ตอนที่ 12 ความลับทั้งสามข้อ (2)

คำเตือนของซูจือเนี่ยนทำให้ซ่งชิงขุนรู้สึกร้อนใจ คำพูดทั้ง หลายแหล่ที่เตรียมมาถูกเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ตรงประเด็นและ กระชับรวบรัดเข้าสู่ใจความสำคัญ “ท่านประธานซูคะ ดีฉันขอ เชิญให้คุณมาบริหารบริษัทซ่งเอ็มไพร์ มาเป็นประธานคนใหม่ ของเราค่ะ”

คำตอบของซูจือเนี่ยนก็รวบรัดตรงจุดเช่นกัน “คุณจะจ้าง ผมเท่าไหร่ล่ะ

ซึ่งชิงชุนกัดริมฝีปากพลางกระซิบตอบ “ตอนนี้ซ่งเอ็มไพร์ คงเจียดเงินมาให้ได้ไม่มากนัก..”

“หมายความว่าจะให้ทำงานฟรีงั้นสินะ” ซูจือเนี่ยนหยุด เคาะนิ้วบนโซฟา แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด เขา เสริมอีกว่า “คุณซึ่ง มีบริษัทชื่อดังระดับโลกเสนอให้ผมเป็น หมื่นล้าน เพื่อไปเป็นประธานของพวกเขา ผมยังปฏิเสธ แล้ว คุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ที่คิดว่าจะดึงผมเข้าไปอุ้ม บริษัทที่จวนจะล้มละลายให้รอดพ้นวิกฤต”

ใบหน้าซ่งชิงชุนแดงก่ำด้วยความอับอายกับคำถามโต้งๆ ของเขา “จริงค่ะ ที่ปีนี้สถานะการเงินของซ่งเอ็มไพร์กำลังย่ำแย่ และไม่มีงบจ้างคนเก่งกาจเช่นคุณ แต่ทางเราเต็มใจเสนอหุ้น กับรายได้ประจำปีบวกโบนัสที่จะได้มาจากกำไรของหุ้นแก่คุณ ค่ะ”
“คุณส่ง คุณคิดจริงๆ นะหรือว่า ผมอยากได้หรือต้องการ หุ้นกับโบนัสพวกนั้น” ซูจือเนี่ยนกล่าวดูถูก ซึ่งชิงชุนกัตริม ฝีปากไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ภายในห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

ต่อมาสักครู่ ซูจือเนี่ยนก็เอ่ยปากขึ้น “เหลือสามนาที”

คงเป็นเพราะก่อนหน้านี้เธอพูดรวดเดียวจนจบแล้ว ภายในประโยคเดียว พอได้ยินคำเตือนของเขา เธอจึงอึ้งเงียบ ไม่ตอบโต้ไปพักหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าความมั่นใจของเธอเริ่มสั้น คลอน “หากคุณเต็มใจเข้าดูแลซึ่งเอ็มไพร์แล้วละก็ ทั้งหุ้นทั้ง โบนัส ยากได้มากแค่ไหนก็ได้ตามใจคุณค่ะ” คุณอยา

คราวนี้ชูจือเนี่ยนไม่ตอบอะไร ปล่อยให้เธอพูดต่อ

“ดิฉันรู้ว่าคุณมีบริษัทของตัวเองที่ต้องบริหารจัดการ และ

งานคงจะยุ่งมาก…”

“เหลือสองนาที” เขาเตือนอีกครั้ง

ซึ่งชิงซุนยกมือถูริมฝีปาก แล้วกล่าวต่อ “.คงไม่มีเวลาให้ ซึ่งเอ็มไพร์มากนัก แต่ถ้าคุณตกลงช่วยเรา คุณไม่ต้องเข้า บริษัทเลยก็ได้ค่ะ ติฉันจะให้คนส่งข้อมูลและเอกสารสำคัญไป ให้คุณที่บริษัท เราจะมีซ่องทางให้คุณส่งข้อความโต้ตอบได้ ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ซึ่งจะช่วยให้คุณทำงานได้สะดวกมาก ขึ้น”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบรับข้อเสนอของช่งชิงขุน แต่กลับนับ

เวลาถอยหลังต่อ
“เหลือหนึ่งนาที”

“ทางช่องเอ็มไพร์จะมอบกระดาษเปล่าให้คุณ คุณจะเขียน เงื่อนไขอะไรก็ได้ตามใจค่ะ เราจะปฏิบัติตามทั้งหมดเท่าที่ ทำได้…” จากนั้นซ่งชิงชุนหยิบกระดาษออกจากกระเป๋ามายื่น ส่งให้ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างนอบน้อม “กระดาษปั๊มตรา บริษัทไว้แล้วค่ะ ตรวจดูได้..”

“หมดเวลา” ซูจือเนี่ยนไม่แม้แต่จะเหลือบมองกระดาษ แผ่นนั้น พอหมดเวลาห้านาทีกับ เขาก็ลุกขึ้นยืนเดินออกจาก ห้องไปในทันที

ซึ่งชิงซุนวิ่งตามมายื่นเอกสารตรงหน้าเขาอีกครั้ง “ดิฉัน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะลองพิจารณาเรื่องนี้ดูค่ะ”

ซูจือเนี่ยนตวัดสายตามองกระดาษใบนั้น แต่มิได้ยื่นมือ ออกมารับ เขาปัดเสื้อให้เรียบร้อย ชายตามองซ่งชิงชุนแล้ว เอ่ยอย่างไร้อารมณ์ว่า “จะไม่มีการพิจารณาอะไรทั้งนั้น เพราะ ผมจะไม่มีวันเข้าไปบริหารซ่งเอ็มไพร์”