ตอนที่ 20 ความลับทั้งสามข้อ (10)

บริษัทเฟิงรุ่นกรุปมีการพบปะสังสรรค์กันที่สโมสรแห่งนี้ หลัง จากซูจือเนี่ยนเดินทักทายแขกครบหนึ่งรอบ เขาก็ขอตัวออกมา ยืนอยู่ที่ระเบียงซึ่งค่อนข้างเงียบพอสมควร หิมะหยุดตกแล้ว ปักกิ่งเวลานี้ดูเหมือนปกคลุมไปด้วยสีขาว

อันที่จริง การมางานสังสรรค์นี้ไม่ได้อยู่ในแผนของเขาแต่ แรก ทว่าเมื่อเขาได้ยินซ่งชิงชุนบอกคนขับแท็กซี่ว่า “ช่วยตาม รถคันข้างหน้าไปค่ะ คันที่ป้ายทะเบียนลงท้ายด้วยศูนย์ศูนย์น่ะ ค่ะ” เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจมาที่สโมสรแห่งนี้แทน

ซึ่งชิงชุนเป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่ ฉะนั้นเธอคงกำลังนั่งรอ เขาอยู่บนโซฟาในโถงรับรอง จู่ๆ ซูจือเนี่ยนก็อยากรู้ขึ้นมา ทันทีว่า เธอกำลังทำอะไรอยู่ ณ ตอนนี้

เขาแกว่งแก้วไวน์แดงในมือ ยกขึ้นจิบไปเล็กน้อย จากนั้น ก็เพ่งสมาธิไปกับการฟังอย่างเต็มที่ สารพัดเสียงหลั่งใหลเข้า มาให้เขาได้ยิน มีทั้งเสียงรถเบรก เสียงรถไฟใต้ดิน เสียงรถไฟ เสียงเครื่องบิน เสียงประกาศต่างๆ เสียงเพลง. และเสียง สนทนาอีกมากมาย อย่างเช่น.

“คืนนี้ทั้งหนาวทั้งหิมะตก ฉันไม่อยากจะออกไปไหนเลย ยกเลิกนัดคืนนี้ไปเถอะ เปลี่ยนเป็นวันอื่นแทน…“ที่รัก ผมมาถึงห้องโถงรับรองของโรงแรมแล้วนะ คุณรอ

ผมอยู่ตรงไหนน่ะ”
“ฉันไม่อยากจะเลิกกับคุณ ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหมคะ

ฉันขาดคุณไม่ได้จริงๆ..”

ท่ามกลางเสียงอันหลากหลายที่ดังผสมปนเปนั้นซู จือเนี่ยนจับเสียงของซ่งชิงซุนไม่ได้เลย เขารอต่ออีกพัก ยังคง ไม่ได้ยินเสียงของเธอ ทว่าเขาได้ยินใครบางคนเอ่ยถึงชื่อ “ซ่ง ชิงขุน”

“ท่านประธานจางครับ เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาในสโมสร เห็นคุณคุยอยู่กับเด็กสาวคนหนึ่งที่ตรงทางเข้า เธอเป็นใคร ครับ หน้าตาน่ารักดี คู่รักคนใหม่ของท่านหรือครับ”

“ไม่ใช่หรอก หล่อนเป็นคนของซ่งเอ็มไพร์ ลูกสาวของซ่ง เมิ่งหวานะ ชื่อซ่งชิงชุน” “ลูกสาวของซ่งเมิ่งหวางั้นเหรอครับ แล้วเธอมาหาคุณ

ทำไมล่ะครับ”

“หล่อนไม่มีเงินแต่อยากจะเข้าสโมสรของผมน่ะสิ มา ขอร้องให้ผมอนุญาตเป็นกรณีพิเศษสักครั้ง เพื่อเห็นแก่การที่ เธอเคยเป็นสมาชิกวีไอพีของที่นี่มาหลายปี

ซูจือเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น ซึ่งชิงชุนไม่ได้เป็นสมาชิกวีไอพีของ

สโมสรนี้แล้วอย่างนั้นหรือ

จากนั้นน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามของประธานจางก็ลอย มาเข้าหูเขา “หล่อนไม่รู้บ้างหรือไงว่าสถานการณ์ของซ่งเอ็ม ไพร์ตอนนี้น่ะเป็นยังไง ยังคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูผู้สูงส่งของตระกูลซ่งอยู่อีกงั้นหรือ คิดหรือว่าด้วยฐานะของหล่อนในตอน นี้จะมีปัญญาเข้าสโมสรของผมได้ หล่อนควรจะรู้ว่าตอนนี้โลก มันเปลี่ยนไปแล้ว…

ถ้อยค่าอันโหดร้ายที่ได้ยินนั้นท่าเอาสีหน้าของซูจือเนี่ยน ถึงที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยว

ประธานจางยังลบหลู่ดูหมิ่นซ่งชิงชุนต่อ “หล่อนคิดว่าตัว เองเป็นใคร จะมาให้ผมยกเว้นเป็นกรณีพิเศษให้ นี่ถ้าไม่เห็น แก่รูปร่างหน้าตาที่สะสวยแล้วละก็ จ้างให้ผมก็ไม่อยากจะ เสวนากับหล่อน..”

ดวงตาของซูจือเนี่ยนหรี่ลงอย่างน่ากลัว จู่ๆ ประธานจางที่ อยู่ด้านหลังเขา ผู้ซึ่งกำลังสนทนาอย่างเมามัน ก็บีบมือข้างขวา อย่างแรง บีบจนแก้วไวน์แตกคามือ เศษแก้วบาดที่มแทงมือจน เลือดออกเป็นทาง

ประธานจางกรีดร้องเสียงหลงไปทั่วห้องอันเงียบสงบ “ช่วยด้วย! ช่วยผมด้วย!”

“ท่านประธานจางครับ เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงบีบแก้ว ไวน์ในมือแรงขนาดนั้นล่ะครับ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ชั่ววูบหนึ่ง ผมรู้สึก

เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้…. โอ้ย! โอ๊ย! เร็ว! เรียกหมอให้

ที..”

ซูจือเนี่ยนไม่สนใจความโกลาหลที่เกิดขึ้น เขายกมือข้าง ขวาซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าราบเรียบไร้อารมณ์