ตอนที่ 71 คนเพี้ยนแซ่ซู… คุณชาย จอมอนามัย (1)

หลังจากค้นพบความลับเมื่อห้าปีก่อน ทั้งๆ ที่เขารุ่มร้อนปรารถนาในตัวเธออย่างยิ่ง แต่เขาก็แตะต้องเธอไม่ได้

เฉิงชิงชงทำความสะอาดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กเส

ร็จ

และกำลังจะเตือนซูจือเนี่ยนให้ออกจากบ้านอีก ครั้ง แต่เธอยังปากไว้

เมื่อเห็นเขาทำสีหน้าเศร้าสลดอย่างที่ยากจะได้ พบเห็น ริมฝีปากเธอขยับแต่ปราศจากคำพูด

แล้วจะอธิบายเรื่องเสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนไปได้ยัง

ไง

ไม่มีทางเลยที่อิตาเพี้ยนนั่นจะมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้… แต่ถ้าเกิดตานั่นเปลี่ยนให้จริงๆ งั้นก็หมายความว่าเขาเห็นฉันโป๊หมดแล้วสิ

“ว้ายยย…มีคนสระผมให้ด้วย ได้กลิ่นแชมพู แถมเป็นแชมพูที่ใช้ประจำอีก เอ๊ะ…

นี่เขาอาบน้ำให้ฉันงั้นเหรอ” “เดี๋ยวๆ แสดงว่าเขาก็ไม่ใช่แค่เห็น แต่ถูกเนื้อต้องตัวทุกส่วนสัดฉันด้วยน่ะสิ”

“พระเจ้า… พระเจ้าช่วยยย….

ใคร ก็ได้ขุดหลุมฝังฉันที….

หลังจากเสียงกรีดร้องโวยวายของซ่งชิงชุนเงีย

บลง

ซูจือเนี่ยนพลันได้ยินเสียงเธอตบหน้าตัวเอง ได้ยินเธอบ่นพึมพำปลอบใจตัวเอง “ซงชิงชุน อย่าเครียดๆ

ยังไงเธอก็เคยเสียเนื้อเสียตัวให้เขาไปแล้วครั้ง

หนึ่ง

คราวนี้เขาแค่เห็นและถูกแตะเนื้อต้องตัวนิดหน่ อย เอาน่ะ… ไม่เป็นไรหรอก”

จู่ๆ ซ่งชิงชุนก็เงียบไปอีก

ดวงตาของซูจีอเนียนฉายแววสับสน

สงสัยว่าทำไมอยู่ๆ เธอเงียบงันไป

เขาตั้งใจฟังอยู่พักหนึ่ง

แล้วเสียงหงุดหงิดโวยวายของเธอก็ดังขึ้นในหั วเขาอีกครั้ง “ตายแน่! ฉันตายแน่คราวนี้!”

จิตใต้สํานึกของซูจ้อเนียนบอกให้เขาเปิดประตู ออกไปดูเธอ แต่ยังไม่ทันได้เปิด

เขาได้ยินเสียงโวยวายของชงชิงชุนอีกครั้ง “เมื่อวานนี้

ฉันโทรไปขอลาหยุดกับเขาตั้งหลายครั้งเหรอนี่ ไปบอกว่าอยากจะอยู่บ้านดูแลลูกอย่างงั้น อ้ายยย… ซ่งชิงชน… เธอเป็นอะไรไปหา แล้วภาพลักษณ์อันดีงามที่เธอรักษามาตลอดชีวิ ล่ะ หายไปไหนหมด”

“เดี๋ยวก่อน…..

หมายความว่าเขาเป็นคนพาฉันกลับมาบ้านใช่ไ หมเนีย” เสียงของซงชิงชุนแผ่วเบาลงทันที เธอกระซิบกระซาบอย่างระแวดระวังระคนสงสัย ข้องใจ “แต่ทําไมอีตาเพี้ยนถึงมาดูแลฉันล่ะ จากพฤติกรรมที่ผ่านมา

เขาน่าจะปล่อยให้ฉันตายซะไปมากกว่า”

น้ำเสียงของเธอเบามากจนเหมือนกับบ่นพึมพำ เมื่อคําพูดของเธอเข้าดังเข้าหูซูจือเนี่ยน ด้วยเหตุผลบางอย่างถ้อยคำเหล่านี้กลับช่วยปล อบประโลมจิตใจของเขา

ความสนใจของเฉิงชิงชงนั้นจับจ้องอยู่ที่ซูจือเนื่ ยนอยู่ตลอด เกิดอะไรขึ้นนะ

เมื่อกี้เจ้านายเธอยังดูโศกสลดอยู่เลย

แต่ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวเขากลับดูอ่อนโยนอ บอุ่น นี่มันอะไรกัน เธอรู้สึกตื่นตระหนก

เจ้านายคิดเรื่องอะไรอยู่นะ

ถึงได้จดจ่อมีสมาธิมากขนาดนี้

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

ซ่งชิงซุนพลันกรีดร้องขึ้นมาในทันทีทันใด แล้วก็บ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์วออกมาเป็นชุดข นี่ฉันอาเจียนใสอีตาเพี้ยนซูเมื่อคืนนี้งั้นเหรอ”

นาดที่ตัวเธอยังฟังไม่เข้าใจ “ฉะ… ฉัน…

“ไม่นะ ไม่จริงใช่ไหม!” หลังกล่าวจบ

ซูจีอเนี่ยนได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ ซึ่งฟังดูเหมือนกำลังวิ่งไปยังห้องน้ำ บางทีเธออาจไปค้นดูตะกร้าใส่เสื้อผ้าสำหรับ ก

สักพักต่อมา

นํ้าเสียงกลุ้มอกกลุ้มใจของเธอก็ดังขึ้น “ฉันอาเจียนใสอิตาเพี้ยนนั่นจริงๆ ด้วย!

“โอ๊ย… ไม่นะ… ไม่… คราวนี้ฉันตายแน่ รู้กันอยู่ว่าอีตาอนามัยนั่น ทําความสะอาดจนเป็นตำนาน แล้ว ฉันกล้าหาญชาญชัยไปอาเจียนใส่เขา ขอบคุณสวรรค์ที่ฉันเมาจนจำไม่ได้ว่าเขาบันดา

สโทสะยังไง…

“ฉันยังจําได้

ครั้งหนึ่งเผลอทำมันฝรั่งกรอบตกเกลื่อนกลาดเ ตียงเขา เขาแทบจะโยนฉันออกจากห้อง

ตอนนั้นฉันต้องออกแรงซักผ้าปูที่นอนกับฟูกขอ งเขาแทบตาย เขาอิดออดอยู่นาน กว่าจะยอมให้ฉันกลับเข้าห้องเขาอีกครั้ง… คราวนี้ ฉันหาญกล้าบังอาจไปอ้วกใส่เขาอีก ฮือ…อย่าบอกนะว่า เขาจะบังคับให้ฉันทำความสะอาดบ้านหลังนี้

ทุกซอกทุกมุม