ตอนที่ 103 จูบที่ไม่อาจห้ามใจได้ (3)

ในตอนนั้นตัวเธอยังสั่นเพราะคิดว่าเขาโกรธ เธอจึงรีบทำตามทันทีเมื่อเห็นเขาทำส่งสัญญา

ให้ทําแบบนั้น

ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา

เมื่อไรก็ตามที่ซูจือเนี่ยนกินมื้อค่ำที่บ้าน เธอจะได้นั่งกินเป็นเพื่อนเขาด้วย

แต่ถึงแม้ว่าสองสามวันที่ผ่านมา ซูจือเนี่ยนจะแสดงด้านที่เป็นคนมีจิตใจดีออกมา

ให้เห็นบ้าง

แต่เธอก็ยังกลัวที่จะพูดเรื่องขอลาหยุดกับเขา

งานเลี้ยงของฉัน หนานเริ่มตอนสองทุ่ม ดังนั้นเมื่อข่งชิงซุนออกจากที่ทํางาน เธอจึงกลับไปที่บ้านของซูจือเนี่ยนก่อน

ข่งชิงชุนตรงดิ่งเขาไปที่ห้องนอนตัวเอง วางกระเป๋าเสร็จก็เดินดูรอบชั้นสอง แล้วจึงเห็นว่าซูจ๋อเนี่ยนยังไม่กลับบ้าน

ข่งชิงชุนล้วงโทรศัพท์ออกมาก่อนเดินลงบันได ไป

เธอเดินวนไปวนมารอบห้องนั่งเล่นก่อนรวบรวม ความกล้าแล้วโทรหา คือเนี่ยน

หัวใจของเธอเต้นแรง

เป็นจังหวะเร็วตามเสียงรอสาย

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที อีกฝ่ายก็รับสาย แล้วเสียงทุ้มต่ำของซูจือเนี่ยนก็ดังเข้ามา

“มีอะไร”

ข่งชิงชนโทรศัพท์ไว้แน่น ขบริมฝีปากเบาๆ ก่อนเอ่ยออกไปในที่สุด คุณชูคะ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณค่ะ

“ได้” ซู อเนียนตอบเบาๆ มาจากปลายสาย และก่อนที่ซ่งชิงชุนจะได้ลงรายละเอียด ชายหนุ่มก็พูดต่อด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“ไว้ค่อยคุยกันตอนผมถึงบ้าน แล้วสายก็ตัดไปเฉยๆ

ข่งชิงชนใช้ความกล้าไปจนหมดในการโทรศัพ ท่ครั้งเดียว เธอจึงไม่กล้าโทรอีกครั้ง

แต่ซูจีอเนียนบอกว่าให้รอเขากลับถึงบ้านก่อน… แต่เขากลับบ้านไม่เป็นเวลาน่ะส และเธอต้องออกจากบ้านก่อนสองทุ่มเสียด้วย ถ้าเขากลับมาตอนเที่ยงคืน มีหวังเธอไม่ได้ไปงานเลี้ยงของพี่หนานแน่…

ข่งชิงซุนกัดเล็บลังเลว่าจะโทรศัพท์เป็นครั้งที่ส องหรือไม่ ในที่สุดเธอก็ค่อยๆ

กดแป้นพิมพ์เพื่อส่งข้อความถึงซูจือเนี่ยนไปว่า

“คุณชูคะ

ฉันขอถามได้ไหมคะว่าคุณจะกลับถึงบ้านกี่โมง”

ไม่นานโทรศัพท์มือถือของซ่งชิงชุนก็แสดงว่าขั อความเธอส่งไปถึงแล้ว

หลังจากที่รู้ว่าซู อเนียนได้รับข้อความของเธอ แล้ว ซ่งชิงชุนก็จ้องหน้าจอมือถือตาไม่กะพริบ

ข่งชิงชนรออยู่ราวสองนาที

แต่ก็ไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากซูจ๋อเนียนเล

ย

เขาอ่านข้อความแล้วแต่ไม่ยอมตอบเธอ เขาเมินเธอแบบสุดๆ ไปเลย…

ข่งชิงซุนกระแทกตัวนั่งบนโซฟาด้วยความหงุด

หงิด ***

ตอนที่ งชิงชุนโทรมา

ซูจีอเนียนกําลังนั่งหลับตาพิงเบาะหลังของรถอ ยู่ เขากำลังพักผ่อนอย่างที่สมควรได้รับ

หลังจากทํางานหนักมาทั้งวัน

ดอน โทรศัพท์ดังนั้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเพราะการพักผ่อนถูกขัดจังหว ะเขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรําคาญใจ

แต่แล้วใบหน้าก็ฉายแววประหลาดใจขึ้นมาวูบห

นึ่งเมื่อเห็นว่าใครโทรมา

ทั่วทั้งร่างเกร็งไปหนึ่งวินาทีก่อนจะกดรับสาย

ตอนแรกเขาอยากได้ยินเสียงของซ่งชิงซุนดังล อดออกมาจากโทรศัพท์

แต่พอเห็นวิวข้างนอกหน้าต่าง

เขาก็นึกได้ว่าตนอยู่ห่างจากบ้านเพียงสิบนาที ดังนั้นเขาจึงพูดตอบเร็วๆ แล้วตัดสายไป

ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์ไปข้างๆ แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

แต่ไม่ถึงหนึ่งนาที

โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญญาบอกว่ามีข้อความเข้ามา

จ่อเนียนขมวดคิ้วนิดหน่อย แต่เขาไม่ได้ลืมตาขึ้นดู

เฉิงชิงชงที่นั่งอยู่เบาะหน้า

แอบตกใจไปแล้วตอนที่ได้ยินซูจ๊อเนี่ยนพูดว่า “ไว้ค่อยคุยกันตอนผมถึงบ้าน

บิ๊กบอสที่เธอรู้จักเป็นพวกบ้างานจนถึงแก่น และจะลากเธอให้อยู่ทำงานล่วงเวลาด้วยกัน แต่สัปดาห์นี้

เขากลับออกจากบริษัทตรงเวลาและตรงดิ่งกลั บบ้านเลย…