ตอนที่ 99 ความห่วงใยของเธอ (9)

เธอนี่มันโง่จริงๆ เลย

ถึงเธอจะเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของเขา แต่ก็ไม่ควรพูดออกมา…

โชคยังดีที่หนีออกจากห้องเขาได้ทัน

นชักช้ากว่า สักวินาทีส ดูจากรังสีอำมหิตที่แผ่จากมาตัวเขาแล้ว เธอคงเสียชีวิตอยู่ในห้องนั้นแน่….

ข่งชิงชุนลูบหน้าอกตัวเองขณะเดินเข้าไปในห้อ งกินข้าว เธอนั่งลงเตรียมตัวกินอาหาร แต่กลับเห็นแขนข้างที่ถือตะเกียบมีรอยเลือดด้ ดอยู่

ข่งชิง นรีบโยนตะเกียบทิ้งแล้วเริ่มสำรวจเนื้อตั ดูถ้วนทั่วจนมั่นใจว่าบนตัวเธอไม่ได้มีบาดแผลใ

วตนเอง

ถ้าแบบนั้น เลือดบนแขนของเธอก็

ข่งชิงชุนเงยหน้าขึ้นมองดูที่เพดานโดยไม่ตั้งใจ มีเพียงซูจีอเนียนที่จับแขนเธอ… เช่นนั้นก็คือเขาที่เป็นคนได้รับบาดเจ็บสินะ

ซ่งชิงชุนหวนคิดไปถึงรอยฝ่ามือบนใบหน้าของ เขา แม้ในห้องจะสลัว

และเธอก็ไม่ได้ตั้งใจมองเขานัก

แต่ก็พอบอกได้ว่าใบหน้าของเขาฟกช้ำเอาการ อยู่ วันนี้เขาไปโดนอะไรมากันแน่นะ

ซ่งชิงชุนนั่งครุ่นคิดบนเก้าอี้อยู่พักใหญ่

ก่อนจะสะบัดหน้าแรงๆ ราวกับจะไล่ความคิดนั้นออกจากหัว

จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

ก็ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย

เธอไม่ได้สนิทสนมกับเขาถึงขนาดต้องเป็นห่วง นี่นา! ใช่ ไม่จําเป็นเลย!

ข่งชิงชนพยักหน้าพลางลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ เธอล้างเลือดออกจากแขนและกลับไปที่ห้องกิ นอาหาร หยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวต่อ

แต่หลังกินไปได้เพียงสองคำ

ข่งชิงชนก็หยุดกึก

แต่ถึงอย่างไร พวกเขาก็ถือว่าเป็นคนรู้จักกัน ต่อให้เธอไม่ค่อยชอบเขา แต่เขาก็ดูจะเจ็บหนักอยู่ด้วย

การทิ้งเขามาแบบนั้นดูจะใจดำไปหน่อย…

เธอนั่งกัดปลายตะเกียบคิดอยู่อย่างนั้น ก่อนเหลือบมองเพดานแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ

ทว่าพอกินไปได้สองคำ

ก็เงยหน้ามองเพดานอีก

หญิงสาวทำแบบนี้อยู่หลายหน

จนในที่สุดก็ตัดสินใจวางตะเกียบลงแล้วเดินออ

กไปจากห้องครัว

เธอทำสัญญากับเขาแล้ว

จึงต้องดูแลการจัดการความเป็นอยู่ของเขาตลอ ดหนึ่งร้อยวัน และในสัญญาก็บอกว่า เธอควรดูแลเมื่อเขาได้รับบาดเจ็บ

ข่งชิงซุนคิดขณะวางไข่สองใบลงไปต้มในกระ

ทะเธอยืนอยู่หน้าเตาราวหนึ่งนาทีครึ่ง

ก่อนเดินออกจากห้องครัวไปยังห้องตัวเองเพื่อ หยิบเสื้อแจ็กเกตมาสวมแล้วเดินออกจากบ้านไ

เมื่อกลับมา ไข่ต้มไว้ก็เสร็จพอดี หญิงสาวนำไข่ต้มแล้วมาใส่ในน้ำเย็นอีกหลา ยนาท ก่อนหยิบมันขึ้นมาตรวจดู

เมื่อได้อุณหภูมิที่พอใจ เธอก็ปอกเปลือกไข่แล้ววางลงบนจานในเล็กๆ ก่อนจะนำขึ้นไปข้างบน

คงเป็นเพราะเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงมานาน ซูจือเนี่ยนผู้ปกติจะสงบนิ่ง

จึงเจอปัญหาในการดับเพลิงปรารถนาในร่างตน ให้เย็นลง แม้ซ่งชิงชุนออกไปนานแล้วก็ตาม

จนสุดท้ายเขาจึงไปยืนที่ระเบียงโล่ง

ด้วยหวังว่าสายลมฤดูหนาวจะทำให้ร่างกายขอ งเขาเย็นลง และอุณหภูมิที่ต่ำกว่าศูนย์จะช่วยดับความร้อนใ

นกายลงอย่างช้าๆ

เขามองหิมะที่รวมตัวกันบนหลังคา

ขณะเสียงการทำโน่นท่านี้ของซ่งชิงชุนลอยเข้

าหู เสียงเตาอบไฟฟ้าถูกเปิด

เสียงของกาคม

เสียงฝีเท้าของเธอขณะเดินที่ชั้นบนและชั้นล่าง

และต่อมา เสียงฝีเท้าของเธอขณะวิ่งออกจากบ้านไป… ถึงตอนนั้น หัวใจของเขาก็ค่อยๆ เต้นเป็นปกติ

แล้วก็เห็นเธอวิ่งเหยาะๆ กลับมา ราวสิบนาทีหลังออกจากบ้าน