ตอนที่ 41 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน

(1)

อาจเพราะเครียดมากเกินไป

ซึ่งชิงชุนจึงเอาแต่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังอยู่ข้าง

หู

เมื่อลองฝืนลืมตาขึ้นเพื่อดูว่าตัวเองหูแว่วหรือเปล่า เธอก็เห็นรถยนต์สีเหลืองสาดไฟเข้ามาทางหน้าต่าง แสงไฟหน้ารถสว่างจ้าจนทำให้เธอตาพร่าไปหมด

ภาพนั้นทำให้ซ่งชิงชุนกระเด้งตัวขึ้นจากโซฟาทันที จากหน้าต่าง เธอมองเห็นรถค่อยๆ ชะลอจนจอดสนิท แล้วซูจือเนี่ยนก็ก้าวออกมา เขากระแทกประตูรถให้ปิดก่อนย่างเท้าตรงมาที่บ้า

น

ยิ่งเขาใกล้เข้ามาเท่าไร

หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นเร็วเท่านั้น หญิงสาวยืนตัวแข็ง กลั้นหายใจ จ้องมองไปที่ประตูหน้าตาไม่กะพริบ เมื่อได้ยินเสียงกดรหัสบนประตู เธอก็ปรี่ไปที่ทางเข้าทันที

ก่อนที่ซ่งชิงชุนจะทันได้เปิดประตูให้เขา ซูจือเนี่ยนก็ผลักประตูเข้ามาแล้ว เรือนผมของเขายุ่งเหยิงอาจเป็นเพราะทำงานยาวน านมาทั้งวัน

ความอ่อนล้าทำให้สันกรามของเขาดูแข็งที่อ ส่งให้เขาดูไม่เป็นมิตรยิ่งกว่าเดิม

ซึ่งชิงชุนเหลือบตามองซูจือเนี่ยนเพียงครั้งเดียว ก่อนนั่งลงไปหยิบรองเท้าแตะสำหรับใส่ในบ้านออก

มาวางเบื้องหน้าเขา แล้วพูดว่า “คุณกลับมาเสียทีนะคะ”

ซูจือเนี่ยนเปลี่ยนไปใส่รองเท้าแตะโดยไม่พูดอะไร แม้แต่คำเดียว

เขาไม่แสดงท่าทางรับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่พูดตอบรับเธอเลย

แล้วชายหนุ่มก็เดินขึ้นบันไดไปราวกันว่าเธอไม่ได้อ ยู่ที่นั่นด้วย

ซูจือเนี่ยนใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเดินจากประตูหน้า จนกระทั่งเข้าห้องไป แต่ในเวลาเพียงหนึ่งนาทีนั้น แผ่นหลังของเธอกลับชื้นไปด้วยเหงื่ออันเย็นเฉียบ

การกลับมาของซูจีอเนี่ยนทำให้ซ่งชิงชุนตื่นเต็มตา

ความปรารถนาที่จะนอนหลับโบยบินออกไปทางหน้ าต่าง เธอหามือถือที่ทำตกอยู่ในซอกเบาะโซฟา และเมื่อพบ

ตัวเลขบนหน้าจอบอกว่าเป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว ในที่สุดหัวใจของซ่งชิงชุนที่เต้นแรงราวกับจะกระโ จนออกมาทางปาก ก็เริ่มผ่อนคลายลง

อีกแค่ชั่วโมงเดียวก็จะเจ็ดโมงเช้าแล้ว อีกนัยหนึ่งคือเธอต้องทนอีกแค่หนึ่งชั่วโมง ก็จะหลุดพ้นจากความทรมานนี้เสียที. และชั่วโมงสุดท้ายนี้ เธอจะเตรียมอาหารเข้า และใช้มันเป็นข้ออ้างในการหลีกเลี่ยงการปฏิสัมพัน ธ์ใดๆ กับเขา

อาหารค่ำของเมื่อคืนยังสามารถนำออกมาอุ่นไมโค รเวฟได้

แต่ซ่งชิงชุนไม่เพียงทำอาหารเช้าจากของเดิมเท่านั้

น

เธอยังเลือกทำเมนูโจ๊กข้างฟ่างที่ใช้เวลานานที่สุดอี กด้วย เมื่อมื้อเช้าพร้อม

ก็เป็นเวลาหกโมงสีสิบห้าแล้ว เหลือเวลาแค่สิบห้านาทีเท่านั้น…

ซึ่งชิงชุนถ่วงเวลาอีกห้านาทีเดินกระสับกระส่ายอยู่ ในห้องครัว

ก่อนตัดสินใจขึ้นไปชั้นบนเพื่อเคาะประตูห้องนอนข องซูจือเนียน “คุณซูคะ อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ”

ไม่มีเสียงตอบรับ

แต่ซ่งชิงซุนได้ยินเสียงฝีเท้าผ่านบานประตูกำลังใก ล้เข้ามา แล้วประตูก็เหวี่ยงเปิดออกจากภายใน ซูจือเนี่ยนเปลี่ยนไปใส่ชุดลำลองแล้ว

ซึ่งชิงซุนคิดว่าเขาน่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จเพราะได้ก ลิ่นหอมของสปูจากตัวเขา

เป็นกลิ่นหอมที่ให้ความรู้สึกมีภูมิฐาน

เขาเดินผ่านเธอลงไปชั้นล่างโดยไม่พูดอะไรเลย ซึ่งชิงชุนเดินตามหลังเขาไปอย่างเชื่อฟัง พร้อมกับรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยระหว่างกัน

เมื่อเดินลงบันไดมาจนเหลืออีกสามขั้นจะ ถึงพื้น

เขาก็ชะงักเมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางสีชมพูวางชิดงอยู่ รวมถึงรอยยับย่นบนโซฟา

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วจู่ๆ ก็หันมามองเธอที่ยืนอยู่ด้านหลัง

หญิงสาวสะดุ้งตกใจกับการเคลื่อนไหวอันปุบปับนั้น

เขาชี้มือไปยังประตูบานที่ปิดอยู่ถัดจากห้องนอนข องเขา แล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบเฉยว่า

“นั่นห้องของคุณ”