ตอนที่ 14 ความลับทั้งสามข้อ (4)

ซึ่งชิงชุนเม้มปากจนเป็นเส้นตรงใบหน้าซีดเผือด

ซูจือเนี่ยนฮีตฮัดหายใจแรงด้วยความโกรธ เขาจ้องมอง ซ่งชิงชุมราวกับจะเอ่ยอะไร แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไม่พูดต่อ จากนั้นเขาปล่อยมือจากผมเธอ แล้วถอยออกมา ห้องทั้งห้อง เงียบกริบ

ซูจือเนี่ยนยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบสมุดเช็คออกจาก กระเป๋าเสื้อ เขาเซ็นเช็คโดยไม่กรอกจำนวนเงิน จากนั้นก็โยน เช็ตส่งให้ซ่งชิงซุน “เอาไปใส่จำนวนเองก็แล้วกัน จริงๆ แล้วถึง ผมจะคิดว่า ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบเรื่องในคืนนั้น แต่นั่นเป็น ความบริสุทธิ์ของคุณ ถือว่าผมชดเชยให้ก็แล้วกัน”

ซูจือเนี่ยนหยุดชั่วครู่ ความแน่วแน่เด็ดขาดปรากฏขึ้นใน ดวงตาของเขา “หวังว่าคุณจะใส่จำนวนจนมากพอที่จะหายไป จากชีวิตผมนะ”

หลังจากพูดความในใจออกมาจนหมด ซูจือเนื่ยนก็ทิ้งเช็ค ไว้ แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งซ่งชิงชุนไว้เบื้องหลัง

ตอนแรกเขาตั้งใจจะเดินออกจากร้านไป แต่เมื่อถึงหน้า ลิฟต์ก็นึกขึ้นมาได้ว่ากุญแจรถ กระเป๋าเงินและเสื้อคลุมยังอยู่ ในห้องเล่นไพ่ เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องหวนกลับไป

สมาชิกในห้องยังคงเล่นไพ่กันอยู่โดยปราศจากเขา และพอเห็นเขาเดินเข้ามา ใครคนหนึ่งก็ถามขึ้นมาทันที “ท่าน ประธานชู เสร็จธุระเร็วจังครับ”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบแต่เดินไปหยิบเสื้อคลุมจากที่แขวน ถัง นิ้วมองเขาแล้วถามว่า “เลิกเล่นแล้วอย่างนั้นหรือ”

“จะกลับบ้าน” ซูจือเนี่ยนตอบเสียงเรียบ หยิบกุญแจรถที่ อยู่บนโต๊ะเล่นไพ่ขึ้นมา

“ผมไปด้วย” ถังนั่วรีบลุกขึ้น ยกที่นั่งให้กับผู้เล่นคนอื่น หลังจากทั้งคู่ออกจากห้อง เดินมาถึงที่จอดรถชั้นใต้ดิน ถังนั่วก็ ถามขึ้นในที่สุด “ซึ่งชิงชุนมาหาเพราะเรื่องซ่งเอ็มไพร์ไข่ไหม”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบ หยิบกุญแจรถออกมาเปิดประตูรถ ถัง นั่งยิงอีกคำถามก่อนซูจือเนี่ยนจะขึ้นรถ

“เธออยากให้นายเข้าไปบริหารซ่งเอ็มไพร์ถูกไหม”

ซูจือเนี่ยนตอบลอยๆ ว่า “อิ่ม” ก่อนขึ้นรถ

“แล้วนายตกลงหรือเปล่า” ถังนั่วซักถามต่อ ซูจือเนี่ยนปิต ประตูและขับรถออกไปโดยไม่ให้คำตอบ

เมื่อกลับถึงบ้าน ชูจือเนี่ยนเดินไปเปิดประตูตู้เย็นเพื่อหยิบ ขวดน้ำ เขาเห็นกล่องใส่อาหารมื้อเย็นในตู้เย็น เป็นอาหาร เหลือที่มารดาของเขาแพ็กมาให้ ก่อนเขาจะออกจากบ้านเธอ มาเมื่อคืนก่อน

ซูจื่อเนียนเก็บขวดน้ำกลับเข้าตู้เย็นหลังจากดื่มเข้าไปอีกใหญ่ แล้วหยิบกล่องอาหารออกมาอุ่นในนไมโครเวฟ ห้านาทีต่อ มา เขานั่งที่โต๊ะอาหารขนาดยาวสองเมตรเพียงลำพัง จัดการ กินอาหารจนหมด

วันจันทร์ต่อมา ซูจือเนี่ยนยุ่งอยู่กับงาน เขามีประชุมด่วน ตอนเที่ยง และกว่าจะเสร็จสิ้นก็เกือบเที่ยงครึ่งแล้ว เขาเดินกลับ เข้าห้องทำงาน เซ็นเอกสารสองฉบับสุดท้าย ขณะกำลังจะปิด คอมพิวเตอร์เตรียมตัวออกไปกินมื้อเที่ยง ก็มีคนมาเคาะประตู หน้าห้อง

เขาชะงักมือที่จะปิดคอมพิวเตอร์ แล้วพูดเสียงเบา “เข้า

มา”

ถังนั่วเดินเข้ามาพร้อมซองเอกสารในมือ แววประหลาด ใจปรากฏขึ้นในตวงตาของซูจือเนี่ยน “นายมาทำอะไรที่นี่”

“เอาของมาให้ไง” ถังนั่วตอบขณะโบกของในมือไปมา ก่อนวางลงบนโต๊ะของซูจื่อ เนียน