ตอนที่ 18 ความลับทั้งสามข้อ (8)

ในช่วงแรกเธอยังคงใช้มือปัดหิมะออกจากตัว แต่พอหิมะ ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ปิดอย่างไรก็ไม่หมดเสียที เธอจึงเลิกปัด ซ่ง ชิงชุนดึงคอปกเสื้อคลุมให้สูงขึ้นอีกหน่อย จากนั้นก็ปล่อยให้ หิมะร่วงหล่นลงบนตัวเธอ เพียงไม่กี่นาทีหิมะก็ปกคลุมไปทั่ว ศีรษะและไหล่เธอจนขาวโพลน

ซูจือเนี่ยนนิ้วหน้าโดยไม่รู้ตัว สายตาที่ดูเหมือนจะจดจ่อ อยู่กับเอกสารกลับแวบมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นครั้งคราว

ซึงชิงชุนขยับตัวเปลี่ยนท่ายืน รู้สึกเมื่อยล้าจากการยืนอยู่ ในท่าเดิมนานๆ ขณะที่ขยับตัวนั้น สายตาของเธอก็กวาดมอง ข้ามไปยังหน้าต่างบานใหญ่จรดพื้นของร้านกาแฟที่อยู่ฝั่งตรง ข้าม เธอมองผ่านกระจกนั้น และเห็นคนที่เธอคุ้นเคยดีนั่งอยู่ ด้านใน

ซึ่งชิงชุนถึงกับประหลาดใจ ชั่วแวบแรกเธอคิดว่าตาผาด

ไปเอง เพราะตั้งแต่แยกกันที่ร้านเอลโดราโด้คราวนั้น เธอ พยายามตักพบเขาที่หน้าบริษัทหลายต่อหลายครั้ง แต่นี่เป็น ครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขา… ในระหว่างที่ซ่งชิงชุนตกอยู่ในภวังค์นั้น ชูจือเนี่ยนก็หัน ขวับมา สายตาของเขาจ้องมองมาที่เธออย่างช้าๆ จนทั้งคู่

สบตากัน

ถึงแม้จะเป็นการมองผ่านกระจกหน้าต่าง ซึ่งชิงชุนก็ยัง รู้สึกได้ชัดถึงความเย็นชาในสายตาเขา ช่างบีบคั้นจนเธอหลบสายตาโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเงยขึ้นมองอีกครั้งซูจีอเนืี่ยนก็ได้หัน กลับไปดูเอกสารแล้ว นิ้วของเขาแตะที่กรึุ่งข้างโต๊ะสำหรับกด เรียกพนักงานในร้าน

ชั่วอึดใจหนึ่ง พนักงานเสิร์ฟเดินยิ้มเข้าหามาเขา คงจะมา ตามเสียงกริ่งเรียก สายตาของซูจือเนี่ยนยังไม่ละไปจาก เอกสาร และถึงแม้จะเป็นการมองผ่านกระจกหน้าต่าง ซึ่งชิงชุน ก็มองเห็นริมฝีปากของเขาขยับ พนักงานพยักหน้ารับ พร้อมกับ ส่งยิ้มให้เขา จากนั้นก็เดินผ่านโซฟาตัวที่ซูจือเนื่ยนกำลังนั่งอยู่ มายังหน้าต่าง แล้วรูดผ้าม่านปิด บตบังเขาจากสายตาเธอโดย สิ้นเชิง

เขาเคยพูดว่าไม่ต้องการให้เธอมาปรากฏตัวต่อหน้าเขา อีก เช่นนั้นแม้ตัวเขาจะอยู่ด้านใน ส่วนตัวเธออยู่ด้านนอก อยู่ กันคนละฟากขนาดนี้แล้ว เขายังเรียกให้พนักงานมาดึงผ้าม่าน ปิดบังไม่ให้เธอเห็น เพื่อกีดกั้นความสัมพันธ์ระหว่างกัน

ผ้าม่านหนาหนักปิดหน้าต่างบานใหญ่จนมิด แขกด้านใน มองไม่เห็นทิวทัศน์ด้านนอก ตอนที่ถังนั่วสังเกตเห็นชูจือเนี่ย นกับซ่งชิงชุนสบตากัน เขาแอบคิดเองเออเองว่าซูจือเนี่ยนจะ ออกไปหาเธอ แต่หลังจากทั้งคู่สบตากันเพียงครู่เดียว ชูจือเนี่ย นก็เบือนหน้าหนี และถึงกับเรียกพนักงาน ให้มาปิดผ้าม่าน แล้วกลับไปอ่านเอกสารต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสียอย่างงั้น

ถังนั่วอดรนทนไม่ไหว จึงถามขึ้นมาในที่สุด “นี่นายจะไม่ ไปหาเธอหน่อยหรือ แล้วนี่จะปล่อยให้เธอรอต่อไปท่ามกลางอากาศหนาวเย็นขนาดนี้อย่างนั้นหรือ”

ชูจือเนี่ยนทำเป็นหูทวนลมไม่ตอบคำถาม ถังนั่วยักไหล่ เลิกพูดต่อ หยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กขึ้นมาทำงานของตัวเอง

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ถังนั่วทำงานของเขาเสร็จ จึงพัก สายตา ยกมือขึ้นนวดไหล่อันอ่อนล้า ขณะกำลังจะเรียก พนักงานให้มาเติมเครื่องดื่ม ตอนนั้นเองที่เขาเห็นซูจือเนี่ยนที่ นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังจ้องเขม็งไปยังโคมไฟบนโต๊ะ ราวจิตใจ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ถังนั่วขมวดคิ้ว “มีอะไรงั้นหรือ”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบ เขาดูเหมือนตั้งใจฟังบางสิ่งบางอย่าง

อยู่

“นายเป็นอะไรนะ” ถังนั่วโบกไม้โบกมือตรงหน้าซู จือเนี่ยนเพื่อเรียกความสนใจ