ตอนที่ 59 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ (9)

จากนั้นซ่งพยุงตัวกับโต๊ะเพื่อลุกขึ้นและเดินไปที่ป ระตู สายตาของเธอมองเห็นภาพเบลอๆ และเดินโซไปเซมา ดูไม่มั่นคงเอามากๆ

“คุณครับ ระวัง..บริกรเอ่ยเตือน

พลางยื่นมือออกมาประคอง ซึ่งชิงชุนก็ชนเก้าอี้ตรงมุมห้องเข้าให้

แต่ก่อนเขาจะยื่นมือมาถึงตัว

จนร่วงลงไปกองกับพื้น

พื้นห้องปูพรมหนา

ดังนั้นซ่งชิงชุนจึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ หญิงนอนหงายบนพื้น ดวงตาแดงก่ำด้วยหยดน้ำตา

บริกรรีบย่อตัวลงนั่งข้างๆ และถามอย่างห่วงใย “คุณครับ ไม่เป็นไรนะ”

ซึ่งชิงชุนผงกศีรษะขึ้นหาที่มาของเสียง แล้วจู่ๆ

ก็ถามขึ้นมาว่า “ฉันทำอะไรได้บ้างถ้าไม่อยากไปนรก

ทำไมฉันต้องไปนรกในวันเกิดของตัวเองด้วย” จากนั้นซ่งชิงก็คว้าแขนเสื้อของบริกรไว้แน่นราวกับ มันเป็นทุ่นช่วยชีวิต “บอกฉันที

ว่าฉันทำอะไรได้บ้างเพื่อไม่ต้องไปนรก” บริการไม่เข้าใจสักนิดว่า “นรกของเธอหมายถึงสิ่งใด

แต่เขาใคร่ครวญและสรุปเอาว่าเธอคงหมายถึงงาน อย่างว่า ดังนั้นเขาจึงตอบอย่างสุภาพว่า “คุณครับ คุณเมามากจนผมแน่ใจว่าคุณทำงานวันนี้ไม่ได้แน่ ทำไมไม่โทรหาเจ้านายและขอลาหยุดล่ะครับประกายวาบขึ้น

วันหยุดเหรอ แววตาของซ่งชิงชุน “ใช่แล้ววันหยุดฉันต้องการวันหยุด..

เป็นซึ่งชิงซุนพยักหน้าขณะพึมพำคำนั้นกับตัวเอง เธอดึงมือถือออกมาและไล่ดูเบอร์ติดต่อ แต่พอหาเบอร์โทรของซูจือเนี่ยนไม่พบ เธอก็โยนมือถือไปให้บริกรและถามว่า “เบอร์ไหนเป็นของไอ้บ้าซูกันเนี่ย”

ซูจือเนี่ยนต้องเข้าประชุมด่วนทั้งที่จวนเจียนจะหมดวัน เมื่อเขากลับเข้าที่ทำงาน ก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว

ซูจือเนี่ยนทรุดนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน เขาคลึงนิ้วที่หว่างคิ้วจากหางตา

เขามองเห็นกล่องเค้กวันเกิดที่ตกแต่งอย่างสวยหรู

ซูจือเนี่ยนหยุดการเคลื่อนไหวก่อนหันไปเพ่งดูกล่องนั้น แล้วลุกขึ้นยืนช้าๆ เพื่อเดินไปที่กล่อง เขามองผ่านกล่องใสด้านบนไปยังเค้กครีมสดที่อยู่ภาย ใน

ประตูห้องทำงานถูกผลักเปิดหลังเสียงเคาะหลายครั้ง ซูจือเนี่ยนหน้าบึงเมื่อหมุนตัวไปมอง

เฉิงชิงชงรีบเดินเข้ามา

ขณะประคับประคองเอกสารเป็นตั้งในอ้อมแขนมาด้วย “ประธานซูคะ เอกสารเหล่านี้ต้องให้คุณ”

เฉิงชิงชงหยุดชะงักเมื่อเห็นเค้กที่อยู่ข้างตัวซูจือเนี่ยน ก่อนพูดต่อในน้ำเสียงปกติ “…เซ็นด่วนค่ะ”

ซูจือเนี่ยนพยักหน้าขณะรับเอกสารไป

เขาเปิดอ่านด้วยท่าทางสบายๆ หลังแน่ใจว่าทุกชุดไม่มีปัญหา

ชายก็หนุ่มเดินอ้อมไปที่โต๊ะทำงานและลงลายเซ็น

ซูจือเนี่ยนส่งเอกสารคืนให้เฉิงชิงชง และขณะที่เลขาของเขากำลังจะออกไป

ซูจือเนี่ยนก็เรียกเธอขึ้นกะทันหัน

“เดี๋ยวก่อน”เฉิงชิงชงหันกลับมาอย่างแปลกใจ “ประธานซูคะ มีอะไรจะสั่งเหรอคะ”

ริมฝีปากของซูจือเนี่ยนเม้มเป็นเส้นตรง หลังเงียบไปสามวินาที เขาก็ชี้ไปที่เค้กและสั่งว่า “เอานี่ไปโยนทิ้งซะ”

ในวันนี้ของทุกปี

ซูจือเนี่ยนจะโทรบอกให้เธอสั่งเค้กในตอนเช้า และให้เธอเอามันไปทิ้งในตอนเย็น

ถึงแม้เรื่องนี้จะเกิดขึ้นอย่างไม่เคยพลาดตลอดทุกปี แต่เฉิงชิงชงยังคงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าและตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ค่ะ” แล้วถือเค้กออกไปจากห้องทำงานของเขา