ตอนที่ 26 เมื่อรักแรกหวนคืน (6)

ทั่วทั้งห้องพลันเงียบกริบราวกับป่าช้า ซูจือเนี่ยนยืนนิ่ง ไม่ได้ขยับตัวไปจากประตูห้องทำงาน แขนและมือของ เขาที่จับคางของซ่งชิงชุนเมื่อกี้ยังยกค้างอยู่ในท่าเติม

เขายืนอยู่ในท่านั้นเป็นเวลานาน ก่อนจะเดินกลับ เข้าห้องทำงาน จากนั้นเปิดคอมพิวเตอร์ ทำราวกับไม่มี อะไรเกิดขึ้น

สีหน้าเขายังนิ่งสนิทเช่นเดิม นิ้วมือของเขาคลิก เมาส์เป็นครั้งคราว บางครั้งก็พิมพ์ข้อความยาวๆ แต่ จู่ๆ เขาพลันหยุดมือโดยไม่ทราบสาเหตุ หันมองไปที่ นอกหน้าต่าง จากนั้นเลื่อนสายตามาหยุดมองเอกสาร ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา รู้สึกราวกับว่าเอกสารที่อ่าน มาตลอดสองสามวันที่ผ่านมากำลังตัดสินเขาอยู่อย่าง เงียบๆ เขายังจำคำถามของถังนั่วเมื่อวันก่อนได้ นั่น เอกสารอะไรน่ะ ฉันเห็นนายอ่านมาหลายวันแล้ว…

เอกสารพวกนี้เป็นข้อมูลการพัฒนาเติบโตของซ่ง เอ็มไพร์ตลอดสองสามปีที่ผ่านมา ก่อนถังนั่วจะมาหา นั้น เขาทำการรวบรวมข้อมูลด้วยตัวเองไว้แล้ว หรือจะ พูดให้ถูกก็คือ เขารวบรวมข้อมูลทั้งหมดไว้ก่อนซ่งชิง ซุนจะมาหาเขาซะอีกถังนั่วถามเขาว่าทำไมเขาถึงไม่ช่วยเธอ

ใช่..ทำไมเขาถึงไม่ช่วยเธอล่ะ

นั่นเพราะเขากลัว… กลัวว่าหากช่วยเธอสำเร็จแล้ว เขาจะไม่ได้เห็นเธออีก แต่ตอนนี้ แม้เขาจะตัดสินใจไม่ ยอมช่วยเธอ เขาก็คงจะไม่ได้เจอเธออีกต่อไปเช่นกัน

เพราะเมื่อกี้ก่อนเธอจากไป เขาได้ยินความคิดใน ใจเธอชัดเจน เธอยอมแพ้แล้ว ล้มเลิกที่จะขอร้องให้เขา มาช่วยซ่งเอ็มไพร์อีกต่อไป เพื่อขอให้เขาช่วย เธอ ติดตามเขามาเกือบหนึ่งเดือน… ท่ามกลางอากาศที่ เหน็บหนาว เธอเฝ้ารอเขาอยู่ตรงหน้าบริษัทมาตลอด ทั้งเดือน

ระหว่างที่เขาทำงานอยู่นั้น ทุกครั้งที่มองออกนอก หน้าต่างห้องทำงานลงมา เขาจะเห็นเงาของเธออยู่ ทุกหนแห่ง ทว่านับจากนี้คงไม่เป็นเช่นนั้นอีกต่อไป

ความคิดเหล่านี้คอยวนเวียนอยู่ในหัวของซู จือเนี่ยน ทำให้เขารู้สึกอึดอัดคับข้องใจ เขาปิด คอมพิวเตอร์ด้วยความหงุดหงิดแล้วลุกออกจากห้อง ทำงาน

เมื่อก้าวเข้าห้องนอนก็เห็นเสื้อคลุมกับกระเป๋าของ เธอวางกระจัดกระจายอยู่บนพื้น โทรศัพท์เธอยังคงอยู่ บนเตียงของเขา ด้วยความโมโห เขาทำการรวบรวมข้าวของของเธอขึ้นมา แล้วโยนลงจากระเบียงโดยไม่ ยั่งคิด

อาจเป็นเพราะเธอเมื่อคืน มีเธอนอนร่วมชายดา เดียวกันกับเขา เขาจึงนอนไม่ค่อยหลับนัก ในห้องพัก แขก ซูจือเนี่ยนขึ้นนอนบนเตียง พยายามหลับชดเชย เมื่อคืน แต่กลิ่นอายเธอยังคงติดอยู่บนที่นอนของเขา คอยวนเวียนโชยเข้าจมูก รบกวนการนอนของเขาจน ทนไม่ได้ เขาลุกจากที่นอนแล้วเดินพรวดพราดลงไปชั้น ล่างอย่างฉุนเฉียว

พอออกมายืนนอกบ้าน สายตาของเขาถูกดึงดูต ไปยังข้าวของของซ่งชิงชุนที่เขาเพิ่งโยนลงมา เขาเม้ม ปาก ก่อนจะเดินไปก้มลงเก็บขึ้นมาทีละชิ้น

…

ซึ่งชิงซุนเดินมาสักพักก่อนจะสงบสติอารมณ์ลงได้ ตอนนี้เองที่เธอเพิ่งรู้ตัวว่า ผู้คนบนถนนพากันเหลือบ มองเธอ เธอรู้สึกหนาวสั่น จึงตระหนักว่าตัวเองไม่ได้ สวมเสื้อกันหนาวแถมยังเท้าเปล่าอีก เท้าเธอโดนหิมะ กัดจนด้านชาไร้ความรู้สึกไปแล้ว

ซึ่งชิงชุนหยุดที่ข้างถนน คิดจะเรียกแท็กซี่ก็สำนึก ได้ว่าทิ้งกระเป๋าและโทรศัพท์ของตัวเองไว้ที่บ้านของซู จื่อ เนี่ยน เธอหันกลับไปมองบ้านของเขาที่อยู่ห่างไกลออกไป แต่ไม่คิดจะเดินกลับไป อารมณ์ที่ดีขึ้นของเธอ เปลี่ยนไปซึมเศร้าอีกครั้ง

แล้วนี่เธอจะอธิบายกับบิดาและพี่สะใภ้ของเธอ อย่างไรดี เรื่องที่เธอชักชวนซูจือเนี่ยนไม่สำเร็จ

บิดาของเธอคงต้องโศกเศร้าเสียใจกับข่าวนี้. เพราะถึงอย่างไรซ่งเอ็มไพร์ก็คือสมบัติที่ทำมาทั้งชีวิต ของท่าน..