ตอนที่ 31 อดีตที่เราเคยมี (1)

ซึ่งชิงชุนอยากบอกลาซูจือเนี่ยนให้เหมาะสมก่อนออกจากบ้าน พักของเขา แต่ว่าประตูห้องนอนของเขาล็อกอยู่ และแม้เธอจะ เพียรเคาะมาสักพัก ก็ไม่มีใครขานตอบเลย เธอจึงเอ่ยคำลา เบาๆ ผ่านบานประตูนั้น

กว่าเธอจะกลับไปถึงบ้านครอบครัวซ่งก็เป็นเวลาเที่ยง แล้ว พี่สะใภ้เธออยู่ดูแลบิดาเธอที่โรงพยาบาล ส่วนแม่บ้านก็ กำลังจัดเตรียมอาหารเที่ยง เมื่อซ่งชิงชุนออกมาหลังจากอาบ น้ำเสร็จ อาหารก็พร้อมพอดี แม่บ้านพูดกับเธอว่า “คุณหนูคะ มื้อเที่ยงอยู่บนโต๊ะนะคะ ฉันจะไปส่งอาหารให้กับนายท่านและ คุณหนูที่โรงพยาบาลก่อนนะ”

ซึ่งชิงชุนชะงักมือที่กำลังเช็ดผม แล้วตะโกนบอกกับแม่ บ้านที่กำลังจะออกไปว่า “อีกเดี๋ยวฉันก็จะไปที่โรงพยาบาลอยู่ แล้ว ฉันเอาอาหารไปให้เองดีกว่า”

“ค่ะ คุณหนู”

ซึ่งชิงซุนคิดก่อนเสริมขึ้นว่า “งั้นฉันไม่กินข้าวที่บ้านแล้ว

ช่วยฉันห่อหน่อยสิ ฉันจะไปกินกับพ่อที่โรงพยาบาล”

…

วันนั้นซ่งเมิ่งหวาอารมณ์ดี และยิ่งดีขึ้นไปอีกเมื่อได้เห็น

หน้าซ่งชิงซุน หญิงสาวป้อนข้าวบิดาด้วยตนเอง และหลังจาก กินมื้อเที่ยงเสร็จ เธอก็ช่วยเขาบ้วนปากกลั้วคอ ก่อนที่พ่อของเธอจะยามเลเรยงหนงขนม ขงขงทุนงงหยบแyyาอยมา จากกระเป๋าแล้วเอ่ยว่า “พ่อคะ ชูจือเนี่ยนตกลงรับช่วงต่อ บริหารซึ่งเอ็มไพร์แล้วค่ะ” ประกายความประหลาดใจปนยินดี วาบขึ้นในดวงตาของซ่งเมิ่งหวา พร้อมกับที่อุทานขึ้นว่า จริง หรือ” เขารับสัญญาไปอ่านทวนอยู่หลายหน ก่อนถามขึ้น “ลูก ให้หุ้นหรือโบนัสกับเขาเท่าไรล่ะ เขาถึงยอมตกลง”

“เขาไม่ต้องการทั้งสองอย่างเลยค่ะ” ซ่งชิงซุนตอบ

“เขาไม่รับอย่างนั้นเหรอ” ซึ่งเมิ่งหวาขมวดคิ้ว “แล้วเขา ต้องการอะไรล่ะ”

“เขาไม่ต้องการอะไรเลยค่ะ” เธอโกหกหน้าตาย ถ้าพ่อ ของเธอรู้ว่าเธอเซ็นสัญญาแบบนั้นกับซูจีอเนี่ยน เขาคงยอม ตายมากกว่าจะยอมให้ซูจือเนี่ยนมาบริหารซ่งเอ็มไพร์เป็นแน่

“เขาไม่ต้องการอะไรเลยเหรอ” ร่องรอยแห่งความเสียใจ ปรากฏอยู่ในดวงตาของซ่งเมิ่งหวา “ชิงซุน บอกพ่อมาตามตรง นะ ลูกไม่ได้โกหกพ่ออยู่ใช่ไหม ทำไมเขาถึงจะช่วยซ่งเอ็มไพร์ โดยไม่ต้องการอะไรเลยล่ะ ลูกต้องไม่ทำอะไรโง่ๆ นะ…”

“แหม พูดอะไรกันคะพ่อ” ซึ่งชินซุนชัดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ แกล้งทำเป็นร่าเริง “ซูจือเนี่ยนเคยมาขออาศัยบ้านเราอยู่นะคะ เขาก็เลยรู้สึกติดหนี้บุญคุณพ่อมากเลย อีกอย่าง หนูไปเจอป้าชู มาด้วย ป้าเลยช่วยเกลี้ยกล่อมให้ซูจีอเนี่ยนช่วยพวกเราอีก แรง”

“เป็นแบบนั้นเองสินะ…” ซ่งเมิ่งหวาเชื่อคำพูดโกหกของ ลูกสาวทันทีที่เอ่ยถึงมารตาซูจือเนี่ยน เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก แล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขขณะพูดว่า

“วิเศษ วิเศษเลย”

จากนั้นเขาหันไปที่หาซ่งชิงซุนราวกับนึกบางอย่างได้แล้ว กล่าวว่า “คืนนั้น ตอนที่จู่ๆ ซูจือเนี่ยนก็ย้ายออกจากบ้านเรา โดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุน่ะ พอพ่อถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ ไม่ยอมบอก พ่อเลยคิดว่าเป็นเพราะพวกลูกทะเลาะกัน พ่อเลย อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ตอนลูกต้องมารับหน้าที่เป็นคนไปขอให้ เขาช่วย แต่ตอนนี้พ่อรู้แล้วว่าพ่อคิดมากไปเอง เจ้าเด็กคนนั้น จือเนี่ยนน่ะ ดูผิวเผินแล้วอาจเป็นคนเย็นชา แต่เขาเป็นเด็กดี มากคนหนึ่งเลยนะ…”

พ่อของเธอพูดถูก หลังจากที่เธอกับครั้งใหญ่ เขาก็เก็บข้าวของแล้วย้ายออกไปจากบ้านครัวทันที จนพ่อของเธอไม่มีโอกาสขอให้เขาอยู่ต่อด้วยซ้ำ และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ความสัมพันธ์ของเธอกับซูจือเนี่ย นก็สิ้นสุดลงเช่นกัน

ซึ่งหวายังคงพูดต่อเมื่อนึกย้อนถึงอดีต จากนั้นก็ลูบมือ ซึ่งชิงซุนพร้อมกับเอ่ยเตือน ตอนนี้พวกเรากำลังลำบาก จือเนี่ยนมาที่นี่เพื่อช่วยเรา ลูกจะซื้อกับเขาเหมือนเมื่อก่อนไม่ ได้แล้วนะ ลูกต้องนุ่มนวลและเคารพเขามากกว่าเดิม…”