ตอนที่ 45 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน

(5)

น้ำเสียงนั้นมีความอ่อนโยนแบบที่เธอไม่เคยใช้พูดกั บเขาเลยสักครั้งเดียว

แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย

แต่ก็นึกภาพออกเลยว่าใบหน้าของเธอกำลังเปื้อน ม ในตอนนั้น

เขารู้สึกราวกับมีคนหล่อเขาไว้ในซีเมนต์

จนได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติง

ให้แดดส่องต้องอยู่เช่นนั้น จนเมื่อเลขาเข้ามาใกล้ในระยะประชิดนั่นเอง

เขาถึงได้หลุดออกจากภวังค์

ผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์จบการบรรยายแล้ว ทุกคนในห้องต่างปรบมือให้แก่เขา ยกเว้นซูจือเนี่ยนที่นั่งทำหน้าไร้อารมณ์

เขารู้สึกแค่ว่าเสียงปรบมือเหล่านั้นช่างน่ารำคาญเห

ลือทน จนอดยกมือขึ้นนวดขมับไม่ได้

แล้วคำพูดเมื่อครู่ของซ่งชิงชุนก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกค

รั้ง ฉันก็คิดถึงพี่ค่ะ พี่อี๋หนาน

อารมณ์เบื้องลึกลุกโชนอยู่ในดวงตาของซูจือเนี่ยน

หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อยจากการหา ยใจด้วยความโกรธ โดยไม่บอกไม่กล่าว ชายหนุ่มก็กระแทกเอกสารในมือลงบนโต๊ะอย่างแร

ง

เสียงปังดังลั่นนี้ทำให้เสียงปรบมือเงียบกริบลงทันใ ด ผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์ที่เมื่อครู่ยังยิ้มแย้ม กลับตัวสั่นเทาเพราะการกระทำปุบปับของซูจีอเนี่ย

น

เขาย้อนทบทวนการบรรยายทันทีเพื่อหาว่ามีจุดไห นที่ทำให้ซูจื่อเนียนโกรธขึ้นมา

โทสะอันเย็นเยียบดุจน้ำแข็งแพร่กระจายไปทั่วห้อง

ราวกับกำลังเค้นเอาชีวิตออกจากทุกผู้คนที่อยู่ที่นั่น ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจ

ผู้จัดการฝ่ายผลิตภัณฑ์พยายามเค้นสมอง แต่ก็หาไม่เจอว่าเขาทำผิดพลาดเรื่องใด จึงรวบรวมความกล้าแล้วถามออกไปว่า “ประธานซูครับ มีจุดไหนไม่ถูกต้องหรือครับ”

ซูจือเนี่ยนจ้องมองแจกันที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะประชุม ราวกับมันเป็นสิ่งน่าสนใจที่สุดในโลก

หลังจากรออยู่นานแต่ไร้ซึ่งคำตอบ ทุกคนก็หันไปมองแจกันบ้าง

ในแจกันมีดอกทิวลิปธรรมดาปักอยู่หนึ่งดอก ดอกไม้นั้นเริ่มเหี่ยวเฉาแล้ว

กลีบดอกมีรอยยนเพราะมันถูกนำมาใส่ไว้เมื่อสองวั นก่อน เป็นดอกไม้ที่ไม่มีอะไรให้ชื่นชมเลย แล้วทำไมเจ้านายใหญ่ถึงได้สนใจมันนัก

ในดวงตาของทุกคนมีความสับสนปรากฏขึ้นมา พวกเขาต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรทั้งนั้น

จนในที่สุดสายตาทุกคู่ก็เปลี่ยนไปจับจ้องเลขาที่นั่ง อยู่ข้างๆ ซูจือเนี่ยน

เธอรู้สึกอึดอัดอยู่ชั่วครู่จากสายตาของทุกคน ก่อนเอนเข้าหาซูซื้อเนียนแล้วกระซิบถามว่า

“ประธานซูคะ

ผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์ถามว่ามีปัญหาอะไรที่คุณ อยากยกขึ้นมาพูดหรือเปล่าคะ..

“ซ่งซ่ง พี่ไม่คิดเลยจริงๆ

ว่าซ่งเฉิงจะเลือกจบชีวิตของตัวเองแบบนี้

พี่ขอโทษนะ ตอนที่เกิดเรื่องขึ้น พี่เข้ากรม เลยกลับมาหาเธอที่ปักกิ่งไม่ได้ เธอไม่รู้หรอกว่าพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน…”

ซูจือเนี่ยนที่ฟังทั้งสองคุยกันจนถึงตรงนี้

ถูกเสียงกระซิบถามของเลขาดึงกลับเข้าไปในห้อง

ประชุม ชายหนุ่มมองไปรอบห้อง แล้วจึงเห็นว่าทุกคนกำลังเครียดราวกับนักกายกรร มาไต่เชือก

เขาขมวดคิ้วให้กับสถานการณ์แปลกประหลาดนี้แ ล้วถามขึ้นว่า “จบแล้วใช่ไหม”

เมื่อถามเช่นนั้นออกไป ซูจือเนี่ยนก็สังเกตเห็นว่าทุกคนกลับทำหน้าแปลกๆ

จากนั้นจึงเห็นเอกสารที่ก่อนหน้านี้อยู่ในมือของเขา แต่ตอนนี้กลับไปอยู่กลางโต๊ะประชุมแล้ว ตอนนั้นเองเขาจึงรู้ว่ามีบางอย่างผิดไป เขาเหลือบมองผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์ที่ยังคงยืน ยิ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “ถ้าคุณยังรายงานไม่จบ

ก็เชิญพูดต่อเลย”

ผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์จึงรายงานต่อจากจุดที่เข าหยุดไป

แต่ซูจือเนี่ยนบังคับตัวเองให้จดจ่ออยู่ได้แค่สิบคำ ก่อนที่ใจเขาจะหวนกลับไปยังการสนทนาของฉินอี่ หนานและซ่งชิงชุนอีกครั้ง

“ซ่งซ่ง อย่ารู้สึกแย่เกินไปเลยนะ ถึงซ่งเฉิงจะไม่อยู่กับพวกเราแล้ว แต่พี่ก็ยังอยู่ตรงนี้นะ

สิ่งที่ซ่งเฉินตั้งใจไว้ว่าจะทำให้เธอ

พี่จะเป็นคนสานต่อเอง”