ตอนที่ 2 ร่วมชายคาเดียวกัน (2)

ซูจือเนี่ยนอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดลำลองแล้วป้าซุน ก็นำกาแฟไปให้เขาในห้องนอน เขายืนนิ่งจ้องมองผ่านหน้าต่างบานยาวออกไป

รังสีความเย็นชาชวนขับไล่ผู้คนของเขายังคงแผ่ก ระจายอยู่ แต่สีหน้าเขากับสงบเรียบนิ่ง ราวกับความโหดร้ายป่าเถื่อนเมื่อครู่มิใช่ความจริง

“คุณซูคะ กาแฟค่ะ”

ป้าซุนวางกาแฟลงบนโต๊ะกลมขนาดเล็กที่ตั้งอยู่บ นระเบียง ซูจือเนี่ยนนิ่งเงียบไร้ปฏิกิริยาใดๆ ประหนึ่งไม่ได้ยินเสียงป้าซุน

ป้าซุนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นว่า “คุณส่งมาถึงเมื่อตอนเย็นค่ะ เธอรอคุณอยู่ราวเจ็ดชั่วโมงแล้วค่ะ”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบอะไรทั้งห้องเงียบสงัด ป้าซุนกล่าวต่ออีกอย่างลังเลว่า “คุณซูคะ คุณกับคุณซ่งทะเลาะกันหรือ”

ซูจือเนี่ยนยังคงทำราวกับไม่ได้ยินเสียงป้าซุน

“คุณซูคะ คุณก็เคยอาศัยอยู่ที่บ้านคุณซ่งมาก่อน และมีสัมพันธ์อันดีเสมอมา ทำไมวันนี้คุณถึงทำราวกับเธอเป็นศัตรูคู่แค้นอย่า งนั้นล่ะคะ” ก่อนป้าซุนจะกล่าวอะไรต่อ ซูจือเนี่ยนที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับกำลังพูดถึงอา

หารเช้าอยู่หากไม่ได้ยินความแข็งกร้าวที่แฝงอยู่ในคำพูดขอ “หรือป้าอยากจะออกไปอยู่กลางลมหนาวเหมือนกั

งเขา

นครับ”

ป่าซุนสงบปากอย่างหวาดๆ ทันที เธอขออภัยแล้วรีบรุดออกจากห้อง ความเงียบสงัดในห้องหวนคืนมา

ซูจื่อเนียนจ้องมองผ่านหน้าต่างไปยังไฟถนนที่อยู่ ไม่ไกล

ซึ่งชิงชุนกำลังยืนอยู่ใต้แสงไฟสลัว ขยับไปมาอยู่ไม่สุขเพื่อให้ร่างอุ่นขึ้น เธอยกมือขึ้นเป่าลมใส่ฝ่ามือเพื่อให้อบอุ่นขึ้นเป็นค รั้งคราว แต่สุดท้ายเธอก็เรียกรถแท็กซี่ได้ จึงขึ้นรถและจากไป

ถึงรถแท็กซี่จะลับหายไปแล้ว

ซูจือเนี่ยนยังคงยืนนิ่งเหม่อมองดวงไฟบนถนน จนกระทั่งกาแฟร้อนๆ กลายเป็นเย็นชีด

เขาจึงกะพริบตา ระลึกถึงคำถามของป้าซุน

“คุณซูคะ คุณก็เคยอาศัยอยู่ที่บ้านคุณซ่งมาก่อน และมีสัมพันธ์อันดีเสมอมา

ทำไมวันนี้คุณถึงทำราวกับเธอเป็นศัตรูคู่แค้นอย่า

งนั้นล่ะคะ”

นั่นสิ.ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นแขกของบ้านเธอ และในระหว่างนั้นได้บังเอิญพรากสิ่งสำคัญที่สุดข

องลูกผู้หญิงไปจากเธอ

แล้วพวกเขากลายเป็นศัตรูไปได้อย่างไรกันการปรากฏตัวของซ่งชิงชุนนั้นเป็นเสมือนกับฉาก ละครเล็กๆ ที่ไม่สลักสำคัญ ไม่มีผลใดๆ มากนักต่อซูจือเนี่ยน ในวันต่อมา

เขาตื่นนอนกินอาหารเช้าและขับรถไปทำงานเช่น ปกติ หลังจากสิ้นสุดยามเช้าอันวุ่นวายแล้ว เขากับเหล่าผู้จัดการพากันเดินไปรับประทานอาห ารกลางวันที่ร้านคาเฟตรงข้ามบริษัท

เมื่อซูจือเนี่ยนก้าวออกจากลิฟต์ส่วนตัว

ผู้จัดการฝ่ายการเงินตรงเข้าหาเขาเพื่อขอลายเซ็ น ต่อมาผู้จัดการอีกหลายคนก็กรูเข้ามาเช่นกัน เขายืนหน้าลิฟต์ค่อยๆ รับมือกับเอกสารต่างๆ

อย่างสงบ

เขาลงลายมือทันทีที่เห็นว่าเอกสารไม่มีปัญหาอะไ รจากนั้นเดินตรงไปยังประตูทางออกของบริษัท ยังมีผู้จัดการสองสามคนเดินตามมาด้วย

“สวัสดีครับ/ค่ะ ท่านประธานซู”

เสียงทักทายแสดงความเคารพดังเป็นระยะระหว่า งที่เขาเดินผ่าน พอซูจื่อเนียนเดินถึงประตูทางเข้า ก็สังเกตเห็นเงาร่างอันคุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้า

เป็นเธอนั่นเอง ซ่งชิงชุน หญิงที่เขาโยนออกจากบ้านไปเมื่อวานนี้