ตอนที่ 6 ร่วมชายคาเดียวกัน (6)

คงจะเป็นการโกหกหากจะกล่าวว่าซ่งชิงชุนมีควา มสัมพันธ์ใกล้ชิดกับมารดาของซูจือเนี่ยน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเมื่อเหตุการณ์คราวนั้ น เธอไม่ติดต่อซูจือเนี่ยนอีกเลย แล้วจะนับประสาอะไรกับมารดาเขา

ในความทรงจำของซ่งชิงชุน

มารดาของเขาเป็นคนน่ารัก ใจดีมีเมตตา อีกนัยหนึ่งคือต่างกับบุตรชายราวฟ้ากับเหว ซึ่งชิงชุนไม่มั่นใจว่ามารดาเขายังจำเธอได้หรือเป

ล่า

และตระหนักดีว่าการมาเยี่ยมโดยไม่บอกกล่าวก่อ

นเช่นนี้ไม่เหมาะสม

แต่เพื่อความอยู่รอดของตระกูล

เห็นแก่อาการป่วยของบิดาและพี่ชายผู้ล่วงลับขอ

งเธอ

ซึ่งชิงชุนจึงตัดสินใจไปเยี่ยมมารดาของซูจือเนี่ยน ในบ่ายวันเสาร์วันหนึ่ง

บ้านมารดาของเขาตั้งอยู่บนเนินเขาด้านเหนือของ

กรุงปักกิ่ง

อยู่ติดกับเขื่อนมีสภาพแวดล้อมงดงามดีเลิศ ซึ่งไปที่นั่นโดยใช้ที่อยู่ซึ่งหามาได้จากอินเท อร์เน็ต

ประตูบ้านเปิดกว้างปราศจากคนเฝ้า ซึ่งชิงชุนก้าวไปยังลานหน้าบ้านที่ตกแต่งเป็นอย่า งดี แล้วกดกริ่งประตู หลายนาทีต่อมาเธอได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านใน

ประตูเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้างดงามที่คล้ายคลี งกับซูจือเนี่ยน

แม้จะผ่านไปแล้วหลายปี

ซึ่งชิงชุนมองแวบเดียวก็รู้ว่านี่คือมารดาของซูจือเ นี่ยน เธอมอบของกำนัลที่นำมา

ด้วยพร้อมแนะนำตัวอย่างสุภาพ “คุณป้าซูคะ หนู …ชิงชุนเองค่ะ”

บางทีมารดาซูจือเนี่ยนอาจยังจำเธอได้ เพราะพอได้ยินชื่อซ่งชิงชุน เธอก็ได้รับเชิญเข้าบ้านโดยไม่มีการไถ่ถามอะไรเ

พิ่มอีก

ความกระตือรือร้นกอปรกับความเมตตาของมารด

าเขาช่วยปลอบประโลมใจของซ่งชิงชุน ทั้งคู่รู้สึกถูกชะตากัน ครั้นคุยกันไปสักพัก ความเก้อเขินระหว่างกันก็มลายหายไปสิ้น

เมื่อถึงเวลาห้าโมงเย็น

มารดาเขาเริ่มเตรียมอาหารเย็น

และเพราะรู้สึกดีกับซ่งชิงชุน

เธอจึงชวนซ่งชิงชุนให้อยู่รับประทานอาหารด้วยกั

น

ซึ่งชิงชุนตั้งใจอยู่รอพบซูจือเนี่ยนอยู่แล้วจึงตอบร

บอีกทั้งยังเข้าไปช่วยทำอาหารอีกสองจานด้วย หลังทำอาหารเสร็จ ซ่งชิงชุนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ขณะเปิดประตูห้องน้ำ

เธอได้ยินเสียงประตูหน้าเปิด จึงเหลียวมองไปที่ประตูโดยอัตโนมัติเห็นซูจือเนี่ยนสวมเสื้อหนาวกันลมสีดำเดินเข้ามา ซูจือเนี่ยนกำลังถอดเสื้อคลุมออกเมื่อมองเห็นซ่งชิ

งชุน เขาหยุดกึกแล้วทำหน้านิ่ว

จากนั้นถามเสียงขุ่นว่า “คุณมาที่นี่ทำไม”

ก่อนซ่งชิงชุนจะเอ่ยตอบ

มารดาของเขาผู้ได้ยินเสียงประตูหน้าเปิด จึงเดินออกจากห้องครัวพลางเอ่ยว่า “จือเนี่ยน ลูกกลับมาแล้ว!”

จากนั้นมารดาเขาก็เดินไปหยิบเสื้อกันลมที่พาดแ ขนเขาอยู่มาแขวนบนที่แขวนเสื้อ แล้วเสริมต่อว่า “ลูกยังจำชิงชุนได้ใช่ไหม ลูกสาวลุงซ่งไงล่ะ

วันนี้แวะมาเยี่ยม แม่เลยชวนให้อยู่กินข้าวเย็นกับพวกเราด้วย”

เมื่อได้ยินคำอธิบายจากมารดา

ซูจือเนี่ยนก็ส่งสายตาเย็นยะเยือกมายังซ่งชิงชุน เธอรู้สึกได้ถึงความขุ่นเคืองที่แฝงอยู่ในคำถามก่อ นหน้านี้ของเขาอย่างชัดเจน

และยามสบสายตาอันเย็นชาของเขา

เธอก็รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกขึ้นมาทันที ราวจะถูกเขาผลักไสให้ออกไปจากบ้านอีกอย่างไ รอย่างนั้น

ซึ่งชิงชุนโล่งอกไป

ซูจือเนี่ยนเพียงจ้องมองเธอเขม็งราวห้าวินาที ก่อนจะละสายตาไป แล้วพยักหน้ารับรู้กับมารดา

พร้อมทำเสียง “อืม”

มารดาเขายิ้ม “เอาละ อย่ามัวมายืนกันตรงนี้เลยไป.. ไปล้างมือ เตรียมกินข้าวเย็นกันเถอะจ้ะ”