ตอนที่ 8 ร่วมชายคาเดียวกัน (8)

เมื่อซูจือเนี่ยนกล่าวจบ เขาก็หันไปคุยโทรศัพท์ต่อ แล้วเดินขึ้น บันไดไป เห็นแต่เพียงแผ่นหลังที่แข็งกระด้างดูเย็นชาของเขา

ป้าซูกระอักกระอ่วนใจกับคำพูดตัดรอนของลูกชาย เธอ ส่งยิ้มปลอบประโลมให้ซ่งชิงชุน “ชิงทุนจ๊ะ หนูอย่าถือสาเลยนะ ลูกชายป้าก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว”

ซึ่งชิงซุนยิ้มตอบอย่างไม่เอามาเป็นอารมณ์ “ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้า หนูกลับเองได้ค่ะ”

ก่อนซ่งชิงชุนจะมาที่นี่ เธอวางแผนไว้ว่าจะติดรถซูจือเนี่ย นกลับเข้าเมือง จึงไม่ได้ขับรถมา หลังกล่าวอำลาป้าซู เธอจึง โทรศัพท์เรียกแท็กซี่ผ่านบริการคิวเบอร์ แท็กซี่ยังอยู่ห่างไกล จากจุดที่เธอเรียก เธอจึงต้องใช้เวลารอนาน

ท่ามกลางฤดูหนาวเช่นนี้ อุณหภูมิแถวบ้านพักเชิงเขาจะ จึงต่ำกว่าในเมือง สายลมหนาวเย็นบาดลึกเสมือนเข็มที่มแทง ถึงกระดูก ทำเอาเธอหนาวเย็นยะเยือก

สิบนาทีต่อมา รถแท็กซี่ก็มาถึง ซ่งชิงชุนเหลียวดูบ้านที่อยู่ ด้านหลังเป็นครั้งสุดท้ายอีกครั้งหนึ่ง ก่อนเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง พลางถอนใจอย่างสิ้นหวัง

ล้มเหลวอีกแล้ว..

จริงๆ แล้ว ซึ่งชิงชุนไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมาเสียเวลา เป็นวันๆ เพื่อรอพบผู้ชายคนหนึ่งเช่นนี้ แถมที่แย่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ชายคนที่ว่าคือซูจือเนี่ยน

อันที่จริง เธอคุ้นเคยกับท่าทีไม่สนใจใครประหนึ่งว่าคน อื่นไม่มีตัวตนของซูจือเนืี่ยนดีอยู่แล้ว เมื่อก่อนเธอรู้สึกเฉยๆ กับ ท่าทีเช่นนี้ หากเขาไม่สนใจเธอ เธอก็ไม่สนใจเขากลับก็แค่นั้น แต่ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างไป เพราะเธอต้องการความช่วย เหลือจากเขาอย่างยิ่งยวด

ทว่าคืนนี้เธอก็ไม่เสียเที่ยวเสียทีเดียว ตอนซูจือเนื่ยนพูด โทรศัพท์ เธอบังเอิญได้ยินเขาพูดว่าจะไปกินมื้อค่ำ เวลาสอง ทุ่มที่ร้านเอลโดราโด้วันพรุ่งนี้

นาทีที่รถเคลื่อนออกไป ซูจือเนี่ยนเดินลงมาชั้นล่าง ป้าซู สวมชุดนอนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น หันมามองและถามขึ้นว่า “ลูก คุยอยู่กับใครน่ะ คุยกันตั้งนาน”

ซูจือเนี่ยนตอบรวบรัดว่า “เพื่อนที่ทำงานครับ”

ป้าซูไม่ซักถามต่อ แต่เปลี่ยนมาบ่นเบาๆ กับลูกชาย “ลูก น่าจะทำดีกับชิงชุนมากกว่านี้นะ ยังไงก็เคยอยู่บ้านเดียวกันมา ก่อน ทำไมถึงเย็นชากับเธอนักล่ะ ไม่แม้แต่จะลงมาร่ำลาเธอสัก คำ”

ซูคือเนี่ยนไม่แก้ตัวอะไร เขารอมารดากล่าวจบ แล้วจึง

ตอบเสียงเรียบ “แม่ครับ ผมจะกลับเข้าเมืองนะครับ”

ป้าซึงนัง “อ้าว! ไหนบอกว่าคืนนี้จะไม่กลับเข้าเมืองไง”

“เพิ่งได้รับโทรศัพท์ แจ้งว่าที่บริษัทมีเรื่อง อยากให้ผมเข้า

ไปนะครับ”
ชูจือเนี่ยนพูดขึ้นมาหลังคิดสักครู่หนึ่ง “ที่บ้านมีอะไรกินอีก ไหมครับ ได้ยินว่าข่างเทคนิคสองคนยังไม่ได้กินข้าวเย็น

“มีส. มี แต่เป็นของเหลือนะลูก จะเป็นอะไรไหม” ป้าซู ถามความเห็นลูกชายก่อนเสริมต่อว่า “จะให้แม่ทำอาหารเพิ่ม อีกสองสามอย่างไหม หรือลูกจะไปหาซื้อเพิ่มจากข้างนอกดีล่ะ” ซูจือเนี่ยนนิ่วหน้าเมื่อนึกถึงความยุ่งยาก จึงตัดสินใจได้ “วุ่นวายไปครับแม่ เอาที่เหลือให้ผมก็แล้วกัน” ป้าซูกุลึกุจอจัด อาหารให้แล้ววางใส่ในรถด้วยตัวเอง เตือนให้ลูกชายขับรถ ดีๆ ก่อนเขาจะไป

ซูจื่อเนียนพยักหน้ารับ ไม่เอ่ยอะไร ก่อนจะสตาร์ตรถออก มา เมื่อขับออกนอกบริเวณชุมชนแล้ว เขาก็เร่งความเร็วจนตาม รถของซ่งชิงซุนได้ทัน จากนั้นเขาชะลอรถและขับตามรถเธอต่อ ไป โดยระวังให้อยู่ห่างจากรถเธอในระยะสองร้อยเมตร

ในคืนวันอาทิตย์ ซูจือเนี่ยนกับเพื่อนสองสามคนนัดเจอ กันเพื่อเล่นไพ่นกกระจอกกันที่ร้านเอลโดราโด้