บทที่444 เขาเป็นผู้ชายสารเลว

ด้านหัวยลังเลครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้น: “ตอนนี้ฉันมีเงินไม่เยอะ

ขนาดนั้น”

“มีเท่าไหร่?”

“ประมาณแปดล้าน

“โอนให้ฉันก่อน ที่เหลือเดี๋ยวฉันหาทางเอง”

“ได้! แต่ว่า…

เขานิ่งไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “เธอมีปัญหาอะไร เปล่า? เธอแน่ใจว่าสามารถจัดการเองได้นะ?”

หัวเหยาอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วอดหัวเราะไม่ได้ “วางใจเถอะ! ฉัน ไม่เป็นไรค่ะ เงินนี้ฉันจะคืนพี่ให้ไวเลย

“หึ ไม่ต้องหรอก เธอดูแลตัวเองดี ๆ เถอะ นี่มันนานแค่ไหน แล้ว? เธอกับพ่อยังโกรธกันอยู่อีก ไอ้เจ้าหลินยวนมันดีกับเธอ เปล่า?”

หัวเหยาไม่อยากจะคุยอะไรแล้ว กลัวว่าตัวเองจะเก็บอารมณ์ ไม่อยู่จึงรีบตัดบท

“ดี ดีมากเลย พี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ”

“อือ งั้นก็ดี!”
“งั้นก็เท่านี้แหละ ฉันติดธุระ เอาไว้ค่อยคุยกัน บายบาย!”

“บายบาย!”

หลังจากวางสาย หัวเหยามองไปที่คำว่าวางสายใน โทรศัพท์มือถือ และใจเต้น

ครู่หนึ่ง ก็ยกมุมปาก

ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นในใจของเธออย่างเงียบ ๆ

หลังจากออกจากสํานักงานใหญ่ของขึ้นชื่อกรุ๊ปเธอก็ขับรถ กลับไปที่โรงแรม

ไม่คิดว่าพอถึงหน้าโรงแรมก็เห็นฉันเสี้ยน ลงมาจากรถพอดี

“คุณนายครับ คุณชายให้ผมมากับคุณนาย ถ้าหากต้องการ อะไร บอกผมได้ตลอดเวลา”

หัวเหยามองเขาอย่างเย็นชาและสีหน้าไม่ดี

“คุณไปบอกเขาด้วย วันนี้ไม่ต้องมาหาฉัน ฉันไม่รับแขก!

พูดจบแล้วก็เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปด้านใน

ฉินเสี้ยนนิ่งไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็แตะจมูกของเขา

แน่นอนว่าหากเจ้านายและเถ้าแก่เนี้ยของเขาอารมณ์ไม่ดี คนแรกที่จะโดนฟาดงวงฟาดงาก็คือผู้ช่วยอย่างเขานี่เอง แต่เขาก็ยังคงไม่ไปไหน เขาเพียงแค่โทรศัพท์ไปบอกจี๋หลินยวนในสิ่งที่หัวเหยาบอกเขา จากนั้นก็เดินตามเข้าไป

ฝั่งตรงข้ามจี้หลินยวนส่งเสียงออกจากหลังจากได้ยินสิ่งที่ผู้ หญิงคนนั้นพูด

สายตาของเขาหันไปมองดูเอกสารที่เพิ่งให้คนนำเข้ามาให้ เกี่ยวกับอาคารบ้านเก่าหลังนั้น

คิดว่าเขาไม่รู้งั้นเหรอ?

บ้านหลังนั้นเป็นที่อยู่อาศัยของเจนนิเฟอร์จิตรกรชื่อดังใน ยุคก่อน ไอดอลในใจของหัวเหยา

จิตรกรคนนั้นเสียชีวิตลงและไม่มีทายาท บ้านจึงถูกลูก

หลานคนอื่นนําออกประมูล

หัวเหยาอยากได้บ้านหลังนี้ขนาดนี้ คงจะมีแค่เท่านั้นที่รู้ว่า หัวเหยาคิดอะไร

เขาหัวเราะเยาะออกมา และทิ้งมันลงที่ด้านข้าง แต่เมื่อคิดอีกนิด จึงหยิบมันกลับมา แล้วโทรหาฉันเสี้ยน ตรวจสอบให้ที ว่าบ้านหลังนี้ขายเมื่อไหร่

ทางด้านฉินเสี้ยน นิ่งไป และไม่เข้าใจหัวสมองของเจ้านาย ของตัวเองเลย

แต่เขาเป็นเพียงแค่ผู้ช่วยและไม่กล้าพูดอะไร ไม่กล้าถาม อะไร ทำได้เพียงทำตามที่สั่ง
ไม่นานก็ตรวจเจอว่าเป็นวันมะรืน

จี๋หลินยวนขมวดคิ้ว

“ช่วยจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศไฟล์ทพรุ่งนี้ให้ฉันที

ฉินเสี้ยนตกใจ

“พรุ่งนี้?”

“มีปัญหา?”

“เอ่อ…ไม่มีครับ”

จี้หลินยวนวางสายโทรศัพท์อีกครั้ง

วันต่อมา

หัวเหยาเก็บกระเป๋าและกลับประเทศไปด้วยความโมโห

การมาประเทศ F ครั้งนี้ เดิมที่คิดจะมาขอความช่วยเหลือ จากใครบางคนจึงมาหาเขาด้วยตนเอง ถ้าหากเขารับปาก ถือว่าสมความตั้งใจ จากนั้นค่อยหาเวลาว่างไปหาสิ่งหนึ่งเพื่อ เจอกันและไปเดินเล่น

ไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะปฏิเสธเธอ โดยที่ไม่แม้แต่จะคิดสักนิด จนทำให้เธอไม่มีแก่ใจจะไปพบเจอวิ่งหนึ่งด้วยซ้ำ

ด้วยความกังวลเกี่ยวกับเด็ก ๆ ที่บ้านเธอก็เก็บข้าวของและ จากไปและสาบานอย่างลับ ๆ ว่าจะไม่ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีก!

จนเธอกลับประเทศไปแล้ว ซึ่งหนึ่งถึงรู้ว่าเธอมาที่ประเทศ F
หลังจากฟังคําบรรยายของเธอแล้วเธอก็กลืนไม่เข้าคายไม่

ออก

หัวเหยาก็คือหัวเหยา ถึงแม้จะผ่านเรื่องราวมากมาย ถึงวันนี้ เธอจะไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลหัวแล้ว แต่เธอก็ยังทำอะไร ตามใจและใจร้อนไม่เปลี่ยน

เธอหัวเราะแล้วพูด: “เธอยังขาดเงินอีกเท่าไหร่?

“สองล้านกว่าแหนะ”

“ได้ เดี๋ยวฉันโอนให้นะ

ดวงตาของหัวเหยาสว่างขึ้นในทันใด

“จริงเหรอ? หนิงหนิงขอบคุณนะ ฉันรักเธอมากเลย จิ่งหนิง “จิ๊” หนึ่งที “เธอเพิ่งจะมารักฉันตอนนี้เท่านั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว เธอเป็นสุดที่รักของฉัน ผู้ชายสารเลวนั่นไป ตายเลยไป

ทั้งสองคนหัวเราะร่วน และคุยกันอยู่นาน นัดว่าจะเจอกัน หลังจากจึงหนิงกลับมา แล้วจึงวางสายไป

วันต่อมา

การประมูลจัดขึ้นที่โรงแรมตงฟางใจกลางเมืองหลวง

หลังจากทานอาหารกลางวันแล้วหัวเหยาก็กลับไปที่ห้องและ หยิบชุดสีดำจากตู้เสื้อผ้า แต่งหน้าอ่อน ๆ แปลกตา และสวม สร้อยคอมุกอ่อนช้อยก่อนที่เธอจะหยิบกระเป๋าถือและเดินออกไป
เมื่อฉันพบกับคนรับใช้ที่ชั้นล่างอีกฝ่ายก็ประหลาดใจกับ เธออย่างเห็นได้ชัด

เธอหัวเราะแล้วถามขึ้น “คุณนาย แต่งตัวสวยแบบนี้ จะไป ไหนเหรอคะ?”

หัวเหยายิ้ม “ไปงานประมูล

“เหรคะ งั้นเดินทางปลอดภัยนะคะ กลับไว ๆ นะคะ”

“อ๋อ รู้แล้วจ้ะ!”

หลังจากพูดเสร็จก็เข้าไปในรถ

วันนี้เธอไม่ได้ขับรถของตัวเอง แต่ขอให้คนขับรถของ ครอบครัวช่วยขับให้เธอ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถก็มาถึงโรงแรมตงฟาง

โรงแรมตงฟาง เป็นหนึ่งในกิจการของกู้ซื่อกรุ๊ป มีทั้งห้อง ชาวน่า ห้องพัก KTV การจัดเลี้ยงสนามกอล์ฟและความบันเทิง อื่น ๆ เป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียง

หัวเหยาเดินเข้าไปเพียงลำพัง เธอเดินเข้าไปในห้องโถงสุด อลังการ เห็นว่าผู้คนมากมายที่มาร่วมงานในวันนี้เป็นคนชั้นสูง ในเมืองเจียง มีบางคนที่เคยคบค้ากับเธอก่อนหน้านี้ แต่พออะไร เปลี่ยนไป พอเจอกันอีกทีในวันนี้ พวกเขากลับทำเหมือนไม่รู้ จักเธอแล้ว

งานประมูลเริ่มต้นขึ้นเวลาบ่ายสามโมง
เธอหาที่นั่งในมุมหลับตา สายตาจับจ้องในกลุ่มผู้คนและไม่ พบเงาที่คุ้นตา

เธอก้มหน้ามองดูนาฬิกาข้อมือ เวลาผ่านไปเยอะแล้ว

เธอครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งนั่งอยู่ที่มุมห้องรออย่างเงียบ ๆ

เดิมทีแสงไฟในห้องประมูลสว่างมาก ในขณะที่พ ะทพิธีกร ประกาศการเริ่มการประมูลอย่างเป็นทางการไฟก็หรี่ลง โดย เหลือเพียงไฟสีขาวสองดวงบนเวทีไฟหนึ่งดวงส่องไปที่พิธีกรและ อีกดวงตามรายการประมูลที่ค่อย ๆ ถูกนำมาโดยพนักงานการ ประมูล

“ผมขอแนะนำให้คุณรู้จักกับสินค้าชุดแรกคือเครื่องลาย ครามราชวงศ์ถังซึ่งขุดพบในหยางโจวในปี 2006 เครื่องลาย ครามนี้ไม่เพียง แต่ในแง่ของสีหรืองานฝีมือเท่านั้น…

พิธีกรแนะนําการประมูลบนเวทีอย่างคล่องแคล่ว แต่หัว เหยาไม่สนใจ

งานประมูลนั้นเป็นงานขนาดใหญ่คนที่มาร่วมงานส่วนมาก นั่งอยู่แถวหน้า ๆ มีเพียงแค่เธอที่นั่งอยู่ตรงมุมแถวสุดท้าย หาก ไม่มองให้คงไม่เห็นเธอ

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป สินค้าล้ำค่ามากมายถูกประมูลไปทีละ

จนถึงชิ้นสุดท้าย!

“เพื่อน ๆ ทุกท่าน ผมอยากจะแนะนำสินค้าชิ้นสุดท้ายที่นำออกประมูล โปรดดูที่หน้าจอ

ทันใดนั้นจอที่ด้านหลังก็สว่างขึ้น ปรากฏเป็นภาพของบ้าน เก่าหลังหนึ่ง ที่มีสีแบบโบราณอาคารเก่าแก่และเคร่งขรึมและ บรรยากาศในประวัติศาสตร์ที่หนักหน่วง

“อาคารบ้านเก่าหลังนี้คาดว่าหลายท่านคงรู้จักกันดี เป็นที่ อยู่ของเจนนิเฟอร์จิตรกรระดับนานาชาติรุ่นก่อน ตั้งอยู่ที่เชิงเขา ภูเขาอานซึ่งเป็นที่ตั้งของเขตปกครองทหารเมืองหลวง โชคร้าย ที่อาจารย์เจนนิเฟอร์ได้จากโลกนี้ไปแล้ว และหลานโดยชอบ ธรรมของเขา คุณชายไม่ที่อายุน้อยและแตกต่างที่สุดในเมือง หลวงยินดีที่จะนำมันออกเพื่อการประมูลโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย และรายได้ทั้งหมดจะนำไปบริจาคให้กับศูนย์รักษาโรคเด็กออทิ สติกของเมืองหลวง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ