ตอนที่ 61 สุดที่รักของเธอ ศัตรูหัวใจ ของเขา (1)

ซูจีอเนียนเงียบและหยุดพูด

เสียงชายแปลกหน้าลังเลก่อนจะพูดต่อ “เจ้าของโทรศัพท์ เมามากครับ แล้วก็อยู่ลำพังในโรงแรมของเรา…

คิ้วของซูจือเนี่ยนขมวดเป็นปม เขารีบรุดไปคว้าเสื้อคลุมที่ แขวนอยู่ แล้ววิ่งออกจากห้องทำงาน ก่อนชายคนนั้นจะพูดจบ ประโยคเสียอีก

…เดี๋ยวคุณจะมารับเธอเอง หรือจะส่งใครมารับใช่ไหม

ครับ”

ซูจือเนี่ยนก้าวเข้าไปในลิฟต์ถามขึ้นในทันทีที่อีกฝ่าย กล่าวจบ “อยู่ที่โรงแรมไหน

ถึงเสียงของเขาจะฟังดูเร่งด่วน กระนั้นก็ยังมีความ

หงุดหงิดแฝงอยู่

“โรงแรมปักกิ่ง…” ซูจือเนี่ยนวางสายก่อนอีกฝ่ายจะกล่าว จบ จากนั้นหันไปทางเฉิงชิงชงผู้ซึ่งยืนทำหน้าของใจอยู่นอก ลิฟต์ แล้วสั่งให้เธอยกเลิกนัดประชุมมื้อค่ำ ในขณะที่เขากดปุ่ม ปิด” ในลิฟต์ครั้งแล้วครั้งเล่า
เมื่อซูจือเนี่ยนมาถึงโรงแรมปักกิ่ง เขายังไม่ทันเข้าห้อง ก็ได้ยินเสียงร้องเพลงโหยหวนเหมือนแมวจมน้ำของซ่งชิงชุน ดังออกมาจากข้างใน

“ถึงแม้เอ่ยปากบอกเธอไม่ได้ จะดูแลเธอไว้ให้หัวเราะได้ เสมอ คนสำคัญของฉันคือเธอ ใฝ่ใจพร่ำเพ้ออยากให้เธอรู้…”

ซูจือเนี่ยนนิ่วหน้า มือที่จับประตูไว้หยุดชะงัก และเมื่อเขา ผลักประตูเปิดออก ก็เห็นซึ่งชิงซุนนอนหมดสภาพอยู่บนพื้น ผม เฝ้ายุ่งเหยิง มือของเธอจับรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งไว้ประหนึ่ง ไมโครโฟน กำลังหลับตาขับร้องเพลงด้วยลีลาท่าทางอันดื่ม ไปกับเพลง “ฉันเอ่ยปากบอกเธอไม่ได้ เพียงไม่กี่คำนั้น ช่าง ยากจะเอ่ยออกมา…

ปฏิกิริยาแรกของซูจือเนี่ยนคืออยากหันหน้าหนีไปให้ไกล จากตรงนี้ ทว่ามิอาจกระทำได้ เขาจึงยืนพึงประตู สูดหายใจ เข้าลึกก่อนจะก้าวเข้าห้อง ในจังหวะที่ก้าวเข้าไปนั่นเอง เขา เหยียบของแข็งๆ บางอย่าง และเมื่อก้มลงมอง เขาเห็นแท่ง ลิปสติก ในตอนนั้นเองที่ซูจือเนี่ยนเพิ่งสังเกตเห็นว่าข้าวของ ของซ่งชิงชุนนั้นอยู่กระจัดกระจายเกลื่อนไปทั่วพื้นห้อง รองเท้า ส้นสูงอีกข้างหนึ่งของเธอห้อยต่องแต่งอยู่ที่หน้าต่าง ส่วน กระเป๋าก็ถูกโยนไปอยู่ที่มุมห้อง… แม้แต่ห่อกระดาษทิชชูเปียก ก็ถูกวางทิ้งไว้ที่มุมโต๊ะ

ซูจือเนี่ยนเตะแท่งลิปสติกออกให้พ้นทาง ก่อนจะเดินตรง เข้าไปถึงซ่งชิงชุนขึ้นมาจากพื้น
ดวงตาของซ่งชิงชุนซึ่งพร่ามัวเนื่องจากฤทธิ์ของ แอลกอฮอล์ พินิจมองซูจือเรียนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยุดร้อง เพลงแล้วยิ้มกว้างให้ซูจือเนี่ยน

เมื่อมายืนอยู่ใกล้ชิดซ่งชิงชุน ซูจือเนี่ยนก็ได้กลิ่น แอลกอฮอล์ที่งออกมาจากตัวเธอ ซูซื้อเนียนนิ่วหน้า ก่อนจะหัน ขวับไปมองบริกร แล้วถามด้วยน้ำเสียงดุดัน “เธอดื่มไปมาก ขนาดไหนแล้ว”

ท่าทีแข็งกร้าวของซูจือเนี่ยนทำให้พนักงานเสิร์ฟผงะถอย หลัง โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะยกมืออันสั่นเทาของเขาชี้ไปที่โต๊ะ อาหาร

ในระหว่างที่ซูจือเนี่ยนหันไปอีกทาง ซึ่งชิงซุนพลันยันตัว ขึ้นมา โอบแขนไว้รอบคอของเขา ซูจือเนี่ยนตัวแข็ง และก่อนที่ เขาจะดึงเธอขึ้นมา เขาได้ยินเธอกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ยั่วยวนว่า “พี่หนาน ในที่สุดก็มา พี่รู้ไหมว่าฉันรอพี่มาตลอด บ่ายเลย…

ด้วยความมึนเมาไร้สติ เธอเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นฉัน

หนาน

ใบหน้าของซูจือเนี่ยนเปลี่ยนเป็นดำคล้ำขึ้นมาทันที เขา ผลักข่งชิงชุนออกจากตัวเขา โดยไม่ยั้งคิด แล้วหันไปจ้องเขม็ง ที่บริกรคนนั้น สีหน้าของเขาดำทะมึนยิ่งขึ้นเมื่อสังเกตเห็นขวด ไวน์เปล่าเจ็ดแปดขวดบนโตะ เขาแผดเสียงใส่พนักงานเสิร์ฟ อย่างเกรี้ยวกราด “ทำไมถึงให้เธอดื่มมากขนาดนี้!
พนักงานเสิร์ฟผู้ไม่รู้อิโหน่อีเหน่ก้มหน้าลง ขึ้นเงียบอยู่ตรง นั้น เขาบ่นในใจว่าลูกค้าคือพระเจ้า และหากลูกค้าต้องการจะ ดื่ม แล้วเขาจะปฏิเสธได้อย่างไร

[1] เพลง ไคเหลียวโข่ว ( 7 ) โดย เจย์โจว