บทที่ 689 เขาถูกลักพาตัวแล้ว

“สุดหล่อ ทำไมคุณมาอยู่คนเดียวที่นี่ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน

คุณใช่ไหม คุณว่าให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณดีไหม

พูดอยู่ก็ตะครุบเข้ามาทั้งคน

เงินเหวินจวินไม่ทันรับมือ ถูกเธอตะครุบเต็มอกอย่างกะทันหัน

ตอนแรกจิตใต้สำนึกก็แค่อยากผลักคนออก แต่พอทันทีที่มือ สัมผัสโดนตัวผู้หญิง กลิ่นหอมอ่อนโยนอย่างหนึ่งพุ่งเข้าไปใน จมูกอย่างกะทันหัน

เขาอึ้ง มีความตะลึงเล็กน้อย

มองผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้า รู้สึกแค่ว่าภาพเหมือนกำลังคิดอยู่ เกิดภาพลวงตาขึ้นมา

ต่อมา ก็เห็นหน้าอันขาวซีดและอ่อนแอของซูหวานใบนั้น ปรากฏขึ้นมาตรงหน้า

“หวานหวาน”

เขาเรียกอย่างหลงใหล ดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

หว่านหว่านคุณมาแล้วใช่ไหม

เพราะในที่สุดคุณก็ไม่อาจฝืนทนทิ้งผมลง ไม่ไว้ใจให้ผมอยู่ ข้างนอกคนเดียว จึงมาตามหาผมใช่ไหม
เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปหาผู้หญิง ในปากเรียก “หว่าน หวาน” อยู่ตลอด

บนระเบียงบาร์อันโกลาหล มุมปากของผู้หญิงยิ้มอ่อนอย่าง ยั่วยวน มือข้างหนึ่ง โอบตรงบนไหล่ของเขาเบาๆ เสียงเบาอ่อน โยนและทำให้หลงเสน่ห์

“ใช่ ฉันก็คือหวานหว่าน ฉันมาหาคุณแล้ว ไปกับฉันดีไหม” “ดี ผมไปกับคุณ ไปไหนก็ได้ แค่มีคุณอยู่ไม่ว่าที่ไหนผมก็ยอม ไป”

เห็นท่าทางหลงใหลของเขา บนหน้าผู้หญิงกลับไม่มีความซึ้ง ใจสักนิดเลย

มีแค่คิดร้ายกับเมินเฉยอันไม่มีที่สิ้นสุด

เงินเหวินจนตื่นมาอีกทีก็เวลาตีหนึ่งแล้ว

เขาตื่นมาจากถูกสาดน้ำเย็นหนึ่งกะละมัง

ลืมตาขึ้นมาก็เห็นข้างหน้าเป็นแสงไฟสว่างวูบวาบ

เขาหลับตาลงอย่างไม่ทันปรับตัว ลืมขึ้นมาอีกที เพิ่งเห็นชัด ว่าที่นี่คือวิลล่าตกแต่งหรูหราแห่งหนึ่ง

ส่วนเขาขณะนี้ทั้งตัวถูกเชือกมัดไว้ นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของ

วิลล่า

ที่นี่ที่ไหน

เกิดอะไรขึ้นแล้ว
สีหน้าของเขาเปลี่ยน ลองย้อนกลับไปคิด พบว่าตัวเองจําได้ แค่ตัวเองดื่มเหล้าในบาร์กับเพื่อนหลายคน ส่วนยังอื่นลืมไป หมดแล้ว

เกิดอะไรขึ้น

ในใจของเวินเหวินจวินหวาดกลัวมาก

และความหวาดกลัวนี้เปิดเผยอยู่บนหน้าไว้หมด เขากลืนน้ำลายลงค่าหนึ่ง อยากจะดูให้ชัดว่าแถวๆ นี้มีคนอยู่ ไหม

แต่ทว่าสมองหมุนไปหมุนมา ดูไปรอบหนึ่ง พบว่ารอบๆ เงียบกริบไปทั่ว นอกจากเขาแล้ว ไม่ได้มีคนอื่นๆ อยู่แล้ว

เงินเหวินจนไม่ได้เป็นศาสนิกชนอย่างที่ว่า ดังนั้นเรื่องลักพา

ตัวแบบนี้ไม่ทำให้เขาตกใจหรอก

สิ่งที่ทำให้เขากลัวได้จริงๆ คือความไม่รู้

คือความที่ไม่รู้ใครเป็นคนลักพาตัวเขาไป ยิ่งไม่รู้อีกฝั่งจะมี

เป้าหมาย

นั่นก็เหมือนตาข่ายยักษ์ที่มองไม่เห็นแผ่นหนึ่ง ปกคลุมลงมา หนักๆ ทำให้เขาแม้แต่จุดบุกทะลวงอยู่ตรงไหนยังไม่รู้

เงินเหวินจนเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุด

ดังนั้นเขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดังขึ้นมา

“มีคนไหม มีคนอยู่ไหม”
แต่สิ่งที่ตอบกลับเขา กลับมีแค่เสียงสะท้อนว่างเปล่า

ยังคงไม่มีสักคนเลย

ความรู้สึกหวาดกลัวใหญ่โตแบบนั้นยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ

เขาดิ้นรนแรงๆ กี่ที พบว่าเชื่อที่อยู่บนตัวถึงแม้จะดูง่าย แต่ ความจริงแล้วมัดได้ยุ่งยากมาก ไม่ว่าเขาดิ้นรนยังไง เชือกก็รัด แน่นยิ่งขึ้น ไม่มีวี่แววดลายออกสักนิดเลย

เงินเหวินจนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ครุ่นคิดไปมา จึงไม่ดิ้นรนต่อ นั่งเงียบๆ อยู่ที่เดิมรอตื่นมา ส่วนตอนนี้ ในห้องอ่านหนังชั้นสอง

เฟิงสิ่งลังเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อวาน หลังจากออกจาก โรงพยาบาล เขาไม่ได้กลับไปบ้านตระกูลเฟิง โดยตรง แต่คือให้ คนไปลักพาตัวเงินเหวินจวินมา ตัวเองก็มาถึงที่นี่โดยตรงเหมือน กัน

เมื่อเขามาถึง เวินเหวินจวินยังไม่ตื่นขึ้นมา ดังนั้น เขาก็แค่รออยู่ในห้องอ่านหนังสือ ไม่ได้รีบลงไปชั้นล่าง อยากลองดูปฏิกิริยาของเขาก่อน

ข้างๆ เฟิงเหยี่ยนที่อยู่เหมือนกัน เรื่องนี้เฟิงสิ่งลังเป็นคนสั่ง เฟิงเหยี่ยนไปปฏิบัตินั่นเอง

ดูผู้ชายที่นั่งอยู่บนพื้นเงียบๆ เพิ่งเหยี่ยนหัวเราะแห้งๆ “ปฏิกิริยาของแกก็เร็วเหมือนกัน ไม่นานก็นิ่งลงมาแล้ว”
เพิ่งลงลังก็พยักหน้าเหมือนกัน

“ใช่ สถานะอย่างพวกเขา คนที่ใช้ชีวิตอยู่บนปลายมีด หลายๆ ปีแบบนี้ เจอเรื่องแบบนี้รอดกลับมายากอยู่แล้ว สามารถ นิ่งได้แบบนี้ถือว่าดีมากแล้ว”

เพิ่งเหยี่ยนหันหน้ามองคุณพ่อแวบหนึ่ง

หยุดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ทนไม่ได้ ถามว่า “พ่อ ท่านรู้ได้ยังไงว่า แกเป็นคนทําเรื่องรถชน” เพิ่งสิ่งลังยิ้มแห้งๆ

เขาไม่ได้บอกสาเหตุออกมา เขาไม่อยากให้ใครรู้สาเหตุนี้

ก็เพราะวันนั้นก่อนที่เขาจะถูกรถชน เห็นข้างนอกมีคนหนึ่งเดิน ผ่านกับตาตัวเองผ่านหน้าต่างรถ คนคนนั้นก็คือเงินเหวินจวิน

หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมา เคยส่งคนไปสืบส่วนตัว

พบว่าเป็นเหวินจวินกับซูหวานอยู่ด้วยกัน และยังอยู่เคียงข้าง

เธอหลายปีด้วย แค่ลองคิดนิดหนึ่งก็ชัดแจ้งแล้ว

ที่เขาไม่ยอมทำให้เรื่องนี้วุ่นวายจนทุกๆ คนรู้ แม้กระทั่งเพิ่ง

ยังปิดบัง

ก็เพราะเขาไม่อยากพูดเรื่องเก่าของตัวเองและซูหว่านขึ้นมา

ใหม่

ส่วนเวินเหวินจวิน ประวัติของเขาสลับซับซ้อนมาก ถ้ายกเว้น เรื่องความรัก เขาก็ไม่อยากมีเรื่องกับคนที่มีภูมิหลังลึกซึ้งแบบนี้ คนหนึ่ง
ยังไงตระกูลเฟิงก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ตอนนี้ กำลังส่วนใหญ่ย้ายไปด้านธุรกิจแล้ว อำนาจที่ไม่ สะอาดเหล่านั้น พวกเขาไม่ทำนานมากแล้ว แต่โลกใบนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ คนมีฐานะกลัวคนไม่กลัวตาย

ประโยคที่ว่าคนเท้าเปล่าไม่กลัวคนใส่รองเท้า ก็ประมาณนี้ แหละ

เพราะฉะนั้น เขาไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ ของตัว เอง และอาจยังเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน นำปัญหามาให้ลูกหลาน ของตัวเอง

พอนึกถึงตรงนี้ เขาถอนหายใจลึกๆ คำหนึ่ง

“ผลักฉันลงไปเลย”

เฟิงเหยียนเห็นเขาไม่ตอบ ก็ไม่ถามต่ออีก ผลักรถเข็นที่เขานั่ง

อยู่เดินไปข้างนอก

ถึงแม้เฟิงสิ่งลังจะถูกอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้

แต่ยังไงแผลบนตัวของเขาหนักเกินไปแล้ว ที่สามารถออกจาก โรงพยาบาลได้ ก็เพราะว่าตระกูลเฟิงมีหมอครอบครัวของตัวเอง มีหลายอย่างที่เกี่ยวกับการบำรุงรักษา อยู่ในบ้านจะดีกว่า

และแบบนี้แล้ว ตู้กูยิงก็ไม่ต้องอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลอีก แล้ว ไม่ว่ากับใคร ล้วนเป็นเรื่องที่สะดวกกว่าหนึ่งอย่าง

แต่ถึงเป็นแบบนี้ก็ตาม ก็ไม่ได้หมายถึงตอนนี้เขาสามารถเคลื่อนไหวอย่างอิสระได้

ดังนั้น ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะไปไหน ยังคงต้องนั่งรถเข็น ไม่ สามารถเดินไปเดินอย่างอิสระ ข้างตัวก็ต้องมีคนคอยดูแล

วันนี้เมื่อเขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ก็บอกว่าจะออกมาทำ ธุระ กูยิงยังอารมณ์เสียด้วย

คิดว่าเขากำลังทําลายร่างกายของตัวเองไปเรื่อย เฟิงสิงลังจําใจมาก แต่ก็ไม่มีวิธีอื่น สุดท้ายได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพื่อแสดงความฝืนใจของตัวเอง

เฟิงเหยียนผลักเขาลงไปชั้นล่าง ไม่นาน การมาของสองคน ก็ได้ดึงดูดความสนใจของเวินเหวินจวิน

เมื่อเห็นว่าเป็นพวกเขา เงินเหวินจวินก็อึ้งอย่างรุนแรงเหมือน

รู้สึกคาดคิดไม่ถึง

“คือพวกแกเหรอ”

พอเทียบกับความตกใจของเขา เฟิงสิ่งลังกลับดูใจกว้างเยอะ มาก

ยิ่งกว่านั้นบนหน้าของเขายังมีรอยยิ้มอ่อนโยนด้วย พูดว่า “คุณเป็น ไม่เจอกันนานเลยนะ”

สีหน้าของเวินเหวินจวินเปลี่ยนแปลง

เนิ่นนาน ทำเสียงไม่พอใจ
“พวกแกลักพาตัวมาที่นี่ทำอะไร อีกอย่าง นี่หมายความว่า

พูดอยู่ยังยกมือขึ้นมาด้วย แสดงให้เห็นเชือกที่มัดอยู่ตรงมือ ตัวเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ