ตอนที่ 51 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ

(1)

ใบหน้าของซูจือเนี่ยนไม่เก็บซ่อนโทสะที่ลุกโพลง เขาจ้องซ่งชิงชุนแล้วถามขึ้นว่า “ซ่งชิงชุน รู้ไหมทำไมเมื่อห้าปีก่อนผมถึงนอนกับคุณ”

อยู่ภายในเอาไว้เลย

การพูดถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนทำให้ซ่งชิงชุนห น้าซีดเผือด เธอมองซูจือเนี่ยนเงียบๆ ริมฝีปากแย้มออกจากกันแต่ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยอ

อกมา

“เป็นเพราะผมดื่มเหล้าเมาจนขาดสติน่ะสิ ผมถึงได้ทำกับคุณแบบนั้น!”

ซูจือเนี่ยนโน้มหน้าเข้าหาใบหูของซ่งชิงชุนขณะที่

บีบคางเธอไว้แน่น เสียงของเขาแผ่วเบา

ลมหายใจร้อนผ่าวสัมผัสใบหูของเธอ ทำให้ร่างของเธอสั่นสะท้าน

“ถ้าคืนนั้นผมไม่เมาจนตาบอด

ผมคงไม่มีทางแตะต้องคุณแม้แต่ปลายเล็บ!”

ซึ่งชิงชุนรู้สึกเหมือนถูกตบเข้าอย่างจัง ใบหน้าซีดเผือดเหมือนไม่มีเลือดเหลืออยู่ เธอกะพริบตาถี่ๆ นัยน์ตาสีเข้มคลอน้ำตา

“เหมือนกับคืนนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะคุณล้มเข้าใส่อ้อมแขนผม คุณคิดหรือว่าผมจะต้องการคุณน่ะ” คำพูดของซูจือเนี่ยนกระด้างขึ้นในทุกครั้งที่เขาเปล่งมันออกมา

จากนั้นเขาก็เห็นน้ำตาที่เอ่อท้นจนใกล้จะหยด แต่เธอกลั้นมันเอาไว้

ดวงตาของซูจือเนี่ยนวูบไหวเล็กน้อย ความรู้สึกปั่นป่วนแล่นขึ้นมาในใจของเขา เขาจ้องมองซ่งชิงชุนแล้วกัดริมฝีปาก ก่อนผลักเธอออกไปอย่างไม่บอกไม่กล่าว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วเดินฉับๆ ขึ้นข้างบนไปด้วยโทสะราวกับพายุ

ซึ่งชิงชุนยังคงอยู่ข้างล่างพักใหญ่ก่อนลุกขึ้นมาเก็ บกวาดพื้น แล้วจึงขึ้นบันไดไป

เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนแล้ว เธอไม่ได้ตรงไปอาบน้ำ

แต่นั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างนั้น

หญิงสาวหยิบปากกาขึ้นมาขีดฆ่าอีกวันบนปฏิทิน ตั้งโต๊ะ กระซิบออกมาเบาๆ

ราวกับจะปลอบโยนตัวเองว่า “ผ่านไปสามวันแล้ว เหลืออีกเก้าสิบเจ็ดวันฉันก็จะได้ออกไปจากที่นี่ ซึ่งชิงชุน อย่าเศร้าไปเลยนะ

ถึงเธอจะต้องเจอเขาทุกวัน ถูกเขาดูถูก แต่มันก็อีกแค่เก้าสิบเจ็ดวันเท่านั้น…”

ถูกตะคอกใส่ทุกครั้ง

ทันใดนั้น

ซึ่งชิงชุนก็ได้ยินเสียงประตูของห้องข้างๆ เปิดออกอย่างแรง เธอนิ่งไปด้วยความกลัว สายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องนอนตัวเองซึ่งชิงชุนรอพร้อมหัวใจที่เต้นระทึก

แต่ประตูก็ไม่เปิดออก กลับได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นแทน

เธอลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง

เห็นรถของซูจือเนี่ยนพุ่งออกจากบ้านด้วยความเร็

วสูง

เป็นเวลาสามวันติดต่อกัน

ที่ซูจือเนี่ยนไม่ได้กลับมาที่บ้านของตนเอง ซึ่งชิงชุนกับเขาเริ่มกลายเป็นเหมือนเรือสองลำที่แ ล่นสวนกันในความมืดยามค่ำคืน

โทสะของซูจือเนี่ยนทำให้ซ่งชิงชุนกังวลอยู่พักให ญ่ ว่าเขาจะยกเลิกสัญญา

แต่ความกังวลของเธอก็อยู่ได้เพียงไม่นาน เพราะเธอได้ยินจากฟางโหรวว่าซูคือเนี่ยนไปที่ซ่งเ

อ็มไพร์

และหลังจากเดินดูรอบบริษัทราวสามสิบนาที เขาก็ยื่นใบรายชื่อยาวเหยียดกับผู้จัดการฝ่ายบุค คลก่อนเสริมว่า “ไล่คนพวกนี้ออกให้หมด รวมทั้งตัวคุณเองด้วย” แล้วก็ออกจากบริษัทไป

บรรดาชื่อทั้งหลายที่อยู่ในใบรายชื่อของส่วนใหญ่เป็นระดับผู้อาวุโสแทบทั้งนั้น

เป็นธรรมดาที่พวกเขาไม่พอใจและพากันมาหาซ่งเ มิ่งหวากับซ่งชิงชุนเพื่อบ่นและขอร้องให้ทั้งคู่ช่วยเ หลือ

แต่คนเราไม่ควรสงสัยคนที่ตนขอร้องให้ทำงานให้ในเมื่อทั้งสองมอบซ่งเอ็มไพร์ให้ซูจือเนี่ยนจัดการ ซึ่งชิงชุนก็เลือกที่จะเคารพการตัดสินใจของเขา และอนุมัติการไล่ออกใหญ่ครั้งนี้

ดูแล

ซ่งเมิ่งหวาพบกับความช็อกและความเครียดจากก ารฆ่าตัวตายของซ่งเฉิงจนต้องเข้าโรงพยาบาล

ทำให้ซ่งชิงชุนต้องลาพักร้อนสามเดือนเพื่อมาดูแ

ลบิดา