ข่งชิงชุนหยุดยืนห่างจากซูจือเนี่ยนราวครึ่งเมต

ร ยื่นถุงให้แก่ซูจือเนี่ยนด้วยมือทั้งสองข้าง

“คุณชูคะ นี่สําหรับคุณค่ะ”

สีหน้าของซูจือเนี่ยนแน่นิ่งไม่แปรเปลี่ยนสักนิด

แต่ดวงตาเขากลับสั่นไหวเล็กน้อยยามที่เธอเอ่ ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมา

เขานั่งไขว่ห้างแลดูสงบนิ่ง แต่มือที่ถือรีโมตทีวีอยู่นั้น กลับกำแน่นขึ้น

หลังจากนิ่งงันไปชั่วครู่

เขาก็เลื่อนสายตาขึ้นมองซ่งชิงชุน พยายามระงับอารมณ์โกรธเกรี้ยวที่ปะทุขึ้นมา แล้วถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “นี่อะไร

“เสื้อผ้าค่ะ” หลังจากซ่งชิงซุนให้คำตอบไปแล้ว เธอพลันรู้สึกว่าตัวเองพูดกำกวมเกินไป จึงเสริมต่อว่า “เมื่อวานนี้ ฉันดื่มมากไปหน่อยค่ะ แถมยังอาเจียนใส่คุณจนเลอะเทอะ ฉันก็เลยไปซื้อเสื้อผ้ามาชดใช้ให้คุณค่ะ….

จากนั้น

ซ่งชิงชุนก็ยื่นถุงเสื้อผ้าให้แก่ซูจือเนี่ยน

เสื้อผ้าที่เธอซื้อมาให้เขา…

สายตาของซูจือเนี่ยนหลุบลงมองถุงในมือซ่งชิ

งชุน ไม่ต้องอ่านใจเธอ

ก็รู้เหตุผลที่เธอไปซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาให้

นั่นเพราะเธอกลัวว่าเขาจะเลิกช่วยซ่งเอ็มไพร์ เธอไม่ได้ซื้อของขวัญให้เขาอย่างบริสุทธิ์ใจ แต่นี่เป็นเหมือนของขวัญเพื่อขออภัยเสียมากก

ว่า แต่ถึงกระนั้น….

ซูจือเนี่ยนยังคงรู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นไหวอย่

างรุนแรง

นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่เขาได้รับจากเธอ…

ซูจีอเนียนนิ่งงันไม่ตอบอยู่พักใหญ่ นั่นยิ่งทำให้ข่งชิงชุนยิ่งประหม่า มือที่ถือถุงอยู่นั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เธอกัดริมฝีปาก และเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจ “คุณชูคะ ฉันขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เป็นความผิดของฉัน เองค่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ!”

ถ้อยคําขออภัยของเธอ

ดึงซูจือเนี่ยนออกจากภวังค์ความคิด เขาเลื่อนสายตาขึ้นมองเธอ

แล้วยื่นมือออกไปรับถุงนั้นไว้

ยามที่นิ้วปลายนิ้วของเขาสัมผัสถุง

ซ่งชิงซุนรู้สึกเหมือนแสงแห่งความหวังอันเจิดจ้ าฉายส่องมาที่ตัวเธอ ถ้าเขารับของขวัญฉัน นั่นหมายความว่าเขาคงจะเลิกโกรธฉันแล้วถูกไ

หม

ขณะซูจือเนี่ยนรับถุงมา

นิ้วของเขาบังเอิญสัมผัสถูกมือของซ่งชิงชุน และแล้วความคิดในใจเธอก็หลั่งไหลเข้าสู่จิตใจ ของเขา เมื่อเป็นดังนั้น

มือเขาพลันหยุดชะงักนิ่งกลางคัน

ข่งชิงชุนสังเกตเห็นอาการชะงักงันของเขา จึงลอบเหลือบตาขึ้นมองเขา อีตาอนามัยจําน

ทำอย่างนี้หมายความว่าไง

อย่าบอกนะว่ารับของขวัญไปแล้ว จะไม่ยอมยกโทษให้ฉัน ข่งชิงชุนรีบให้สัญญาในทันที “ฉันสาบานค่ะ ตลอดเก้าสิบวันที่เหลือ

จะไม่ดื่มเหล้าจนเมาอีกต่อไปค่ะ!”

เก้าสิบวัน…

เช่นนั้นแสดงว่าระยะเวลาที่ตกลงกันไว้ในสัญญ าหมดไปแล้วหนึ่งในสิบ โดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว ซูจือเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงถ้อยคำที่เขาได้ยิน เธอบ่นพึมพำกับตัวเองในห้องนอนครั้งล่าสุดที่เ ขากลับมาบ้าน ผ่านไปแล้วสามวัน

เหลืออีกเก้าสิบเจ็ดวัน ฉันก็ได้ไปจากที่นี่แล้ว

แสดงว่าเธอตั้งหน้าตั้งตาคอยนับวันนับคืนที่จะต้ องอยู่ทำงานในบ้านเขา

ใจคอของซูจือเนี่ยนห่อเหี่ยวรันทดขึ้นมาทันใด มือซูจือเนี่ยนผละจากถุงใบนั้นอย่างอ่อนระโหย โรยแรง และไปสัมผัสถูกหญิงสาวอีกครั้ง อีตาเพี้ยนซูเปลี่ยนไปเข้าโหมดตาซูเงียบงันซะ แล้ว

แล้วที่เงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้หมายความว่าอะไ รกันน่ะ หรือว่าเขาคิดวิธีลงโทษได้แล้ว อย่าบอกนะว่า… ข่งชิงชุนรีบให้สัญญาในทันที “ฉันสาบานค่ะ ตลอดเก้าสิบวันที่เหลือ

จะไม่ดื่มเหล้าจนเมาอีกต่อไปค่ะ!”

เก้าสิบวัน…

เช่นนั้นแสดงว่าระยะเวลาที่ตกลงกันไว้ในสัญญ าหมดไปแล้วหนึ่งในสิบ โดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว ซูจือเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงถ้อยคำที่เขาได้ยิน เธอบ่นพึมพำกับตัวเองในห้องนอนครั้งล่าสุดที่เ ขากลับมาบ้าน ผ่านไปแล้วสามวัน

เหลืออีกเก้าสิบเจ็ดวัน ฉันก็ได้ไปจากที่นี่แล้ว

แสดงว่าเธอตั้งหน้าตั้งตาคอยนับวันนับคืนที่จะต้ องอยู่ทำงานในบ้านเขา

ใจคอของซูจือเนี่ยนห่อเหี่ยวรันทดขึ้นมาทันใด มือซูจือเนี่ยนผละจากถุงใบนั้นอย่างอ่อนระโหย โรยแรง และไปสัมผัสถูกหญิงสาวอีกครั้ง อีตาเพี้ยนซูเปลี่ยนไปเข้าโหมดตาซูเงียบงันซะ แล้ว

แล้วที่เงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้หมายความว่าอะไ รกันน่ะ หรือว่าเขาคิดวิธีลงโทษได้แล้ว อย่าบอกนะว่า… ก่อนบ่งชิงซุนจะคิดออก

ซูจือเนี่ยนทำราวกับนักอะไรบางอย่างออก

แล้วหันมาทางซ่งชิงชุน

พลางเอ่ยอย่างไม่แยแสว่า

“ถ้าอยากจะชดเชยเรื่องที่เกิดขึ้นละก็

งั้นไปทำความสะอาดบ้านหลังนี้ ทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่ชั้นบนจรดชั้นล่างซะ!