ตอนที่ 3ร่วมชายคาเดียวกัน (3)

คิ้วของซูจือเนี่ยนขมวดเล็กน้อย ทว่าก่อนที่เขาจะมีปฏิกิริยาต่อไป

ซึ่งชิงชุนซึ่งสวมรองเท้าส้นสูงรีบปรี่มาหยุดตรงหน้

า แล้วเรียกชื่อเขา

“ซูจือเนี่ยน”

ในบริษัทไม่มีใครกล้าเรียกชื่อท่านประธานเฉยๆ แบบนี้

ดังนั้นการมีหญิงสาวคนหนึ่งหาญกล้ากระทำการเ ช่นนี้ช่างกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของพวกผู้จั ดการที่เดินตามหลังซูจือเนี่ยนมากยิ่งนัก พวกเขามองซ่งชิงชุนอย่างสนใจใคร่รู้อย่างมาก

ซึ่งชิงชุนรู้สึกอึดอัดกับสายตาพินิจพิเคราะห์ของ พวกเขา แต่เธอฝืนข่มเก็บอาการไว้อย่างดีที่สุด นัยน์ตาสีเข้มของเธอจับจ้องที่ซูจือเนี่ยน เธอกล่าวซ้ำอีกว่า “ซูจือเนี่ยน คุณจะ”

เธอหลุดปากออกมาได้เพียงสองสามคำ ก็ถูกซูจือเนี่ยนพูดสวนกลับมาด้วยเสียงเฉยชา

“คุณครับ

ผมสนิทกับคุณถึงขั้นเรียกชื่อกันได้เชียวหรือ”

ซึ่งชิงชุนอ้าปากค้าง

จ้องมองใบหน้าไร้อารมณ์ของซูจือเนี่ยน เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานตอนเขาผลักไสเธออ อกมาโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้อธิบายอะไรสัก คำ ด้วยเกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเธอจึงถอยหลัง โค้งทำความเคารพเขา พร้อมเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม “สวัสดีค่ะ ท่านประธานซู ดิฉัน…. ซ่งชิงชุน ขอรบกวนเวลาสักสิบนาทีได้ไหมคะ”

“ไม่ได้” ซูจือเนี่ยนตอบห้วนๆ

ขณะเดินผ่านหน้าเธอไปยังประตูทางออก

หลายต่อหลายครั้งแล้วที่เธอเพียรพยายามขอนัด ยากยิ่งนักที่เธอจะได้พบเขาเพียงลำพังเฉกเช่นเมื่ อวาน แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เสียเวลาเปล่า

พบเขา แต่ก็ถูกปฏิเสธเรื่อยมา

และถึงแม้จะได้พบเขา

เธอก็ไม่มีโอกาสได้พูดสักคำ

หากว่าคราวนี้เธอไม่ได้พูดกับเขา เธอไม่รู้จริงๆ ว่าโอกาสหน้าของเธอจะมาอีกเมื่อไร..

ซึ่งชิงชุนรู้สึกจนตรอก

เธอฉวยมือของซูจือเนี่ยนเอาไว้

มือของเขาอบอุ่นราวกับแสงตะวัน ช่างต่างจากท่าทางของเขาเสียจริง

เมื่อซ่งชิงชุนสัมผัสถูกมือเขา ปลายนิ้วเธอก็สั่นระริกอย่างหวาดๆ จนแทบจะปล่อยมือจากเขา แต่ด้วยความมุ่งมั่นทำให้เธอกุมมือเขาไว้ บางทีอาจเป็นเพราะกำลังกุมมือเขาอยู่ เสียงเธอจึงสั่นเทาเมื่อกล่าวขึ้น

“แค่สิบนาที ถ้าไม่ได้ ห้านาทีก็ยังดี.”ซูจือเนี่ยนไม่สนใจคำพูดของซ่งชิงชุน

สายตาเหยียดๆ

ของเขาจ้องจับอยู่บนมือที่ถูกกุมไว้แน่น ความเงียบและความเฉยเมยของเขาช่างบีบหัวใจเ ธอนัก “ท่านประธานซูคะ ขอเวลาฉันสักครู่ได้ไหม วันนี้ฉันมาด้วยเรื่องธุรกิจค่ะ..”

“ไม่สนใจ” ซูจือเนี่ยนดูเหมือนจะเพิ่งรู้ตัว เขาบอกปัดอย่างไม่รีรอให้เธอกล่าวจบ จากนั้นมองเขม็งไปยังมือของเธอที่ยังกุมมือเขาอ

ยู่เขาเม้มริมฝีปากแล้วกระชากมือกลับอย่างแรง แรงกระชากของเขาทำให้ซ่งชิงชุนเสียหลัก

และเพราะเธอสวมส้นสูง

แรงดึงจึงฉุดเธอถลาล้มคะมำไปข้างหน้า โชคดีที่ยามรักษาการณ์ของบริษัทที่ยืนข้างเธอมี

ปฏิกิริยาฉับไว

จึงฉวยแขนเธอไว้ไม่ให้ล้มหน้ากระแทกพื้นได้ทัน

ท่วงที

วินาทีต่อมา

ซูจือเนี่ยนส่งสายตาดุดันไปยังยามคนนั้น “ผมไม่ได้จ้างให้คุณมาเป็นตุ๊กตาตั้งโชว์นะ บริษัทนี้ไม่ใช่สถานที่ที่ใครจะเข้ามาก็ได้!”

ยามตกใจที่จู่ๆ ซูจีอเนี่ยนเกิดบันดาลโทสะขึ้นมา แต่ก็ฉลาดพอที่จะรีบปล่อยแขนซ่งชิงชุนในทันควั น เขารีบกลับไปยืนประจำตำแหน่งตัวเอง พร้อมเอ่ยกับซูจือเนียนอย่างนอมน้อมว่า “ครับ ท่านประธาน”