากไปงานเลี้ยงของฉัน หนานขนาดนั้นเ ลยเหรอ นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่จู่ๆ ดวงตาเธอถึงเปล่งประกายความหวังแบบนั้น

ซูจ๋อเนียนเบือนหน้าหนีสายตาของข่งชิงซุนโด ยไม่รู้ตัว

เขายบริมฝีปากเพื่อปิดซ่อนความเจ็บปวดในหัวใ จ

การกระทํานั่นทําให้ซ่งซิงซุนกังวล เธอกลัวว่าเขาอาจคืนคำ จึงรีบเสริมไปว่า “คุณ คะ ถ้าสามชั่วโมงมันมากไป

นสองชั่วโมงครึ่งก็ได้ค่ะ…

หรือแค่สองชั่วโมงก็ได้… ซ่งชิงชุนเห็นว่าชายหนุ่มไม่ตอบกลับ จึงลอบถอนหายใจ เธอขบฟันแล้วต่อรอง

“ถ้าอย่างนั้น หนึ่งชั่วโมงครึ่งไหมคะ คุณชู

นั่นน้อยที่สุดแล้ว

แค่เดินทางไปกลับก็ใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโ มงแล้ว…

“เที่ยงคืน” ซูจือเนี่ยนโพล่งขัดขืน

ข่งชิงชุนหยุดพูดแล้วมองชายหนุ่มอย่างงุนงง

มือที่จับรีโมตอยู่ แน่นขึ้น

แล้วซูจือเนี่ยนพูดต่อเสียงเรียบ “คุณต้องกลับบ้านก่อนเที่ยงคืน!”

เที่ยงคืนเหรอ ตอนนี้เพิ่งทุ่มห้าสิบเองนะ นั่นแปลว่าเขาให้เธอหยุดได้ห้าชั่วโมงเลยเหรอ สีหน้าของชงชิงชุนเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่

อ

ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดีใจเหมือนเพิ่งถูกลอตเตอรี่ เธอพูดอย่างมีความสุข “ขอบคุณค่ะ คุณชู

ข่งชิงชุนไม่สนใจท่าทีไร้ปฏิกิริยาของชายหนุ่ม แล้วถามยิ้มๆ ว่า “คุณชูคะ งั้นมื้อเย็นวันนี้คุณอยากกินอะไรคะ”