ตอนที่ 10 ร่วมชายคาเดียวกัน (10)

“เธอเป็นน้องสาวของซ่งเฉิง” ถังนั่วผู้ซึ่งนั่งเงียบมาโดยตลอด พลันประกาศออกมา

“ซึ่งเฉิง งั้นรี ประธานซึ่งเอ็มไพร์ คนที่กระโดดตึกฆ่าตัว ตายเมื่อสามเดือนก่อนคนนั้นนะหรือ งั้นนั่นก็เป็นน้องสาวของ เขา ลูกสาวของตระกูลช่างสินะ”

“ถึงว่าหน้าตาดูคุ้นๆ เป็นนักข่าวของสถานีโทรทัศน์ที ดับเบิลยูถูกไหม เคยเห็นรายงานข่าวมาก่อน เธอ. ชื่ออะไรนะ”

“ซ่งชิงซุน…” ถังนั่วตอบ เขาหยิบไฟขึ้นมาโดยไม่มอง แต่ กลับหลุบสายตาลงแทน นิ้วลูบไล้ด้านหลังไพ่อย่างเหม่อลอย คล้ายกับกำลังรำลึกถึงอดีต ผ่านไปครู่ใหญ่เขากล่าวต่อด้วย เสียงแผ่วว่า “เมื่อกี้ ถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซู จือเนี่ยนใช่ไหม”

ถังนั่งหงายไฟ่แล้วพูดเสียงเบาว่า “อันที่จริง พวกเขาไม่ได้ มีความสัมพันธ์อะไรกันหรอก แต่ถ้าจะให้พูดถึงความเกี่ยวข้อง ของทั้งคู่แล้วละก็ ตั้งแต่ซูจือเนี่ยนเกิดมาจนถึงวันนี้ ซึ่งชิงชุน อาจเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถแทรกตัวเข้าสู่โลกส่วนตัวของ เขาได้”

ชูจือเนี่ยนออกมาจากห้อง แล้วปิดประตูลงตามหลัง เขา ก้าวยาวๆ ไปตามพรมที่ทอดลึกเข้าไปในร้านเอลโดราโด้โดย ไม่มองซ่งชิงซุนที่เดินตามหลังมา
ระเบียงทางเดินเงียบเชียบ นอกจากเสียงเซ็งแซ่ที่ดังลอด ออกมาเป็นครั้งคราวจากห้องต่างๆ แล้ว ไม่มีเสียงอื่นใด หรือ อีกนัยก็คือทั้งคู่ไม่มีการสนทนากันในขณะที่เดิน

ในที่สุดซูจือเนี่ยนก็หยุดเดินเมื่อมาถึงสุดทางเดิน เขา หยิบการ์ดออกจากกระเป๋าแล้วรูดตรงช่องข้างประตูเพื่อเปิด จากนั้นเดินเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่ง โดยไม่สนใจซ่งชิงชุนที่ ตามหลังมา

ส่วนซึ่งชิงชุนยืนอยู่นอกห้อง มองซูจือเนี่ยนรินน้ำเปล่าใส่ แก้วบนเคาน์เตอร์ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาพร้อมถือแก้วน้ำไว้ ในมือ เธอไม่ได้เดินตามเข้าไป ส่วนเขาก็ไม่ได้เชื้อเชิญให้เธอ เข้าไปเช่นกัน เขาทำราวกับมีเวลาเหลือเฟือให้ทิ้งขว้าง เอาแต่ นั่งตรงนั้น จิบน้ำอย่างช้าๆ

ถึงซูจือเนี่ยนจะนิ่งเฉยไม่เอ่ยอะไร แต่ช่งชิงชุนก็รู้สึกได้ถึง แรงกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา แรงนั้นช่างบีบหัวใจเธอ ทำเอาใจเธอสั่นระรัว ขาทั้งสองข้างแข็งที่ออยู่หน้าประตู เธอ ก้าวขาไม่ออก ทุกอณูในกายกรีดร้องให้เธอวิ่งหนีไป

ซึ่งชิงซุนมองซูจือเนี่ยน หลังจากลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ ตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู จากนั้นค่อยๆ เดิน อย่างระมัดระวังไปหาซูจือเนี่ยน หัวใจเธอสั่นรัว ซึ่งตรงข้ามกับ ย่างก้าวของเธอ เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้นอย่างไร อย่างนั้น

เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าจะต้องพบกับเรื่องเลวร้าย อะไรบ้าง แต่ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ หรือปืนภูเขาที่เต็มไปด้วยขวากหนาม เธอจะต้องฝ่าฟันไปให้ได้

ซึ่งชิงชุนหยุดห่างจากซูฉือเนี่ยนราวหนึ่งเมตร กำมือแน่น โดยไม่รู้ตัว ตามองจ้องไปที่ใบหน้าเขาแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ขณะที่เธอกำลังจะเอ่ยอะไรออกมา พลันฉุกคิดบางอย่างได้ จึง เปลี่ยนจากชื่อซูจือเนี่ยนที่เกือบจะหลุดจากริมฝีปากเป็น “ท่าน ประธานซูคะ”

ซูจือเนี่ยนหลุบสายตาลง ทันใดนั้นแก้วน้ำในมือของเขาก็ พุ่งปลิวมาตกตรงข้างเท้าของซ่งชิงซุน แก้วใบนั้นแตกละเอียด น้ำเย็นเยียบเปียกชุ่มเท้าเธอ เสียงเยือกเย็นของซูจือเนี่ยนดัง ตามหลังเสียงแก้วแตกมาติดๆ

“ซึ่งชิงชุน…. คุณแน่มาก!”