ตอนที่ 40 อดีตที่เราเคยมี (10)

ซึ่งชิงชุนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีลากซูจือเนี่ยนไปที่เ ตียงของเขา หลังจากถอดเสื้อนอกให้เขาแล้ว เธอก็พยุงเขาไปที่เตียงและกำลังจะผละไป จู่ๆ เขาก็คว้าข้อมือของเธอไว้จากนั้น…

จากนั้นเขาก็ฉุดเธอให้ล้มลงบนตัว แล้วพลิกตัวกดร่างของเธอไว้

ซึ่งชิงชุนกะพริบตาถี่ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น

แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว

แต่เธอยังจดจำได้ชัดเจนว่าตนขอร้องอย่างสิ้นหวัง แค่ไหน เพื่อให้เขาปล่อยเธอไป

เธอสะอึกสะอื้นจนหายใจไม่ออก

แต่ชายหนุ่มกลับใช้กำลังบังคับราวกับไม่ได้ยินเสีย งอ้อนวอน เขาฉีกทิ้งเสื้อผ้าของเธอออกเป็นชิ้นๆ

อย่างหยาบโลน ในคืนนั้น

เธอดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลัง

ปลายเล็บของเธอข่วนไหล่ของเขาจนเลือดออก

บอกตามตรงเธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นไม่ได้ทั้งหม ด แต่ใครจะโทษเธอได้เล่า

จิตใต้สำนึกของเธออาจเข้ามาช่วยปกปิดจิตใจด้วย

การทำให้เธอหมดสติไป เธอจำไม่ได้เลยว่าเขาล่วงเกินเธออย่างไรบ้าง แต่เมื่อรู้สึกตัวขึ้น เธอก็ถูกทำลายจนป่นปี้เสียแล้ว ซึ่งชิงชุนรู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่เหนืออื่นใด เธอรู้สึกย่อยยับสิ้นหวัง

ในตอนนั้นเธอหยุดดิ้นรนและนิ่งเงียบ ปล่อยให้เขากระทำกับเธอตามใจ

ในที่สุดเมื่อเขาปล่อยเธอไป

ซึ่งชิงชุนไม่รีรออยู่ในห้องเขาอีกแม้อึดใจเดียว เธอกลับไปที่ห้องแล้วอาบน้ำอยู่นานเป็นชั่วโมง น้ำตาของเธอไหลลงมาเป็นทางพร้อมกับสายน้ำ

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อเธออายุเพียงสิบแปดปี เธอยังไม่เคยได้ลิ้มรสความรัก

ยังไม่เคยผ่านมือชาย

และยังไม่เคยแม้แต่จะมีจูบแรก แม้กับฉินอื่หนาน

ชายที่เธอรักหนักหนาก็ตาม เธอไม่อาจกันแม้แต่จะจินตนาการภาพตัวเองทำเ

รื่องเหล่านั้นกับเขา แต่ซูจือเนี่ยนคนนี้

เขากลับพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป

ซึ่งชิงชุนหยุดตัวเองจากการคิดฟุ้งซ่าน

เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหยดน้ำตาไหลลงตามนวลแก้ม หญิงสาวรีบเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูมาซับน้ำตา

สายตาเหลือบมองโทรศัพท์ก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลา หกโมงเย็นแล้ว เธอเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงหนึ่งทุ่มตรง ซึ่งเป็นเวลาที่เธอต้องไปที่บ้านของซูจือเนี่ยน…

ซึ่งชิงชุนสงบอารมณ์ตัวเองแล้วไปล้างหน้าล้างตาใ นห้องน้ำ

ก่อนเดินลงไปข้างล่างพร้อมลากกระเป๋าตามหลัง เธอไม่ขับรถไป

แต่เดินออกไปนอกบ้านเพื่อเรียกแท็กซี่ริมถนน

การจราจรค่อนข้างติดขัดในยามค่ำ

การเดินทางที่ปกติใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็กลายเ

ป็นห้าสิบนาที

ซึ่งชิงชุนลากกระเป๋าไปหยุดที่หน้าประตูบ้านของซู จือเนี่ยน

เธอล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาเช็กหมายเลขหกตัว ที่เขาส่งให้เมื่อเช้า หลังจากกดรหัสผ่าน

เธอก็เดินเข้าไป

ซูซื้อเนียนไม่อยู่

ซึ่งชิงชุนไม่รู้ว่าควรไปอยู่ตรงไหนดี

จึงทิ้งกระเป๋าไว้ข้างประตูเป็นการชั่วคราว

ซูจือเนี่ยนบอกว่า

เธอมีหน้าที่จัดแจงเรื่องในชีวิตเขาเป็นเวลาหนึ่งร้อย

วันนับจากวันนี้

ซึ่งชิงชุนจึงเริ่มเตรียมอาหารค่ำ

ความน่าเบื่อของการทำอาหารช่วยบรรเทาความกัง วลของเธอได้ แต่เมื่อทำเสร็จ

หัวใจเธอก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาอีกเมื่อคิดถึงความเป็น จริงที่ว่า ซูจือเนี่ยนอาจกลับมาเมื่อไรก็ได้

ซึ่งชิงชุนนั่งลงบนโซฟ้าในห้องนั่งเล่น คอยเงี่ยหูฟังเสียงรถที่ดังมาจากนอกตัว

เธอรู้สึกไม่ต่างจากปลาที่อยู่บนเขียง

บ้าน

ที่เหลือก็แค่รอให้ซูจื่อเนียนมาเชือดเธอทั้งเป็นเท่านั้

น

เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ

จนกระทั่งเป็นเวลาห้าทุ่ม

ซูจือเนี่ยนก็ยังไม่ปรากฏตัว

ซึ่งชิงชุนค่อนข้างเพลียจากความเครียด

จึงล้มตัวลงนอนบนโซฟาแล้วผล็อยหลับไปทั้งอย่าง

นั้น

แต่เธอก็นอนหลับไม่สนิทนัก

เธอตื่นขึ้นมาทุกสองสามนาทีเพื่อดูว่าซูจือเนื่ยนกล้ บมาแล้วหรือยัง เมื่อเห็นว่าเขายังไม่กลับมา เธอก็จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง หลังจากหลับๆ ตื่นๆ

อยู่หลายครั้ง

ในที่สุดซ่งชิงชุนก็ได้ยินเสียงรถยนต์ดังมาจากด้าน

นอก..