บทที่ 9 ถูกบังคับให้กลับบ้าน

“แก! ! ! ”

จิ่งหนิงทำให้จิ่งเซี่ยวเต๋อโมโหมาก “ฉันถามว่าจะกลับ หรือไม่กลับ?

“ไม่กลับ! ”

“ดี! ดีมาก! แกพูดเองนะ ถ้าคุณย่าลงมือขึ้นมาคงไม่มี ใครช่วยได้”

จึงเชี่ยวเต๋อรู้สึกว่าเขาไม่สามารถต่อปากต่อคำกับท่าที ของลูกสาวที่เย็นชาแบบนั้นได้จึงได้วางสายลง

จึ่งหนิงหัวเราะและไม่อยากไปใส่ใจอีก จึงได้เก็บมือถือ ลงและกินข้าวต่อ อีกด้านหนึ่ง หวังเสว่เหมยนั่งอยู่ในห้องอาหาร เมื่อมอง

เห็นจิ้งเซี่ยวเต๋อโมโหเดินฟีดฟัดกลับมาก็ขมวดคิ้วถามว่า

“เป็นอะไรไปเหรอ? บอกเธอหรือยัง? เธอจะกลับมา ไหม? ”

จึงเซี่ยวเต๋อพูดออกมาว่า “ผมจะมีปัญญาไปบังคับเธอได้ อย่างไรครับ ดูจากสถานการณ์ตอนนี้เธอปีกกล้าขาแข็ง ถ้าไม่ส่งคนไปเชิญกลับมาก็คงไม่มาหรอก”

หวังเสว่เหมยสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

เธอวางตะเกียบและตบมือลงไปบนโต๊ะ

“ไร้สาระสิ้นดี!
คนที่นั่งอยู่ในห้องอาหารก็พากันตกอกตกใจ นับจากที่ นายท่านได้จากไปแล้วหวังเสว่เหมยก็เป็นคนจัดการทุก อย่างในตระกูลจิ่ง จากหลายปีที่ผ่านมา บารมีที่สะสมไว้ ทุกคนล้วนเกรงกลัวเธอ

หยูซิ่วเหลียนรีบส่งสายตาให้จิ่งเสี่ยวหย่าที่นั่งอยู่ตรง ข้าม

จึงเสี่ยวหย่าลุกขึ้นเดินไปที่หญิงชราแล้วพูดด้วยน้ำเสียง อ่อนโยนว่า “คุณย่าคะ อย่าอารมณ์เสียเลยค่ะ สุขภาพ ร่างกายเป็นสิ่งสำคัญ”

หยูซิ่วเหลียนก็พูดเสริมท้ายว่า “นั่นสิคะ ในเมื่อจิ่งหนิงไม่ อยากกลับมาก็อย่าไปบังคับเธอเลย เรื่องนี้พวกเราค่อยหา วิธีต่อไป ท่านอย่าได้โมโหไปเลย”

หวังเสว่เหมยยิ้มเยาะออกมาแล้วพูดว่า “นี่มันตลกชัดๆ นังเด็กนั่นบอกว่าไม่กลับก็คือไม่กลับเหรอ? วันนี้ฉันจะต้อง ลากตัวกลับมาให้ได้ อยากจะรู้จริงๆว่าจะปีกกล้าขาแข็งไป ถึงไหน!

พูดจบก็กวักมือให้พ่อบ้านหวังเดินมา

“พ่อกูไปสืบมาว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน จากนั้นส่งคนไป บอกเธอว่าภายในวันนี้ถ้าเธอไม่กลับมา ของทุกอย่างที่แม่ ของเธอเหลือไว้ในบ้านนี้ฉันจะเผาทิ้งให้หมด อย่าหวังว่าจะ ได้ไปแม้แต่ชิ้นเดียว! ”

พ่อฝูหน้าก้มตาแล้วรีบตอบกลับว่า “ครับนายหญิง”
ในตอนเย็น เมื่อจิ่งหนิงจัดการกับออเดอร์สุดท้ายได้แล้ว เธอก็เตรียมตัวปิดร้านเลิกงาน

คาดไม่ถึงว่าเมื่อเธอเพิ่งเดินออกจากร้านก็เจอพ่อฝูยืน อยู่ที่นั่น

เขาเป็นพ่อบ้านให้ตระกูลจิ่งมานับสิบปี จิ่งหนิงจึงรู้จัก เขาอย่างดี

ก่อนหน้าที่หยูซิ่วเหลียนและจิ่งเสี่ยวหย่ายังไม่ได้เหยียบ เข้ามาในบ้านนี้ เธอกับพ่อบ้านหวังสนิทสนมกันมากทีเดียว แม้ตอนนี้จะไม่ได้สนิทกันมากนักแต่ก็ยังให้ความเคารพ นับถือ

“คุณหนูใหญ่เลิกงานแล้วเหรอครับ?

พ่อฝูเดินเข้ามา จึงหนิงหยิบกุญแจไว้ในมือและมองไปที่ เขา

“พ่อบ้านหวังไม่เจอกันตั้งนานนะคะ”

“ครับ ไม่เจอกันตั้งนาน คุณหนูโตเป็นสาวสวยมากเลยที เดียว ถ้าคุณนายยังอยู่ก็คงจะดีใจมาก”

จึงหนิงยิ้มขึ้นแล้วพูดว่า “ถ้าแม่ฉันยังอยู่ คุณจะเข้าข้าง แม่ฉันไหมหรือจะเข้าข้างหยูซิ่วเหลียนกัน? ”

พ่อฝูไม่คิดว่าเธอจะถามคำถามนี้ออกมา เขานิ่งเงียบไป

ชั่วๆ

วิ่งหนิงรู้สึกได้ว่ากำลังทำให้เขาอึดอัดจึงได้ยิ้มและพูด ต่อไปว่า “ล้อเล่นค่ะ อย่าจริงจัง”
พ่อฝูยิ้มแห้งๆ

“พ่อบ้านหวังมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ? ”

พ่อฝูรีบพูดขึ้นว่า “นายหญิง ให้ผมมารับคุณกลับบ้าน” จึ่งหนิงมองไปด้วยสายตาเยือกเย็นแล้วพูดว่า “จิ่งเซี่ยว

เต่อไม่ได้ก็บอกกับพวกคุณหรือว่าฉันไม่กลับ? ” “บอกแล้วครับ เพียงแต่นายหญิงบอกว่าถ้าคุณหนูไม่

กลับไป จะจัดการกับของที่คุณแม่คุณหนูทิ้งไว้ให้หมด” พ่อฝูพูดออกมา จิ่งหนิงได้ยินดังนั้นก็เข้าใจว่าเขาหมาย ถึงอะไร

สีหน้าเธอเคร่งขรึมลงแล้วถามว่า “เธอจะทำอะไรเหรอ

คะ? ”

พ่อฝูท่าทางอึดอัดใจ

เมื่อคิดอยู่ชั่วครู่เขาก็เอ่ยปากพูดไปอย่างขมขื่นว่า “คุณ หนูใหญ่ครับ ช่วงหลายปีที่ผ่านมาคุณหนูถูกเขาข่มเหงไม่ น้อย เพียงแค่อาหารมื้อเดียว ของที่คุณนายเหลือไว้ก็มีไม่ มาก อย่ารอให้สูญเสียไปแล้วจะเสียใจทีหลังนะครับ”

สีหน้าของจิ่งหนิงตึงเครียด

เธอนิ่งไปเนิ่นนาน สุดท้ายกำมือแน่นแล้วพูดว่า “ฉัน เข้าใจแล้วค่ะ”

เมื่อพ่อผู้เห็นว่าเธอตอบตกลงก็ถอนหายใจออกมา เขาโค้งตัวแล้วเปิดประตูรถพูดว่า “เชิญคุณหนูขึ้นรถ

ครับ”
หนิงไม่ได้พูดอะไร เธอเดินขึ้นรถไป

ผ่านไป 20 นาทีรถคันหนึ่งก็ขับเข้ามาในคฤหาสน์ ตระกูลจิ่ง

คฤหาสน์ตั้งอยู่ในพื้นที่ อันมีชื่อเสียงของเมืองจิ้น ล้อม รอบไปด้วยภูเขาและแม่น้ำเป็นทิวทัศน์ที่สวยงาม

เธอลงจากรถและเดินเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าเย็นชา

ภายในห้องรับแขกหยูซิ่วเหลียนกำลังเลือกชุดที่จะใส่ไป ในงานวันเกิดให้กับเสี่ยวหย่า

สำหรับจิ่งเสี่ยวหย่าที่จะเป็นตัวเอกในงานวันเกิดและงาน ประกาศความสัมพันธ์นั้น นี่เป็นอีกหนึ่งวันที่สำคัญที่สุด ของเธอ ไม่เพียงเป็นแค่เพียงงานเลี้ยงวันเกิดอีกทั้งยังเป็น วันหมั้นของเธอและมู่ยั่นเจ๋อด้วย

หลังจากการประชุมเมื่อตอนกลางวัน หวังเสว่เหมยก็รีบ ให้พวกเขาซักเสื้อผ้าและจองสถานที่

เนื่องจากในตอนนี้เหลือเวลาเพียงแค่สองวัน หากจะสั่ง ตัดใหม่คงไม่ทัน

ยังดีที่เป็นเพียงแค่งานวันเกิดซึ่งใช้ประกาศการหมั้น หมายระหว่างเธอและมู่ยั่นเจ๋ออย่างเป็นการส่วนตัวเท่านั้น ส่วนคนภายนอกจะเข้าใจว่าเธอและมู่ยั่นเจ๋อได้หมั้นหมาย กันมานานแล้วจึงไม่จำเป็นจะต้องแต่งตัวให้หรูหราเกินเหตุ

เธอเลือกชุดอยู่กว่าครึ่งวันในที่สุดก็ได้ชุดที่ถูกใจ ในวันพรุ่งนี้จะมีคนส่งชุดมาให้ลองที่บ้าน
ทั้งสองคนกำลังปรึกษาหารือกันด้วยท่าทางดีใจ ทันใด นั้นเสียงประตูก็ดังขึ้น

เมื่อเงยหน้าก็พบว่าวิ่งหนึ่งเดินเข้ามาด้านใน

เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำรัดรูป เผยให้เห็นขา เรียวงาม สวมเสื้อคลุมสีเบจ ผมลอนสลวยประบ่า มองไป แล้วช่างมีเสน่ห์และเยือกเย็น

จิ่งเสี่ยวหย่ามองไปที่เธอแล้วรู้สึกอิจฉา

เธอไม่ชอบท่าทางโดดเด่นเช่นนี้ของจิ่งหนิงจริงๆ

ก็แค่เจ้าของร้านขายของใช้ผู้ใหญ่ ใส่ชุดอย่างกับเป็น คนในวงการ ใบหน้าที่เย็นชาของเธอนั้น ทำให้คนที่พบเห็น คิดว่าเธอสูงส่งขนาดไหน

แต่เมื่อนึกถึงอาชีพของเธอ จึงเสี่ยวหย่าก็รู้สึกสะใจ แกล้งทำเป็นประเสริฐเลิศล้นแล้วยังไงล่ะ? เอามาเทียบ กันไม่ได้อยู่ดี!

เธอเป็นถึงคุรหนูตระกูลจิ่งและดอกไม้แห่งวงการบันเทิง ส่วนจึงหนิงล่ะ?

เป็นเพียงเด็กสาวที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล ต่อให้มี ความสามารถแล้วยังไงล่ะ งานที่ทำอยู่ก็ไม่ได้มั่นคง

สุดท้ายแล้วจึงต้องมาเช่าร้านขนาดเพียง 10 ตารางเมตร ขายของใช้ผู้ใหญ่

เมื่อคิดได้ดังนี้ จึงเสี่ยวหย่าก็สะใจเป็นที่สุด เธอยืดอก แล้วเดินตรงไปที่จิ่งหนิงพูดว่า
“พี่คะ มาแล้วเหรอ?

หยูซิ่วเหลียนก็รีบเดินตามมา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วย ความเยอะเย้ย

“จิ่งหนิงมานั่งเร็วเข้า ป่าเฉินยกน้ำมาให้คุณหนูใหญ่เร็ว” บ่าวรับใช้รีบยกน้ำออกมา เพียงแต่เมื่อเธอมองไปที่ป้า เฉินสายตานั้นแฝงไปด้วยความดูถูกเล็กน้อย

จึ่งหนิงเองไม่อยากจะไปใส่ใจ จึงพูดขึ้นว่า “เรียกฉันมามี ธุระอะไร? ”

หยูซิ่วเหลียนชะงักลงเล็กน้อย

จึ่งเสี่ยวหย่าเห็นดังนั้นก็รีบเดินหน้าขึ้นไปกอดแขนเธอ แล้วพูดว่า “พี่คะ จะรีบร้อนไปไหนล่ะ? กลับบ้านทั้งทีกิน ข้าวก่อนแล้วค่อยพูดกันสิคะ พวกเราไม่ได้นั่งคุยกันตั้ง นานแล้ว นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ ไปที่ห้องฉัน ก่อนไหมพวกเราคุยกันสักพักดีไหมคะ? ”

จึงหนิงมองไปที่เธอแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“คุยเหรอ? เรามีเรื่องอะไรต้องคุยกัน เรื่องที่เธออ่อย ผู้ชายอย่างนั้นเหรอ? ขอโทษนะฉันไม่สนใจเรื่องคน มารยาเหล่านั้นหรอก แล้วก็คงเรียนไม่เป็น”