ตอนที่ 50 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน

(10)

ซึ่งซิงชุนตัวสั่นรุนแรง

เธอยกมือขึ้นหลายครั้งด้วยหวังจะผลักซูจือเนี่ยน

ออกไป

แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ได้แค่ปล่อยมือให้ร่วงลงบ

นอกของเขา

นี่เป็นส่วนหนึ่งในข้อตกลงของเธอกับเขา…

หากเธอขัดขืน

เขาอาจจะอ้างได้ว่าเธอผิดสัญญา..

เมื่อริมฝีปากของซูจือเนี่ยนห่างจากใบหน้าของเธ อเพียงหนึ่งมิลลิเมตร จู่ๆ เขาก็หยุด

ชายหนุ่มมองเห็นความกังวลในดวงตาของเธออยู่

างชัดเจน ขนตาของเธอกะพริบไหว

ริมฝีปากสั่นระริก เพราะอยู่ใกล้ชิดกัน เขาจึงอ่านใจเธอได้ และเธอไม่ต้องการมีความสัมพันธ์ใดๆ

กับเขาทั้งนั้น…

ซูจือเนี่ยนจ้องมองซ่งชิงชุนอยู่ชั่วครู่ก่อนเบือนหน้

าหนีไปทางหน้าต่าง

ดวงตาของเขามีร่องรอยความรวดร้าว แต่มันก็คงอยู่เพียงไม่นาน

เขาหันหน้ากลับมามองเธออีกครั้ง

ซูจือเนี่ยนเกือบจะปล่อยมือจากเอวของเธออยู่แล้ ว เมื่อความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

ถ้าฉันสกปรกแบบนี้แล้วฉันจะคู่ควรกับความรักของพี่อี๋หนานได้ยังไง

สกปรกเหรอ

คำคำนั้นเหมือนคมมีดกรีดลึกลงไปในหัวใจของซู

จือเนี่ยน

เธอคิดว่าการอยู่กับฉันมันสกปรกขนาดนั้นเชียวเห

รอ

ฉันเป็นแค่ความต่ำช้าในชีวิตของเธอหรือไงกัน เธอดูถูกฉันขนาดนี้ได้ยังไง แต่ก็อีกนั่นแหละ ทำไมฉันจะต้องประหลาดใจด้วย

เธอต้องเกลียดฉันแน่นอนอยู่แล้ว!

มือของซูจือเนี่ยนหยุดชะงัก สีหน้าเย็นชากลับมาอีกครั้ง

เขาหรี่ตามองซ่งชิงชุนด้วยสายตาอันตราย

เดี๋ยวนะ…ทำไมเขาถึงหยุดล่ะ

คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัว

เมื่อซ่งชิงชุนเพิ่งมาสังเกตว่าจู่ๆ เขาก็นิ่งไป เขาอาจหมดอารมณ์แล้วก็ได้

ฉันควรคว้าโอกาสนี้แล้วหาเรื่องโกหกมาปฏิเสธเข

าดีไหมนะ

แต่จะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาปล่อยฉันไปโดยที่ไ

ม่โกรธฉันบ้างล่ะ..

ซึ่งชิงชุนหยุดคิดชั่วครู่ ใช่แล้ว

ประจำเดือนไงล่ะ…เขาคงไม่ทุเรศเสียจนอยากนอ นกับผู้หญิงในช่วงที่มีประจำเดือนหรอกน่า

ซึ่งชิงชุนแกล้งทำเป็นนึกอะไรขึ้นได้ แล้วลืมตาขึ้นมาพูดกับซูจือเนี่ยน “คุณซูคะ ฉันว่าเรามีอะไรกันวันนี้ไม่ได้หรอกค่ะคือฉันอยู่ในช่วงวันนั้นของเดือน…” =

ซึ่งชิงชุนพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ

ด้วยความกระดากอาย ซูจือเนี่ยนไม่ตอบอะไร

เพียงแต่มองซ่งชิงชุนอย่างเย็นชา

ซึ่งชิงชุนตัวสั่นสะท้านภายใต้สายตาถมึงทึงของเ ขา เขาจะจับโกหกได้หรือเปล่านะ

แต่ถ้าอยากยืนยันว่าฉันพูดความจริง

ฉันว่าเขาคงไม่หน้าด้านถอดกางเกงในฉันดูเลยหร อกนะ แผนนี้คงใช้ได้ไม่นาน

แต่อย่างน้อยก็ขอให้รอดพ้นคืนนี้ให้ได้ก่อน

ซึ่งชิงชุนรวบรวมกำลังใจอยู่เงียบๆ

ก่อนหันกลับไปมองซูจือเนี่ยนแล้วพูดต่อด้วยเสียง ที่ฟังดูจริงใจ “ฉันไม่ได้โกหกนะคะ ฉันพูดจริงๆ

นะ…”

รอดพ้นคืนนี้ให้ได้ก่อน…ความคิดจากใจจริงของเ ธอนี้ฉีกทิ้งเศษซากความมีเหตุผลของเขาจนหมด สิ้น ชายหนุ่มยื่นมือออกไปบีบคางของซ่งชิงชุน แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเธอ พูดขึ้นช้าๆ ทีละคำด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ซ่งชิงชุน ประจำเดือนของเธอเพิ่งมาสองสัปดาห์ก่อน เธอจะบอกฉันว่าประจำเดือนของเธอมาเดือนละส องครั้งงั้นเหรอ”

ดวงตาตื่นตะหนกของซ่งชิงชุนเบิกกว้างขึ้น เธอจ้องมองซูจือเนี่ยนอยู่สิบวินาทีเป็นอย่างต่ำ ก่อนจำได้ว่าเธอเป็นลมเพราะอาการปวดประจำเดื อนอย่างหนักเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

และซูจือเนี่ยนนั่นเองที่เป็นคนพาเธอกลับมาดูแลที่บ้าน

เธอมัวแต่รีบร้อนหาข้ออ้าง จนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท..

ความกังวลฉายชัดทั่วใบหน้าของซ่งชิงชุนหลังถูก จับได้ว่าโกหก สายตาของเธอที่ถูกตรึงให้มองหน้าซูจือเนี่ยนเหลื

อบไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน