ตอนที่ 30 เมื่อรักแรกหวนคืน (10)

ซ่งชิงซุนหยิกอุ้งมือตัวเองราวกับจะใช้ความเจ็บปวดนั้นมาช่วย ให้เธอกล้าเอ่ยการตัดสินใจออกมา เธอพยักหน้าตอบรับอย่าง เงียบๆ แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ด้วยกังวลว่าเขาอาจจะไม่เข้าใจ ความหมาย เธอจึงตอบอย่างรวบรัดว่า “ตัดสินใจแล้วค่ะ”

ทั้งหมดนี้เป็นเงื่อนไขที่ซูจีอเนี่ยนกำหนดขึ้น และเขาก็เป็น ฝ่ายได้เปรียบในการเจรจาครั้งนี้ แต่ด้วยเหตุผลบางประการ พอเขาได้ยินคำตอบของเธอ สายตาที่เย็นชาอยู่เป็นนิจของเขา กลับแปรเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าขึ้นมาทันที เขาตกตะลึงอึ้งจนพูด อะไรไม่ออก นั่งนิ่งงันอยู่แบบนั้นสักพักหนึ่ง

ความเงียบของเขาทำให้ซ่งชิงชุนกระวนกระวายใจอย่าง มาก กลัวเหลือเกินว่าเขาจะกลับคำ เธอจึงอดที่จะเอ่ยขึ้นไม่ได้ ว่า “ฉันตกลงทำตามเงื่อนไขของคุณทุกข้อค่ะ ทีนี้คุณจะมอบ เอกสารที่เซ็นแล้วให้ฉันได้ไหมคะ”

ชูจือเนี่ยนไม่ตอบ เขากดปุ่มบนคีย์บอร์ด แล้วเครื่องปริน เตอร์ก็เริ่มพิมพ์เอกสารออกมา

ซึ่งชิงชุนถามขึ้นอย่างตกประหม่า “ตกลงตามเงื่อนไข ทั้งหมดของคุณแล้ว คุณคงจะไม่กลับคำพูดใช่ไหมคะ”

ซูจือเนี่ยนยังนิ่งเงียบ เขาเดินไปที่เครื่องปรินเตอร์ หยิบ กระดาษสองแผ่นที่เพิ่งพิมพ์เสร็จขึ้นมาวางลงตรงหน้าซ่งชิงชุน “เซ็นสิ”
“อะไรคะ” ซ่งชิงซุนมองซูจื่อเนียนด้วยสายตาสับสน เมื่อ เห็นว่าเขาไม่คิดจะตอบคำถาม เธอจึงหยิบกระดาษสองแผ่นนั้น ขึ้นมาอ่าน เป็นสัญญาที่ร่างขึ้นมาโดยซูจือเนี่ยน

ในสัญญาระบุไว้อย่างชัดเจนว่าตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม 2015 ถึงวันที่ 10 มีนาคม 2016 เป็นระยะเวลาหนึ่งร้อยวัน เวลาของนางสาวซึ่งซิงซุน ตั้งแต่ 19.00 น. ถึง 07.00 น. ของ วันถัดไป ต้องเป็นของนายซูฉือเนี่ยนทั้งหมด ตลอดสิบสอง ชั่วโมงของหนึ่งร้อยวันนี้ นางสาวซ่งชิงชุนต้องพร้อมรับใช้นาย ซูจือเนี่ยนทุกอย่าง และเพื่อให้ปฏิบัติหน้าที่ได้สะดวก ตลอด หนึ่งร้อยวันนี้ นางสาวซ่งชิงชุนจะต้องย้ายเข้ามาอยู่บ้านของ นายซูจือเนี่ยน เธอจะต้องรับผิดชอบดูแลความเป็นอยู่ของเขา ตั้งแต่ทำความสะอาด ทำอาหาร ดูแลเรื่องเสื้อผ้า และเพื่อ เป็นการตอบแทน นายซูจื่อเหนียนจะช่วยนางสาวช่งชิงซุนฟื้นฟู กิจการซ่งเอ็มไพร์ตลอดระยะหนึ่งร้อยวัน นี้

เธอไม่นึกไม่ฝันเลยว่าวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นสินค้าแลก เปลี่ยนในสัญญาธุรกิจ ในสัญญานี้ได้ระบุชัดเจนว่าหากเธอไม่ ปฏิบัติตามเงื่อนไขที่กำหนดไว้ ซ่งเอ็มไพร์จะต้องล้มละลาย อีก ทั้งเธอยังต้องจ่ายค่าเสียหายจำนวนมากให้กับเขา

ซึ่งชิงซุนอ่านสัญญาฉบับนั้นราวหนึ่งนาที ก่อนจะหยิบ ปากกาขึ้นมาจากโต๊ะแล้วเซ็นสัญญาขายชีวิตตัวเอง

ซูจือเนี่ยนนั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้เช่นเคย สายตาเขามองตาม ปากกา และเมื่อเขาเห็นชื่อ “ซ่งชิงซุน” ปรากฏบนกระดาษแผ่น นั้น เขาพลันรู้สึกโหวงเหวงในใจพิกล จากนั้นราวกับทนมองต่อไปไม่ได้ จึงเบือนหน้าหนีมองออกไปที่นอกหน้าต่างแทน

เมื่อซ่งชิงซุนเซ็นสัญญาเสร็จก็แจ้งซูจือเนี่ยน แต่กลับไม่ได้ รับคำตอบ เธอจึงเงยหน้าขึ้น เห็นเขามองออกไปที่นอก หน้าต่างประหนึ่งว่ากำลังสนใจบางสิ่งบางอย่างภายนอกอย่าง เต็มที่

บางทีเธออาจจะตาฝาดไปเอง แต่เธอสาบานว่าเธอเห็น ร่องรอยความอ้างว้างปรากฏบนใบหน้าอันไร้ที่ติของเขา

ทว่าก่อนซ่งชิงชุนจะยืนยันอะไรได้ ซูจือเนี่ยนก็หันขวับมา สายตาของเขากลับไปไร้ความรู้สึกและแข็งกร้าว จึงทำให้ซ่ง ชิงชุนยิ่งมั่นใจว่าเมื่อกี้คงละเมอเพ้อจินตนาการไปเอง

ซูจือเนี่ยนดึงกระดาษทั้งสองแผ่นออกไป เขาเซ็นชื่อตัวเอง ลงไป แล้วเก็บไว้กับตัวหนึ่งฉบับ ส่งอีกฉบับพร้อมเอกสารเปล่า ใบนั้นคืนให้ช่งชิงซุน ขณะที่เอกสารสองฉบับตกลงสู่มือของช่ง ชิงชุน ซูจือเนี่ยนก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป