ตอนที่ 35 อดีตที่เราเคยมี (5)

ก่อนที่ซุนจะมีโอกาสได้ตอบกลับไป ก็วางสาย แล้ว สมองของเธอยังคงเบลอๆ อยู่เพราะว่าเพิ่งตื่นนอน เธอจึง กดปุ่มห้ามรบกวนบนโทรศัพท์แล้วกลับไปนอนต่ออีกรอบ จน กระทั่งมีเสียงเตือนข้อความดังต่อกันสองครั้งนั่นแหละ ซุนจึงหยิบโทรศัพท์มาแล้วพยายามฝืนลืมตาขึ้น ข้อความเหล่า นั้นถูกส่งมาจากหมายเลขที่เพิ่งโทรมาเมื่อครู่

ข้อความแรกมีตัวเลขหกตัว ส่วนข้อความที่สองมีเพียงคำ

คำเดียว รหัสผ่าน

ข้อความที่ส่งมาสั้นและตรงประเด็นไม่ต่างจากการคุย โทรศัพท์ ซึ่งชิงชุนทำความเข้าใจข้อความอยู่นานสองสาม วินาที ก่อนที่ความเป็นจริงเริ่มส่องแสงใส่เธอช้าๆ เธอตวัด สายตามองวันที่ที่อยู่บนโทรศัพท์ มันเป็นวันที่หนึ่งธันวาคม วัน ที่เธอทำสัญญากับซึ่งมีผลบังคับใช้อย่างเป็น ทางการ

ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า แต่โทรศัพท์และข้อความกลับลบ ความคิดที่จะนอนต่อออกจากใจของซ่งชิงชุนไปจนสิ้น ยังมี เวลาสิบสองชั่วโมงจนกว่าจะถึงเส้นตายตอนหนึ่งทุ่ม แต่ความ กังวลอันร้ายกาจอัดแน่นเต็มหัวใจของเธอเรียบร้อยแล้ว

เธอคิดว่าเตรียมใจไว้อย่างดีแล้วตอนที่เซ็นสัญญากับซู จือเนี่ยน แต่เมื่อวันนี้มาถึงจริงๆ เธอกลับตระหนักว่าเธอยังไม่ พร้อมทั้งทางกายและทางใจ
ตลอดทั้งบ่ายวันนั้น ซ่งชิงซุนรู้สึกราวกันตนเป็นหุ่น กระบอก ช่วงมือเที่ยง เธอเหม่อเสียจนจุ่มมือลงไปในทุป แต่ โชคดีที่ซุปนั้นตั้งไว้สักพักจนต่อนข้างเย็นแล้ว มันเลยไม่ลวก มือเธอเข้า

หลังกินมื้อเที่ยงเสร็จ เธอก็กลับมาจัดกระเป๋าที่ห้อง ใจ จริงเธออยากเอาของไปเพียงนิดหน่อย แต่เมื่อจัดของเสร็จ เธอ กลับได้รู้ว่าไม่ว่าเธออยากเอาไปน้อยแค่ไหน สิ่งที่ได้ก็ยังคง เป็นกระเป๋าใบใหญ่อยู่ดี

กว่าเธอจะจัดกระเป๋าเสร็จก็บ่ายสามแล้ว หรือพูดอีกอย่าง คือเหลืออีกแค่สี่ชั่วโมงก็จะหนึ่งทุ่ม บ้านของตระกูลช่งอยู่ไม่ ห่างจากบ้านพักของซูจือเนี่ยนนัก ซ่งชิงซุนจึงตั้งใจจะอยู่ที่นี่จน กระทั่งนาทีสุดท้าย จึงเปิดละครดูไปพลางๆ เพื่อบรรเทาความ กังวลในใจตัวเอง

ละครเรื่องนี้นำแสดงโดยเฉียวอันเห่า และกำลังได้รับ ความนิยมอย่างสูง รีวิวในโลกออนไลน์ต่างก็เป็นไปในทาง ชื่นชมทั้งนั้น แต่ซ่งชิงชุนกลับไม่ได้สนใจดูเลยสักนิด จิตใจของ เธอติดค้างอยู่กับความจริงที่ว่า เธอจะต้องทนทรมานอยู่ใน บ้านเดียวกับซูจีอเนี่ยนเป็นเวลาถึงร้อยคืน สุดท้ายเธอจึงโยน โทรศัพท์ลงข้างตัว แล้วเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

อาจเป็นเพราะเธอเพิ่งได้คุยกับซูจือเนี่ยนก็เป็นได้ หรือ อาจเป็นเพราะความฝันเมื่อคืน ซึ่งชิงซุนจึงได้แต่มองเหม่อไป ข้างนอก พร้อมจิตใจที่หวนกลับไปสู่เรื่องราวในอดีต

**.
ซึ่งชิงชุนจดจำวันที่สามในชีวิตมัธยมปลายของเธอได้

อย่างชัดเจน

วันนั้นฝนตกหนัก และเธอก็ลืมพกร่มไปจากบ้าน ดังนั้นใน ตอนที่กลับมาถึงบ้าน เธอก็มีสภาพเปียกปอนแล้ว

เธอคิดว่าพ่อคงจะบ่นใหญ่โตเหมือนเคยว่า ทำไมถึงได้วิ่ง ตากฝนกลับบ้าน โทรเรียกคนขับรถไม่เป็นหรือไง

แต่ว่าวันนั้น เมื่อเธอผลักประตูหน้าเข้าไป เธอกลับพบว่า บ้านกำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย มีคนมากมายอยู่กันในห้อง ถัดจากเธอ พวกเขาง่วนอยู่กับการยกเตียงเก่า โต๊ะหนังสือ ตู้ และเครื่องเรือนออกไป แล้วแทนที่ด้วยของใหม่

เธอตะโกนออกไปว่า “หนูกลับมาแล้วค่ะ” อยู่หลายครั้ง พร้อมกับขมวดคิ้ว แต่ดูเหมือนไม่มีใครสังเกตเห็นเธอเลย เธอ จึงวิ่งขึ้นบันได ทิ้งทางน้ำหยดไว้ตามหลัง และก่อนที่ทันจะได้ พบกับช่องเมิ่งหวา แม่บ้านคนหนึ่งก็ลากเธอไปที่ห้องนอน แล้ว บังคับให้เธออาบน้ำอุ่น