ตอนที่ 7 ร่วมชายคาเดียวกัน (7)

ซูจือเนี่ยนเดินเข้าห้องน้ำไปไม่กล่าวอะไรต่อ ซ่งชิงชุนลอบถอน ใจอย่างโล่งอก บางที่อาจเป็นเพราะมารดาเขาอยู่ด้วย เขาจึง ไม่ขับไล่ไสส่งเธอให้ออกไปจากบ้าน

หลังจากล้างมือเสร็จ ซูจือเนี่ยนก้าวเข้ามาในห้องอาหาร ซึ่งซ่งชิงซุนกับมารดาของเขานั่งอยู่ก่อนแล้ว หญิงทั้งสองพูด คุยกันและส่งยิ้มให้กัน ซึ่งชิงซุนยิ้มค้างเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา

ซูจือเนี่ยนดึงเก้าอี้พลางนั่งลง มารดาเขากระวีกระวาดส่ง ถ้วยน้ำแกงให้เขา ระหว่างที่ยื่นให้ เธอชี้ไปยังกับข้าวสองจาน บนโต๊ะพลางกล่าวขึ้น “น้ำแกงกับอาหารสองจานนี้ ชิงชุนเป็น คนทำเองนะ มา..ลองกินดูสิลูก”

ชูจือเนี่ยนรับถ้วยน้ำแกงไปวางบนโต๊ะโดยที่ไม่ได้ลองซิม เขาหยิบตะเกียบและลงมือกินเฉพาะอาหารฝีมือมารดาของเขา เท่านั้น

ในห้องอาหาร ป้าซูพูดคุยสลับไปมาระหว่างซูจือเนี่ย นกับซ่งชิงทุนซึ่งช่วยทำให้บรรยากาศไม่ชวนน่าอึดอัด ทว่า ระหว่างรับประทาน ซ่งชิงชุนสังเกตว่าซูจีอเนี่ยนไม่แตะต้องน้ำ แกงกับอาหารที่เธอทำสักนิดเดียว เขากินแต่อาหารที่มารดา ตนเองทำเท่านั้น

ป้าซูก็สังเกตเห็นเช่นกัน จึงถามว่าทำไมไม่ลองชิมน้ำแกง ดูบ้าง พอเห็นเขานิ่งเฉย เธอจึงคืบเนื้อตุ๋นฝีมือซ่งชิงชุนขึ้นมาใส่ลงในจานข้าวของเขา พร้อมเอ่ยว่า “ฝีมีอชิงซุนนะ กินหน่อย ซี ใช้ได้ทีเดียว”

ซูจื่อเนี่ยนพยักหน้านิดๆ แล้วกินอาหารต่อ ครั้นกินเสร็จ ซึ่งชิงชุนก็เห็นชัดเจนว่าเนื้อชิ้นนั้นยังอยู่ในจาน ซูจือเนี่ยนเห็น สายตาที่มองมาของซ่งชิงซุน เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้ แน่ใจว่าเธอเห็นเขาแล้วจึงใช้ตะเกียบคีบเนื้อขึ้นนั้นทิ้งลงถัง ขยะ

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ซึ่งชิงขุนจ้องมองเนื้อเจ้ากรรมในถังขยะ มือกำชายเสื้อตัวเอง แน่น เขาเคยพูดว่า นอกจากศพของเธอแล้ว ชาตินี้เขาจะไม่ขอ พบเธออีก

ณ ตอนนี้เธอผ่านจุดนั้นมา และได้พบเขาแล้วอีกครั้ง แม้ เขาจะสร้างกำแพงหนาปีกกีตกั้นเธอไว้ก็ตาม

เดิมทีซ่งชิงชุนกะว่าหลังมื้อเย็น เธอจะหาโอกาสไปคุยข้อ เสนอทางธุรกิจกับเขา ยามเขาอยู่ลำพังในห้องนอน เธอคิดว่า อย่างน้อยมีป้าซูอยู่ด้วย เขาคงอดทนฟังเธอพูดบ้าง

ทว่าเหมือนเขาจะรู้เท่าทันแผนเธอ เพราะหลังรับประทาน อาหารเสร็จ เขาปักหลักนั่งดูทีวีกับมารดาในห้องนั่งเล่น

เวลาค่อยๆ ล่วงเลยผ่านไปจนถึงสามทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่ซ่ง ชิงชุนสมควรกลับบ้านแล้ว แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้อยู่ ประจันหน้ากับซูจือเนืี่ยน เธอไม่อยากพลาดโอกาสอันดีงาม เช่นนี้ไป
ซ่งชิงชุนอีกอักกำลังจะขอคุยกับชูจือเนี่ยนสักครู่ แต่จู่ๆ เขาก็ลุกพรวดขึ้น หยิบโทรศัพท์มือถือ เดินออกไปคุยที่นอก ระเบียง

เป็นการคุยโทรศัพท์ยาวนานมาก จนกระทั่งสี่ทุ่มครึ่งแล้ว เขาก็ยังคุยไม่จบ

ป้าซูหาวอย่างไม่ปิดบัง ถึงแม้จะยังไม่อยากกลับ แต่ซึ่งชิง ชุนรู้ดีว่าเวลาล่วงเลยมานานเกินไปแล้ว เธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขอลากลับ สีหน้าเธอฉายแววผิดหวังอย่างชัดเจน “ป้า ชูคะ ดึกแล้ว หนูขอกลับก่อนนะคะ”

“ค่ำมืดตึกตื่นแล้วจะกลับคนเดียวได้ยังไง มันไม่ปลอดภัย สำหรับผู้หญิง รอก่อนนะ เดี๋ยวคือเนี่ยนก็จะกลับเข้าเมือง ป้าจะ ให้เขาพาหนู…” ก่อนป้าซูจะพูดจบ ซูจือเนี่ยนผู้ซึ่งคุยโทรศัพท์ อยู่ ก็เหลียวกลับมาอย่างทันควัน ยกมือปิดส่วนล่างของ โทรศัพท์ไว้ และเอ่ยขึ้นมาอย่างเยือกเย็นว่า “คืนนี้ ผมไม่กลับ เข้าเมืองครับ”