ตอนที่ 100 ความห่วงใยของเธอ (10)

คงเพราะความหนาว

เขาจึงได้ยินเสียงฟันของเธอกระทบกัน เขามองผ่านหน้าต่าง เห็นว่าเธอกลับมาแล้ว ในมือเธอถือถุงพลาสติกสีขาวอยู่

หลังกลับเข้าบ้าน

เธอก็ทิ้งถุงบนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น เสียงถุงหล่นดังปุเพราะรีบวิ่งเข้าห้องครัว

น้ำที่ต้มไว้เดือดปุดๆ เขาได้ยินเสียงเธอปิดเตา และตามด้วยเสียงฉ่าของน้ำร้อนที่กำลังถูกเทอ อก ตามด้วยเสียงของอะไรบางอย่างกําลังกลัง และบางอย่างกำลังถูกกะเทาะ…..

เสียงมากมายดังปนเปกันต่อเนื่องอยู่นาน จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอดังขึ้นมา

จากชั้นล่าง

และดูเหมือนจะหยุดตรงหน้าประตูห้องของเขา

จากนั้นเขาได้ยินเสียงเคาะประตู แล้วบ่งชิงซุนพูดขึ้นว่า “คุณ … ซูจือเนี่ยนมองผ่านบานกระจกของระเบียงไปยัง ประตูเงียบๆ ก่อนตอบเสียงเบา “มีอะไร

“เออ ..” ซงชิงชนอยากพูดว่า

ฉันเข้าไปได้ไหม’ แต่หลังลังเลอยู่เดี๋ยวหนึ่ง

ก็เปลี่ยนเป็นพูดว่า

“ฉันวางของไว้หน้าประตูนะคะ

ออกมาหยิบเอานะ

จากนั้นข่งชิงซุนก็ก้มลงวางจานใบเล็กและถุงพ ลาสติกไว้ที่พื้น พอยืดตัวขึ้น

เธอก็มองประตูที่ปิดสนิทและพูดต่อว่า “ฉันต้มไข่แล้วก็ปอกมาให้สองฟองนะคะ เอามันกลิ้งตรงรอยนะ

พรุ่งนี้เช้ามันจะได้ดูดีขึ้น….

“อีกอย่าง… ฉันเห็นเลือดติดแขนฉันน่ะ

เลยเดาว่าคุณคงมีแผลที่มือ ดูจากปริมาณเลือด ฉันคิดว่าคงแผลใหญ่เอาการเลย และนี่ก็กลางหน้าหนาว อาจถูกหิมะกัดได้ง่าย ฉันเพิ่งไปซื้อขี้ผึ้งจากร้านขายยาใกล้ๆ นี้มาให้

คุณอย่าลืมทาด้วยนะ… ระหว่างที่ฟังคำพูดของข่งชิงชุนแล้ว ซูจือเนี่ยนก็บีบมือกับราวระเบียง

ที่เธอวุ่นวายอยู่ชั้นล่าง

และวิ่งออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่ง ก็เพื่อต้มไข่และซื้อยามาให้ฉันงั้นเหรอ

เขารู้ว่าตนใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาหลายปีโดย ไม่มีใครคอยดูแล น่าจะนานสักสิบปีได้เลย…. หลังจากที่เขาออกจากสภาพพักฟื้น

เขาก็เรียนอยู่ที่บ้าน

ทุกครั้งที่ได้รับบาดเจ็บหรือล้มป่วย เขาไม่อยากบอกมารดา

การที่แม่เลี้ยงเขามาตามลำพังไม่ใช่เรื่องง่าย

ท่านต้องวุ่นวายอยู่กับงานและชีวิตเสมอ ไม่มีเวลามากพอจะสังเกตเห็นอาการบาดเจ็บ หรืออาการป่วยของเขา

ดังนั้น จากนั้นเป็นต้นมา

ไม่ว่าจะเป็นบาดเจ็บหรือป่วยไข้ เขาก็เลือกที่จะอดทนอย่างเงียบๆ และเดียวดาย ถ้าอาการหนักหนาสาหัส เขาก็จะไปโรงพยาบาลด้วยตนเอง

อันนี้จริง

เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานหลายปีจนเขาเคยชินเสียแ

เขาถึงขนาดหยุดหวังว่าจะมีใครสังเกตเห็นอาก ารป่วย และมาดูแลเขาแล้ว….

ซูจือเนี่ยนจึงแปลกใจที่เธอทำแบบนี้เพื่อเขา

เช่นเดียวกับเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน

เมื่อเขาถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง และเกือบจะละทิ้งตัวเอง

ข่งชิงซุนกลับเชื่อใจเขาอย่างไร้เงื่อนไข

เธอพูดว่า พี่ชายบอกว่าลุงเป็นคนร้าย งั้นลงก็ต้องเป็นคนร้าย…

“คุณชูคะ คุณต้องใช้ไข่ต้มตอนที่มันยังอุ่นๆ อยู่นะคะ ถ้ามันเย็นแล้วจะไม่ได้ผล แม่ฉันใช้วิธีนี้ทุกครั้งเวลาที่ซ่งเฉิงมีเรื่องชกต่อ

กลับมา

มันน่าจะได้ผลเพราะพอวันรุ่งขึ้นรอยช้ำของเขา

ก็หายไป..” หลังเงียบไปครูใหญ่

ข่งชิงชุนก็ย้าอีกครั้ง “คุณชู อย่าลืมใช้มันด้วยนะคะ”

แล้วซูจือเนี่ยนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเดินจา

กไป

หลังจากนั้น

เขาที่เดิมทียืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่บนระเบียง ก็พุ่งพรวดเข้าไปในห้อง ตรงดิ่งไปที่ประตู