ตอนที่ 60 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจํา (10)

เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่มตรง เฉิงชิงชงกลับเข้ามาในห้องทำงานของ ซูจือเนี่ยน ก็เห็นภาพชายหนุ่มกำลังยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่หน้า บานหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น ต้องตรงไปยังแสงสีของเมืองใหญ่ ซื้อเนียนที่เป็นแบบนี้ เหมือนมีรังสีความเศร้าที่มีเสน่ห์อย่าง ประหลาดแผ่ออกมา ซึ่งทำให้เฉิงชิงชงตะลึงนิ่งอยู่ตรงประตู เป็นครึ่งนาที

ซื้อเนียนไม่ได้หันมา แต่ก็รู้ว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลังเขา ชายหนุ่มรออยู่ราวสามสิบวินาทีแต่ไม่ได้ยินเสียงอะไร ก็ถาม ขึ้นเบาๆ “มีอะไร”

เฉิงชิงชงสั่นสะท้านขึ้นจากอาการตกใจ เธอรู้ว่าเจ้านาย ไม่ได้มองเธอ แต่ยังรีบลดสายตาลงและพยายามเต็มที่ที่จะพูด ด้วยน้ำเสียงปกติ “ประธานชูคะ คุณมีนัดมื้อค่ำตอนสองทุ่ม รถ พร้อมแล้วค่ะ ได้เวลาไปแล้ว”

ซูซื้อเนียนไม่ตอบทว่ายังคงมองออกนอกหน้าต่าง เมื่อเขา หันกลับมา มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น เฉิงชิงชงรีบหยิบมันส่งให้กับ ซูจือเนี่ยน “ประธานซูคะ สายของคุณค่ะ

ซูจือเนี่ยนรับไปและก้มใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกมองชื่อที่โทร เข้ามา เฉงชิงชงสาบานได้ว่าเธอเห็นนิ้วของซูจือเนียนสั่นเพิ่มช่วครู

เธอเข้าทำงานกับเอสทีเอมไพร์ในตำแหน่งเลขานุการของ ซูจือเนี่ยนหลังเรียนจบมหาวิทยาลัย เธออยู่ข้างกายเขามานาน หลายปี และผ่านช่วงเวลาที่ดีและร้ายพร้อมกับเขา แต่เธอไม่ เคยเห็นสิ่งที่สามารถทำให้เจ้านายใหญ่ของเธอแสดงอารมณ์ ออกมาอย่างแจ่มชัดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่สายโทรเข้า สายนั้นกลับทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้…

ด้วยความอยากรู้ เฉิงชิงชงจึงลอบมองไปที่มือถือของ คือเนี่ยน และเห็นว่าไม่ใช่ชื่อคนที่โทรเข้าปรากฏบนหน้าจอ แต่ เป็นข้อความหนึ่งบรรทัด คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ

คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ… เหมือนบทกวีเลย…. คนนี้ ใช่ไหมประธานซูชอบ

เฉิงชิงชงอดไม่ได้จนต้องเหลือบตามองซูจือเนี่ยน และ ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าเขาเอาแต่ต้องมองสายที่โทรเข้ามาอย่าง ลืมตัวไปแล้ว ในตอนนั้นเอง เฉิงชิงชงคิดว่าซื้อเนียนจะต้อง รับสายไม่ทันเพราะอยู่ในภวังค์ ทว่าจู่ๆ ชายหนุ่มก็ปิดหน้าจอ และโบกมือเป็นสัญญาณให้เธอออกไปจากห้อง

เฉิงชิงชงค้อมศีรษะอย่างสุภาพและหมุนตัวจากไป คือเนี่ยนรอจนประตูปิด แล้วจึงเอ่ยคำว่า “ฮัลโหล ใส่โทรศัพท์ ปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนซึ่งชิงซุนพูดพิมพ์ฟังไม่ได้ศัพท์ เข้ามาว่า “ฉันต้องการวันหยุดหนึ่งวัน

วันหยุดงั้นเหรอ เพื่อฉลองวันเกิดของเธอกับฉัน หนาน
สินะ เขารู้ว่ามันคงไม่ใช่เหตุผลที่ดีแน่ถ้าเธอโทรหาเขา

ดวงตาของซูจือเนี่ยนเย็นเยียบเมื่อตอบโดยไม่คิดสักนิด ว่า “ฝันไปเถอะ!”

“ซูจือเนี่ยน ฉันต้องการวันหยุด!” ซูจือเนี่ยนหน้าบึงเมื่อได้ ยินข่งชิงซุนเรียกชื่อเต็มของเขา ก่อนเขาทันทำความเข้าใจกับ สถานการณ์ ซึ่งชิงทุนก็ระดมเหตุผลของเธอออกมาเป็นชุด “ฉัน ต้องการวันหยุดเพราะฉันป่วย! ฉันจะไปแต่งงาน! ฉันจะไปมี ลูก!”

ซูจือเนี่ยนหน้าบึงหนักกว่าเดิม ซึ่งชิงชุน คุณบ้าไปแล้วเห

รอย

“ซูจือเนี่ยน…” ซึ่งชิงชุนไม่สนใจซื้อเนียนสักนิดและ ตะโกนใส่มือถือต่อไป “ฉันอยากอยู่บ้านเลี้ยงลูก! ฉันไม่สน ฉันต้องการวันหยุด…

ช่างหัววันหยุดปะไร!

ซูจือเนี่ยนสบถอยู่ในใจและขู่ฟ่อใส่มือถือว่า “สองทุ่มตรง ถ้าผมไม่เจอคุณที่บ้านตอนสองทุ่มตรงละก็…

ก่อนซื้อเนียนทันพูดจบ เขาได้ยินเสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นเคย ดังมาจากปลายสาย “สวัสดีครับ คุณเป็นเพื่อนของเจ้าของมือ ถือเครื่องนี้ใช่ไหมครับ”