เธอตั้งฉายาให้เขา ฉายากันล่ะนี่

จู่ๆ คนบนหน้าจอคอมพิวเตอร์พลันเงียบไป

ในเวลาต่อมา

เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อว่า “โอ้ สวรรค์ นี่ผมตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย คุณชูครับ นั่นคุณยิ้มอยู่ใช่ไหมครับ”

ซูจือเนี่ยนพึมพำไม่ได้ศัพท์

พลันสายตาก็เหลือบไปมองกระจกในห้อง

เขามองดูเงาสะท้อนของตัวเอง เห็นคิ้วเขาผ่อนคลาย ริมฝีปากโค้งขึ้น

ความอ่อนโยนปรากฏไปทั่วใบหน้าของเขา

ซูจือเนี่ยนตัวแข็งชะงักนิ่งไปในทันที

เสียงภาษาอังกฤษจากคอมพิวเตอร์ดังขึ้นต่อเนื่ อง “ผมคงไม่ได้มองผิดนะครับ คุณกำลังยิ้ม…

ซูจือเนี่ยนไม่กล่าวอะไรต่อ ปิดคอมพิวเตอร์ลุกขึ้นในทันที แล้วรีบรุดไปยืนตรงหน้ากระจก

ถึงแม้รอยยิ้มของผู้ชายในกระจกจะไม่กว้างเท่า

ก่อนหน้านี้

แต่ร่องรอยของรอยยิ้มยังคงเหลืออยู่ เขาเพ่งพินิจมองชายในกระจกอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยกมือข็นสัมผัสใบหน้าตัวเอง

นิ้วของเขาสั่นระริก

เมื่อสัมผัสริมฝีปากที่โค้งขึ้นของเขา ถูกแล้ว

เขายิ้มอยู่จริงๆ…

เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขายิ้มนั้นคือเมื่

อไร

นี่ถ้าเขาไม่ได้เช็กดูสองถึงสามครั้งแล้วละก็ เขายังคิดว่าตัวเองเข้าใจผิดไปเรื่องรอยยิ้มบนใ

บหน้า

อย่าว่าแต่จอนนี่ที่เห็นผ่านจอคอมพิวเตอร์เลย… โดยสัตย์จริงแล้ว

เขามิได้มีเจตนาสร้างความยากลำบากให้แก่เธ

อ

ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เธอสาบานว่าจะตัดเขาออกจากชีวิตของเธอ และถึงแม้เธอจะอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเขา แต่นั่นเป็นเพราะสถานการณ์บังคับ

จำใจเพื่อเห็นแก่ซ่งเอ็มไพร์

ทําไปเพราะความรับผิดชอบในหน้าที่

หากเลือกได้

เธอคงอยากอยู่ให้ไกลห่างจากเขาให้มากที่สุด

เขาสร้างเรื่องสร้างราวให้วุ่นวายมากมายขนาด นี้ก็เพราะเขาอยากมีปฏิสัมพันธ์กับเธอมากขึ้น

เขาไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะนำรอยยิ้มกลับคืนม าให้เขาอีกครั้งหนึ่ง…

ซ่งชิงซุนเอ๋ย… ซงซิงซุน…

กว่าทุกอย่างจะสิ้นสุด…

คุณจะทำให้ผมประหลาดใจอีกสักกี่ครั้งกันนะ

หลังจากซ่งชิงชุนทำความสะอาดชั้นล่างเสร็จ เธอก็รู้สึกว่ากระดูกกระเดี๋ยวของเธอกำลังจะหลุ ดออกเป็นชิ้นๆ

เธอเดินขึ้นชั้นบนเพื่อทำความสะอาดห้องนอนอี กห้องที่ไม่มีใครใช้

ก่อนจะย้ายไปทําความสะอาดในห้องทํางานต่อ ซูจือเนียนไม่ได้นั่งอยู่ในห้องทำงานอีกแล้ว แต่กําลังยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอก

หิมะยังคงตกอยู่

แต่เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตบางตัวเดียว ลมหนาวโชยพัดละอองหิมะร่วงหล่นบนตัวเขา

ทว่าเขายังยืนเงียบไม่ไหวตั้งอยู่ตรงนั้น ประหนึ่งความโหดร้ายของธรรมชาติมิได้ส่งผล

ใดๆ ต่อเขาเลยสักนิด

ขณะที่บ่งชิงซุนขัดถูพื้นอยู่นั้น

เธอก็ลอบแอบมองเขาเป็นระยะๆ และอดคิดในใจไม่ได้ว่า นี่มันกลางฤดูหนาวนะ

ดึกมากแล้ว แถมหิมะก็ตก

เขาไม่รู้สึกหนาวบ้างหรือไรกัน

หลังจากซ่งชิงชุนถูพื้นไปได้ครึ่งห้อง เธอก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อซักผ้าเช็ดพื้น

และเมื่อเดินกลับออกมา

ก็ยังเห็นซูจือเนี่ยนยืนอยู่ท่ามกลางอากาศหนาว เย็นที่ด้านนอก

พอข่งชิงชนทําความสะอาดห้องเสร็จ เธอก็หันกลับไปมองที่ระเบียงก่อนจะเดินจากมา ซูจีอเนียนยังคงยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับไปไหน เธอสังเลเล็กน้อย ก่อนจะปิดประตูลงเงียบๆ โดยไม่เอ่ยอะไร

จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องนอนของซูจือเนี่ยน เมื่อคืนเธอนอนในห้องของเขา

และไม่ได้ทําความสะอาดก่อนออกไปเมื่อเช้านี้ เตียงยังดูยุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย มองรวมๆ แล้วจึงรกพอสมควร

ข่งชิงชนรวบผ้าปูที่นอนไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะนําไปวางบนโซฟา

จากนั้นก็ตบจัดฟูกให้เรียบสนิท

ก่อนจะจัดวางหมอนที่เธอเตะตกเตียงเมื่อเช้าใ

ห้เรียบร้อย

ขณะที่เธอเดินอ้อมเตียงไปเพื่อวางหมอนอีกใบ

เธอเห็นอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนมุมของหนังสื อโผล่ออกมาจากใต้เตียง ด้วยความสงสัย

ข่ง งานดังหนังสือเล่มนี้นออกมา ถึงได้รู้ว่านี่ไม่ใช่หนังสือ แต่เป็นสมุดขนาดเล็กเล่มหนึ่ง