เมื่อบ่งชิงซุนกลับมาถึงบ้าน

พร้อมหอบหิ้วเสื้อผ้าราคาแพงระยับที่เธอจำใจ แล่เนื้อเถือหนังตัวเองซื้อมา

จากนั้นก็รีบรุดเข้าครัวเพื่อบรรจงตระเตรียมอาห ารคาอย่างวิลิศมาหราเพื่อเขา

แม้เธอจะลำบากลำบนตระเตรียมทุกสิ่งอย่างเพื่ อเขา แต่ซ่งชิงชุนก็แอบภาวนาเงียบๆ ให้คืนนี้ซูจือเนี่ยนไม่กลับบ้าน ทว่าพอเตรียมมื้อค่าเสร็จเพียงห้านาที เธอก็ได้ยินเสียงรถดึงมาจากด้านนอกประตู

ตั้งแต่เธอเผลอทำกาแฟหกใส่เขาคราวนั้น เขาก็ไม่ได้กลับบ้านเลยจนกระทั่งเมื่อคืนนี้ และเธอก็ดันไปอาเจียนใสเขาอีก….

ไม่ว่าข่งชิงชุนจะมองในแง่มุมไหน

สถานการณ์สําหรับเธอตอนนี้ช่างเลวร้ายยิ่งนัก

ใจเธอเริ่มเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เธอสะกดความกลัวจนอยากวิ่งหนีไปหลบซ่อน

ไม่แสดงตัวออกมา

แต่วิ่งมาเปิดประตูหน้าบ้านแทน เธอค้อมศีรษะเล็กน้อยให้ซูจื้อเนียน

ซึ่งกำลังก้าวออกจากรถ

และกล่าวทักทายอย่างสุภาพและเรียบร้อย

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณซู”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบ แต่เหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้าบ้าน ที่ด้านนอกหิมะกำลังตก

ถึงแม้ระยะห่างระหว่างรถของซูจือเนี่ยนถึงประ ดูหน้าบ้านจะแค่เพียงสิบเมตร

แต่พอเขาเดินเข้ามาในตัวบ้าน

ไหล่และศีรษะเขาก็เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลนเ

สียแล้ว

สายตาที่ซูจือเนี่ยนมองมาทางซ่งชิงชุน

ทำให้เธอรู้สึกประหม่า

พอเห็นดังนั้นเธอจึงรีบปิดประตู

และเดินเข้าไปปัดหิมะออกจากเสื้อผ้าของเขา ซูจีอเนียนยังคงมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา หลังจากเธอปัดหิมะให้เขาแล้ว

ความเงียบของเขายิ่งสร้างความกังวลใจให้แก่ ข่งชิงชนมากขน

เพราะเธอเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ข่งชิงซุนต้องระแวดระวังทุกย่างก้าว เธอจะผิดพลาดไม่ได้แม้แต่เพียงนิดเดียว และเมื่อเธอวางรองเท้าแตะสำหรับสวมใส่ในบ้า

นไว้ตรงหน้าเขา

ก็เห็นว่าเขาสวมรองเท้ากีฬาอยู่ เธอจึงก้มลงคลายเชือกรองเท้าให้เขา

เธอเดินตามหลังเขาอย่างว่าง่าย

ขณะเขาก้าวเข้าห้อง

ข่งชิงซุนพินิจมองแผ่นหลังอันแข็งกระด้างของ เขาแล้วถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “คุณซูคะ

อาหารค้าเรียบร้อยแล้ว

ต้องการจะรับประทานตอนนี้เลยไหมคะ”

“อืม”

ซูจีอเนียนเปล่งเสียงในลำคอก่อนจะหมุนตัวเดิ นเข้าห้องนํ้า

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ซ่งชิงชุนเสิร์ฟอาหารค่ำใ ห้ซูจีอเนียน

คราวนี้เธอตั้งใจบริการและเอาอกเอาใจเขาเป็น พิเศษกว่าครั้งแรก

เธอถึงกับบรรจงเลาะก้างออกจากปลาให้เขาด้ว ย หลังจากซูจือเนี่ยนรับประทานอาหารค่ำเสร็จ เธอก็รีบส่งผ้าเช็ดปากให้เขา

ซูจีอเนียนเหลือบมอง งชิงชนขณะเช็ดปากแล ะวางผ้าเช็ดปากลง ในชั่วขณะนั้น

หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้น

พลางคิดว่าในที่สุดเขาก็จะพูดถึงเรื่องเมื่อคืนก่

อนจนได้

ทว่าเขากลับทำเพียงยืนขึ้นและเดินออกจากห้อ

งอาหารไป

ข่งชิงซุนถอนใจอย่างโล่งอก

ทรุดตัวลงบนโต๊ะอาหาร

จากนั้นก็เจตนาถ่วงเวลา ค่อยๆ รับประทานอาหาร อย่างเชื่องช้า

และเก็บล้างทําความสะอาด

กว่าจะเสร็จงานทั้งหมดก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว เมื่อไม่เหลืออะไรให้ทําแล้ว

เธอก็หมดทางเลือกนอกจากจะเดินกลับเข้าไปใ นห้องนั่งเล่น ซูจือเนี่ยนหันหน้าไปทางหน้าต่าง

คุยโทรศัพท์อยู่

และเหมือนจะรู้สึกว่าเธอเดินเข้ามาในห้อง เขาเหลียวหลังมามองซ่งชิงชุน ในนาทีนั้น ข่งชิงชนรู้สึกถึงแรงมหาศาลกำลังกดดันเธออยู่ ซูจีอเนียนไม่กล่าวอะไรมากนักทางโทรศัพท์ ส่วนใหญ่ก็แค่ “อืม”

ข่งชิงซุนหวังล้มๆ แล้งๆ

ให้เขาพูดโทรศัพท์ไปตลอดชั่วกาลปสาน แต่สุดท้ายเขาก็วางสาย

ซูจีอเนียนเก็บโทรศัพท์ แล้วเอนหลังพิงโซฟา ระหว่างนั้นเขาหันมามองซ่งชิงชุน

ก่อนจะบอกให้เธอไปชงกาแฟมาให้เขาหนึ่งแก้ ว หญิงสาวพลันรีบวิ่งขึ้นบันไดไป

ซูจือเนี่ยนทำหน้านิ่วเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร เขาหยิบรีโมตขึ้นมาเปิดโทรทัศน์

เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้า

จึงหันมองไปยังต้นเสียง

เห็น งชิงชุนวิ่งลงบันไดพร้อมถือถุงขนาดใหญ่ ในมือ