ตอนที่ 25 เมื่อรักแรกหวนคืน (5)

“แน่ใจนะว่า จะเจรจาเงื่อนไขกับผม”

สายตาที่จับจ้องซ่งชิงชุนนั้นไร้ความรู้สึกและนิ่ง สงบ แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ราบเรียบจนน่าขนลุก ใบหน้าอันไร้ที่ติของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ซู จือเนี่ยนตรงหน้านี้ช่างอ่านไม่ออกราวกับกำแพงสีขาว ท่าทางเช่นนี้ของเขานี่แหละที่ดูน่ากลัวยิ่งกว่าตอนเขา โกรธเกรี้ยวเสียอีก

ใจของซ่งชิงชุนสั่นระรัว เธอไม่กล้าสบตาเขา จึง เบือนหน้าหนีโดยไม่ตั้งใจ และคำพูดที่หลุดออกจาก ปากเธอนั้น ไม่หนักแน่นและมั่นคงดังเดิม แต่กลับ อ่อนแอและหวาดหวั่นดั่งเช่นความรู้สึกที่เธอประสบอยู่ ณ ตอนนี้ “ถ้าคุณตกลง ดิฉันจะทำให้ทุกอย่าง.”

“ตอบผมมา คุณแน่ใจนะว่าจะเจรจากับผม”

ถึงแม้น้ำเสียงของซูจือเนี่ยนจะเรียบสนิทเฉกเช่น เมื่อครู่ ทว่าครั้งนี้แฝงแรงกดดันอันมหาศาลเอาไว้ด้วย ความกดดันนั้นมีมากมายจนกระทั่งซ่งชิงชุนรู้สึก เหมือนถูกบีบคั้นจนหายใจไม่ออก

สัญชาตญาณระแวดระวังภัยของซ่งชิงซุนเตือนว่า กำลังตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง แต่เธอกลับยืนแข็งที่อพูดอะไรไม่ออก

ซูจือเนี่ยนจ้องเธอเขมงโดยไม่กะพริบตา ซึงชิงซุน รู้สึกเข่าอ่อน ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา เธอผงะถอย หลังโดยสัญชาตญาณป้องกันตัวเอง แต่ปฏิกิริยาเพียง น้อยนิดของเธอนั้นกลับท่า ให้สถานการณ์ยิ่งเลวร้าย เพราะเสี้ยววินาทีต่อมา ซูจือเนี่ยนพลันยื่นมือมาจับคาง ของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรงๆ ถ้อยคำที่ออกจากปากเขาแม้จะฟังดูนุ่มนวล แต่กลับ ทำให้เธอเสียววาบไปทั้งตัว “ซ่งชิงชุน คุณต้องบ้าแน่ ที่ กล้ามาต่อรองกับผม คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน คิดจริงๆ หรือว่าผมจะเจรจากับคุณ” สายตาของซูจือเนื่ยน แข็งกร้าว มือที่จับคางเธอไว้บีบแน่นขึ้น ทุกอณูของ ร่างกายเขาแผ่รังสีข่มขู่คุกคาม “คุณรู้ไหม ในสายตา ผม คุณมันก็แค่เศษเถ้าธุลี ทำไมถึงคิดว่าจะมาเจรจา ต่อรองกับผมได้ บอกไว้ตรงนี้เลยนะ ถ้าผมต้องการให้ คุณหายไปจากชีวิตผม ผมมีหลายล้านวิธีที่จะทำให้คุณ หายไป จะต่อรองกับผมงั้นหรือ เหอะ! คุณไม่มีสิทธิ์!

ไม่มีคุณสมบัติมากพอ!”

“ถ้าคุณไม่อยากให้ซ่งเอ็มไพร์สลายไม่เหลือซาก ในนาทีนี้ละก็..” ซูฉือเรียนยกมืออีกข้างขึ้นแล้วชี้ไปยัง ประตูชั้นล่าง สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ออกไปพ้น! อยู่ ให้ห่างจากบ้านผมให้มากที่สุดด้วย!”
ตั้งแต่ซ่งชิงชุนเกิดมา มีแต่คนพะเน้าพะนอเอาใจ พ่อแม่และพี่ชายต่างรักและตามใจอย่างปราศจาก เงื่อนไข เธอจึงเติบโตมาราวกับเจ้าหญิง มีความถือดี และหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรีของตัวเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะครอบครัวเธอตกอยู่ในสถานการณ์ ที่คอขาดบาดตายเช่นนี้แล้ว เธอคงไม่มีทางลดตัวจน ตกต่ำถึงขนาดมาขอร้องอ้อนวอนคนอื่นหรอก โดย เฉพาะอย่างยิ่ง คนคนนั้นคือซูจือเนี่ยน คนที่เธอไม่ อยากพบอยากเจออีกแล้วชาตินี้.

ให้พูดตามตรง เธอสุดจะทนแล้วที่ต้องมาเจอกับ การดูถูกดูหมิ่นครั้งแล้วครั้งเล่าของซูจือเนี่ยน นัยน์ตา เธอเริ่มพร่ามัว แต่ด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี เธอ กล้ำกลืนจะไม่ยอมหลั่งน้ำตาต่อหน้าซูจือเนี่ยนเด็ดขาด

เธอกัดริมฝีปากอย่างแรง สะกดกั้นระงับอารมณ์ ไว้ ดึงคางออกจากมือของซูจือเนี่ยนอย่างช้าๆ แล้วยืน มองเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากมา

ซึ่งชิงชุนรีบรุดออกจากที่นั่นจนลืมแม้กระทั่งเสื้อ คลุม กระเป๋าและโทรศัพท์มือถือที่ทิ้งไว้ในห้องนอน ของซูจือเนี่ยน เธอผลุนผลันวิ่งลงบันได ออกจากบ้าน ของเขามาโดยไม่เหลียวหลัง