ตอนที่ 29 เมื่อรักแรกหวนคืน (9)

ดวงตาของเปล่งประกายความมุ่งมั่น หมุนตัวก้าวขึ้น บันไดไป เธอใช้เวลาห้านาทีเพื่อก้าวขึ้นบันได สิบขั้น

ณ ชั้นสอง แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้ อาบ ระเบียงจนเป็นสีทอง ซ่งชิงยืนจ้องมองประตูห้องทำงานที่ ห่างออกไปยี่สิบเมตรราวครึ่งนาทีก่อนจะก้าวไปข้างหน้า ประตูห้องปิดอยู่ เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านใน อันที่

จริงบ้านขนาดสามร้อยตารางเมตรแห่งนี้เงียบกริบจนเธอได้ยิน

เสียงเต้นของหัวใจ ประตูบานนี้เป็นสัญลักษณ์แห่งทางเลือก

ของเธอ

ซึ่งชิงชุนกำมือไว้แน่นราวกับจะยับยั้งตัวเองเป็นครั้ง สุดท้าย เพราะเกรงว่าเธออาจจะต้องเสียใจไปกับการตัดสินใจ ครั้งนี้ ทว่าสุดท้ายเธอก็รีบยกมือขึ้นเคาะประตูห้อง ด้วยกลัวว่า ตัวเองจะเปลี่ยนใจไปเสียก่อน

ในเวลาต่อมา เสียงราบเรียบอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของ ซูจือเนี่ยนก็ดังออกมาจากด้านหลังประตู “เข้ามา”

ซึ่งชิงชุนผลักประตูเปิดออกอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะ ทำได้ เธอเหลือบมองไปทั่วห้อง เห็นซูจือเนี่ยนนั่ง อยู่ที่โต๊ะ หน้าทำงานบนคอมพิวเตอร์ของเขา ใบหน้าเขาจดจ่อขณะที่ เสียงนิ้วพิมพ์คีย์บอร์ดดังไปทั่วห้อง

ซึ่งกลั้นใจเดินเข้าไปหา ไม่ละสายตาจากหน้าจอขึ้นมามองช่งชิงซุน ราวกับกำลังทุ่มเทสมาธิไปที่ คอมพิวเตอร์เพียงอย่างเดียว

ซึ่งชิงซุนรออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ท่านประธานซูคะ”

ซูจือเนี่ยนเอาแต่สนใจอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขา พึมพำว่า “อืม” ขณะที่มีอยังคงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดรัว ซึ่งชิงชุน เงียบกริบไม่กล้าส่งเสียงรบกวนเขา

ห้องทำงานเงียบสนิท มีเพียงเสียงคีย์บอร์ดที่ดังแทรกขึ้น

มา

ซึ่งชิงชุนเริ่มเบื่อกับการรอคอย จึงอดไม่ได้ที่จะแอบพินิจ มองซูจือเนี่ยน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวดูเรียบง่าย พับแขนเสื้อขึ้น มาเผยให้เห็นกล้ามแขนของเขา และนิ้วที่พิมพ์แป้นคีย์บอร์ด อยู่นั้นเรียวยาวและงดงาม

แสงอาทิตย์จากนอกหน้าต่างส่องมายังตัวเขาอย่าง อ้อยอิ่ง รังสรรค์แสงรัศมีโดยรอบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา ลำแสง นั้นขับให้โครงสร้างร่างกายเขาดูลุ่มลึกมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น

ซึ่งชิงชุนเฟ้นหาจุดบกพร่องจากรูปร่างหน้าตาของเขา แม้ ด้วยนิสัยชอบจับผิดก็ยังมองหาไม่พบ เธอเป็นผู้สื่อข่าวซึ่งมี โอกาสพบเจอดารานักร้องหน้าตาดีมากมาย แต่กลับไม่เคย เจอใครที่มีหน้าตาสมบูรณ์แบบเกินหน้าเขาสักคน

เธอต้องยอมรับว่าเขานั้นช่างสมบูรณ์แบบจนเหมือนไม่ใช่

ความจริง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง

ความเห็นของชาวเน็ตคนหนึ่งซึ่งเอ่ยถึงรูปของซูจือเนี่ยนที่ปรากฏในสื่อ ผุดขึ้นในใจเธอ…. เมื่อ ใดก็ตามที่เขาปรากฏตัว ภาพพื้นหลังจะแปรเปลี่ยนเป็นงดงาม ประดุจภาพวาด

เมื่อครั้งที่เธออ่านความเห็นนั้นครั้งแรก เธอหัวเราะเยาะ และตำหนิชาวเน็ตคนนั้นว่าพูดเกินจริง หากตรงกันข้าม ต้อง เป็นเพราะภาพพื้นหลังที่งดงามสิถึงจะขับเน้นเขาให้หล่อเหลา ยิ่งขึ้น ทว่าตอนนี้เธอตระหนักแล้วว่าความเห็นนั้นมิได้เกินจริง แต่อย่างใด มันเป็นความสัตย์จริงล้วนๆ

ผู้ชายคนนี้มีรัศมีบดบังทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขามาแต่ กำเนิด เขาดูเหมือนเดินออกมาจากรูปวาด ฉะนั้นเป็นเพราะเขา ภาพพื้นหลังจึงดูประหนึ่งรูปวาด ต่างจากที่เธอคิดไว้ในตอน แรก

ระหว่างที่ซ่งชิงชุนงอเข่าเนื่องจากยืนมาเป็นเวลานานจน เมื่อยอยู่นั้น ซูจือเนี่ยนก็ละสายตาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ เอนตัวพิงเก้าอี้ขณะจับจ้องมาที่ซ่งชิงชุน เขาเอ่ยด้วยเสียงน้ำ เสียงราบเรียบว่า “คุณตัดสินใจแล้วหรือ”