ตอนที่ 23 เมื่อรักแรกหวนคืน (3)

ซูจือเนี่ยนจ้องมองหน้าปกเอกสารพักใหญ่ ก่อนจะโยนลงบน โต๊ะ เขาลุกขึ้นยืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสาวเท้าออกจากห้องทำงาน ตรงไปยังห้องนอนของเขา ซูจือเนี่ยนเปิดประตูอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง

ซึ่งชิงซุนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเขา เครื่องทำความร้อน ในห้องเปิดไว้ที่อุณหภูมิสูงถึงขั้นที่เธอถึงกับเหวี่ยงผ้าห่มออก เพื่อคลายความร้อน แต่บางทีอาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้ เธอได้ เผชิญกับอากาศที่หนาวมาก จึงทำให้ตอนนี้แม้จะซุกอยู่ใต้ ผ้าห่มหนาปีกของเขา ริมฝีปากเธอยังคงม่วงคล้ำอยู่เช่นเดิม

ซูจือเนี่ยนเดินไปยังข้างเตียง จัดผ้าห่มให้ แล้วหยุดยืนอยู่ ตรงนั้น พินิจมองใบหน้าของเธออย่างเงียบๆ เธอมีใบหน้า แฉล้มงดงาม คิ้วโก่งยาว จมูกโด่งเป็นสัน ไม่เปลี่ยนไปจากใน ความทรงจำของเขา ชูจือเนี่ยนมองซ่งชิงชุนอยู่พักใหญ่ ก่อนจะ หมุนตัวออกมาจากห้อง

วันต่อมาเป็นวันเสาร์ เป็นวันหยุดของป้าซุน เมื่อคืนนี้ป้า ซุนกลับไปพักที่บ้านของหล่อนแล้ว

เมื่อซูจือเนี่ยนตื่นขึ้นมา ซึ่งชิงขุนยังคงหลับอยู่ ระหว่าง ล้างหน้า เขาพลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่มีอขวา เป็นการเตือน ให้เขานึกถึงบาดแผลของตัวเอง เขาใส่ยาและพันแผลใหม่ก่อนจะออกจากบ้านพร้อมกับกุญแจรถ

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง เขากลับมาถึงบ้าน จอดรถเสร็จก็หยิบ บรรดาถุงอาหารเช้าที่วางอยู่บนเบาะฝังคนนั่งแล้วออกจากรถ

เขากตรหัสเปิดประตูเข้าบ้าน และขณะที่เปลี่ยนรองเท้าไป พร้อมประคองถุงอาหารเข้าในขณะเดียวกัน เขาก็ได้ยินเสียง สนทนาจากชั้นบน เขางุนงงไปพักหนึ่ง ทว่าหลังจากฟังสักครู่ จึงรับรู้ว่าซ่งชิงชุนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ถึงซูจือเนี่ยนจะมีความ สามารถพิเศษด้านการได้ยิน แต่เขาก็ไม่อยากรู้อยากเห็นมาก พอที่จะไปคอยแอบฟังบทสนทนาของคนอื่น เขาเลิกสนใจ หัน มาเปลี่ยนรองเท้าต่อ

ครั้นจะเดินเข้าห้องนั่งเล่น เขาก็ได้ยินคำว่า “พี่อี๋หนาน”

จากปากของซ่งชิงซุน

พี่อี๋หนาน ชื่อนี้ซูจือเนี่ยนคุ้นเคยเป็นอย่างดี

และพี่อี่หนานคนเดียวในโลกของซ่งชิงซุน ก็คงจะเป็น ฉิน

อี่หนาน

ซูจือเนี่ยนหยุดชะงัก มือของเขากำถุงอาหารเช้าแน่น โดย

ไม่รู้ตัว

“พี่อี๋่หนาน พี่จะออกจากกองทัพแล้วกลับมาปักกิ่งจริงๆ หรือคะ . ช่างเป็นข่าวดีจริงเชียว แล้วพี่จะมาถึงเมื่อไรคะฉันจะ ไปรับพี่… วันที่สามเดือนหน้างั้นหรือคะ วันที่แปดเดือนหน้าเป็น วันเกิดของฉัน พี่จะมาเลี้ยงมื้อค่ำและให้ของขวัญฉัน…”

นัยน์ตาของขูจือเนืี่ยนฉายแววเย้ยหยันตัวเอง เขาเดินพรวดพราดกลับไปที่ประตู ออกจากบ้านโดยไม่แม้แต่จะ เปลี่ยนรองเท้า เขาปิดประตูบ้านดังโครมแล้วเดินกึ่งวิ่งไปยังรั้ว ประตูบ้านราวกับมีไฟสุมอยู่ในอก

ซูจือเนี่ยนหยุดตรงหน้าถังขยะฝั่งตรงข้ามประตูรั้ว จากนั้น ทิ้งถุงอาหารเช้าที่อุตส่าห์เสียเวลาไปครึ่งชั่วโมงซื้อมาลงถัง โดยไม่กะพริบตา

หลังจากวางสาย ซึ่งชิงซุนรู้สึกดีขึ้นทันตา ถ้อยคำของพี่ หนานยังคงก้องอยู่ในใจเธอ ซึ่งซ่ง พี่จะกลับปักกิ่ง พี่จะกลับ ปักกิ่ง. ถึงจะเป็นคำพูดเพียงไม่กี่คำ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ วันของช่งชิงชุนสดใสขึ้นมาทันที เธอกระโดดไปทั่วห้อง หัวเราะร่าคนเดียว

นี่อาจเป็นข่าวดีเพียงข่าวเดียวที่เธอได้รับนับตั้งแต่พี่ช่ง เฉิงฆ่าตัวตาย ซึ่งชิงขุนกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ เธอถอนใจอย่าง เป็นสุข ในที่สุด พี่หนานก็กลับบ้าน..

ระหว่างที่เธอฝันหวานอยู่นั้น จู่ๆ ประตูห้องเปิดออกมาใน ทันที ซึ่งชิงชุนเงียบโดยฉับพลัน แล้วหันไปมองที่ประตู

ซูจือเนี่ยนยืนตระหง่านเต็มกรอบประตู สายตาเย็นเฉียบ ของเขาจ้องมาที่เธอ “ถ้าตื่นแล้ว ก็ออกไปจากบ้านผมได้แล้ว!”