ตอนที่ 112 ไม่มีใจให้เขาแล้ว (2)

จากนั้นก็ตามมาด้วยความเงียบ

ข่งชิงชุนอาจกำลังลองของขวัญของฉัน หนา

นอยู่ก็ได้

ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงของฉัน หนานพูดขึ้น

“มานี่ เดี๋ยวพี่ช่วย”

ซูจือเนี่ยนได้ยินอย่างชัดเจน

เสียงของก้าวเท้าของฉินอี้หนาน ตามด้วยเสียงลมหายใจติดขัดของข่งชิงชุนเมื่อ

ฉินอี้หนานเข้าไปใกล้เธอ

เขาชะงักนิ่ง

“ประธานซู แก้วเต็มแล้วนะ…” คนใกล้ๆ เห็นว่าซูจือเนี่ยนกำลังรินไวน์จนล้นแก้วแล้ว

เสียงนั้นดูจะไม่เข้าหูซูจือเนี่ยน มือของเขายังคงถือขวดไวน์รินต่อไป

“นี่ คุณชู”

“ประธานซู”

“ซูจีอเนียน… ” ถึง วที่ข้างๆ ซูจิอเนียนเอื้อมมือมาดึงขวดไวน์ไป

ก่อนคว้า ชชูมาหยิบมือหนึ่งแล้วส่งให้ซูจือเนี่ย

น “นายทําอะไรน่ะ คิดอะไรอยู่”

“เปล่า” ซูจ๋อเนี่ยนเพิ่งรู้ตัวจึงพึมพำตอบ เขาไม่ได้อธิบายอะไร

ชายหนุ่มรับกระดาษจากถังทั่วแล้วเช็ดไวน์บนโ

ต๊ะ

ก่อนเสียงหัวเราะคิกคักของซ่งชิงชุนจะดังเข้าม าในหู “ขอบคุณค่ะ พี่อี๋หนาน”

เธอคงมีความสุขมาก

เพราะเขาจับได้ถึงน้ำเสียงสดใสร่าเริง

ที่มักหายไปเวลาเธอพูดกับเขา

หญิงสาวพูดกับฉิน หนานด้วยน้ำเสียงร่าเริงนั้น

“ดูเป็นไงบ้างคะ”

ถึงเขาจะไม่ได้อยู่ตรงนั้น

แต่ซูจือเนี่ยนนักในหัวภาพออกเลย ดวงตารื้นน้ำตาของเธอที่กำลังมองฉัน หนาน

นคงเต็มไปด้วยความรักใคร่ นชม

ดวงตาของซูจีอเนียนแข็งกระด้าง มือที่เช็ดโต๊ะอยู่สั่นสะท้าน แล้วศอกของเขาก็บังเอิญไปชนกับแก้วไวน์เข้า

ทำให้ไวน์ที่มีฟองสีขาวกระเด็นมาโดนแขนเสื้อ

เข้า

ถังนวลุกพรวดขึ้นทันทีเพื่อช่วยทําความสะอาด แม้แต่หญิงสาวที่อยู่ใกล้ซูจือเนี่ยนที่สุด คนที่เป็นแขกคนหนึ่งของประธานซุน ก็รีบล้วงผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาซับไวน์บ นแขนเสื้อของเขา

แตก่อนที่ปลายนิ้วของเธอจะทันแตะโดนแบนเ สื้อเขา ซูจือเนี่ยนลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง เขารีบถอยหลังไปสองก้าวราวกับเธอเป็นสิ่งสก ปรกที่สุดในโลกนี้ ก่อนสั่งด้วยน้ำเสียงรังเกียจ “อย่าแตะต้องผม!

หญิงสาวคนนั้นตกใจกับปฏิกิริยาของซูจือเนี่ยน ใบหน้าของเธอซีดเผือด ตามีน้ำตื้นออกมา

ถังน้วขอโทษเธอทันที

ก่อนเห็นไปมองซูจีอเนียนอย่างโกรธๆ

ปากก็รีบกระซิบว่า

ฉันรู้ว่านายไม่ชอบให้ผู้หญิงโดนตัว แต่นายช่วยทําตัวให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบ

สีหน้าของเขายังมีร่องรอยความรังเกียจ

ชายหนุ่มลดสายตาลงเพื่อซับแอลกอฮอล์ที่เปื้อ

นชุด

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนทั้งห้องพร้อมพูดว่า “ขอโทษ” ก่อนเดินออกไปที่ระเบียง

ถึงนิ้วหัวเราะเก้อๆ ให้กับคนทั้งห้อง เสริมว่า

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ คืนนี้เขาแค่ไม่ค่อยสบายน่ะ

จากนั้นเขาก็ไปร่วมดื่มและฟังเพลงกับแขกคนอื่

นๆ

ซูจือเนียนสวมเพียงเสื้อเชิ้ต ดังนั้นเมื่อสายลมเย็นพัดมา

ชายหนุ่มจึงรู้สึกเย็นไปทั่วร่าง

เขาจ้องมองแสงไฟสีเหลืองอ่อนบนระเบียง แล้วลอบฟัง งชิงชนต่อ

จึงได้รู้ว่าเธอทักทายแขกเพียงไม่กี่คนในงานเลี้ ยง และไม่ได้พูดคุยกับฉิน หนานอีก ความหงุดหงิดเมื่อครู่จึงค่อยๆ คลายไป

งานเลี้ยงในห้องด้านหลังเขายังคงดำเนินต่อไป อย่างสนุกสนาน แต่เสียงร้องเพลงหยุดลงแล้ว และผู้คนต่างกำลังพูดคุยกัน

ถัง วอาจรู้สึกว่าเขาออกมานานพอแล้ว จึงวิ่งออกมาที่ระเบียงเพื่อเรียกเขาให้กลับเข้าไ

ป

ปกติซูจีอเนียนเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว เขาจึงรู้สึกเบื่อหน่ายกับเหล่าผู้หญิงในงานที่ตน ไม่รู้จัก และนั่นทำให้เขายิ่งเงียบขรึมกว่าเดิม