ตอนที่ 37 อดีตที่เราเคยมี (7)

ในตอนนั้น ซ่งเฉิงไปต่างประเทศแล้ว ส่วนฉินอี่หนานก็ไปเรียนมหาวิทยาลัยที่อยู่ทางตอน

ใต้

ดังนั้นคนในบ้านที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอจึงเ

หลือเพียงซูจือเนี่ยน

ซึ่งชิงชุนที่ลืมความขุ่นเคืองใจเล็กน้อยไปแล้ว

จึงเริ่มหันมาพูดคุยกับซูจือเนี่ยน

ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าซูจือเนี่ยนไม่ใช่คนช่างพูดเอาเ

สียเลย

เขามักจะตอบกลับมาสักประโยคหลังจากที่เธอถาม

จ้อไปเป็นสิบประโยคได้

บ่อยครั้งที่เขาทำเพียงเสียงพึมพำรับรู้ในลำคอ ไม่นานหลังจากนั้น

ความประทับใจที่ซ่งชิงชุนมีต่อซูจือเนื่ยนก็ยิ่งแย่เข้ าไปใหญ่

เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง

อีกไม่นานก็จะเป็นวันเกิดของฉินอื่หนาน สำหรับซ่งชิงชุนแล้ว

ไม่มีวันไหนจะสำคัญไปกว่าวันเกิดของเขาอีกแล้ว เธอมักจะเตรียมของขวัญวันเกิดให้เขาล่วงหน้าหนึ่

งเดือนเป็นอย่างต่ำ

ปกติซ่งชิงชุนจะลากซ่งเฉิงไปซื้อของขวัญให้ฉินอี หนานด้วย แต่ตอนนี้ซ่งเฉิงไม่ได้อยู่ปักกิ่ง และซ่งชิงซุนก็ต้องการความเห็นของผู้ซาย เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากไปขอให้ซูจือเนื่ยนช่ว

ย

พูดตามจริงซ่งชิงชุนไม่คิดว่าซูจือเนี่ยนจะยอมไปเ ปืนเพื่อนเธอ

แต่เธอก็ลองถามดูเพราะไม่มีอะไรจะเสีย

ใครจะไปคิดว่าเด็กหนุ่มที่ทำตัวห่างเหินเสมอจะพยั กหน้าตอบตกลง

บรรยากาศเริ่มแรกก็ถือว่าเป็นไปด้วยดี เพื่อตอบแทนที่ซูจือเนี่ยนช่วยเหลือ ซึ่งชิงชุนถึงกับเลี้ยงชานมเขาหนึ่งแก้วด้วย ยามท้องฟ้ามืดลง

ซึ่งชิงชุนก็เหน็ดเหนื่อยจากการซื้อของ ซูจือเนี่ยนถึงขนาดเสนอตัวถือกระเป๋าให้เธอ

ซึ่งซิงซุนไม่ใช่คนโลเลเปลี่ยนใจไปมา แต่เป็นเพราะเธอแคร์ฉินอื่หนานมาก เธอจึงอยากเลือกของขวัญให้เขาอย่างพิถีพิถัน ทุกครั้งที่เธอหยิบของขึ้นมาสักชิ้น

เธอก็จะถามความคิดเห็นของซูจีอเนียน แรกๆ เด็กหนุ่มจะพูดด้วยเสียงห่างเหินว่า “ก็ไม่เลว” แต่หลังๆ เขาจะแค่พยักหน้าอย่างขอไปที หรือไม่ก็บ่นงึมงำอย่างหมดความอดทน

จนถึงตอนนี้ซ่งชิงชุนก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอไปทำอะไรใ ห้ซูจือเนี่ยนขุ่นเคืองใจนัก

เธอเลือกของขวัญให้ฉินอี่หนานอย่างมีความสุขต่อ ไป แต่เมื่อเธอขอให้เขาลองสวมนาฬิกาข้อมือให้ดู เด็กหนุ่มกลับผลักมือเธอที่ยื่นไปหาเขาออกอย่างแ

ร่ง

ก่อนเดินกระแทกเท้าตึงตั้งออกไปโดยไม่พูดอะไรสั กคำ

เขาไม่ได้คืนกระเป๋าให้เธอ เธอจึงไม่มีทั้งเงินทั้งโทรศัพท์ติดตัว

ซึ่งชิงชุนค้นตามเสื้อผ้าพบเงินเพียงสองดอลลาร์ ที่ไม่พอแม้แต่จะใช้ขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินกลับบ้าน อย่าว่าแต่นั่งแท็กซี่เลย ในที่สุดเธอก็ไม่มีทางเลือก

นอกจากจำต้องเดินกลับบ้าน

รอไปสิบกิโลเมตร ห้างอยู่ห่างจากบ้านเธอ

เธอออกบ้านมาตั้งแต่ฟ้ายังสว่าง

แต่จนฟ้ามืดแล้วเธอก็ยังไม่ถึงบ้านเลย

วันนี้เธอสวมรองเท้าคู่ใหม่มาด้วย

มันมีขนาดเล็กว่าเท้าของเธอหนึ่งไซซ์ จึงกัดเท้าเธอจนเจ็บไปหมด

ตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้

เธอไม่เคยถูกลงโทษหนักขนาดนี้มาก่อนเลย เธอร้องไห้เสียจนตาแดงก่ำ ซึ่งชิงซุนใช้เวลาเดินไปตั้งเจ็ดชั่วโมง กว่าจะถึงบ้านก็ตอนสี่ทุ่มแล้ว เธอกลับเข้าห้องของตัวเองแล้วถอดรองเท้าออก เห็นเท้าตัวเองเป็นแผลพองไปหมด และมีบางจุดเลือดไหลออกมาด้วย

เธอสาปส่งซูจือเนี่ยนระหว่างใช้สำลีทำความสะอาด

เท้า

ขณะเดียวกันท้องของเธอก็ร้องโครกครากด้วยควา

มหิว

ในตอนนั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นคนที่โชคร้ายเห ลือเกิน ทั้งหมดเป็นเพราะซูจือเนืี่ยนคนเดียวเลย ตั้งแต่นั้นมา

ความเกลียดชังที่เธอมีต่อเขาก็ฝังรากลึกกว่าเดิม เธอสาบานในใจว่าจะไม่สนใจผู้ชายคนนั้นอีกตราบ

ที่ยังมีลมหายใจ

คราวนี้ซ่งชิงชุนผูกใจเจ็บจริงๆ

จนเธอไม่พูดกับซูจือเนี่ยนเลยแม้แต่ประโยคเดียวเ ป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม

แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันก็ตาม ,