บทที่ 540 สภาวะจิตพังทลาย

ในใจถึงลั่วเหยารู้ถึงความวิตกกังวลที่อยู่ในใจของ ดังนั้น เอ่ยปาก ให้เขาขับรถต่อไปก็พอแล้ว

เห็นถึงลั่วเหยาอะไรล้วนไม่อยากพูด ยก็ได้เพียงแค่ส่ายหัว แล้วส่ายหัวอีก ขับรถต่อไปเลย

“ฉันก็ไม่เชื่อเลยว่าคุณมองเห็นรูปถ่ายนี้ คุณยังจะสามารถ จิตใจสบายไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจนอนหลับได้

อารมณ์ของสังเจียเจีย ในตอนนี้เป็นลักษณะที่คอยดูหนังสนุก อย่างนั้นมานานแล้ว

เธอกับถังลั่วเหยาทั้งสองคนอยู่ในบริษัทเดียวกัน แม้ว่าเธอไม่ เคยคิดมาก่อนว่าระหว่างตัวเองกับถังลั่วเหยาจะมีความสัมพันธ์ อะไร แต่ว่าถึงยังไงก็คือระยะห่างใกล้มาก ไม่ว่ายังไงก็จะรู้ถึง อารมณ์ซึ่งกันและกันของฝั่งตรงข้าม

ดังนั้นคราวนี้เธอก็จับฉวยนิสัยที่ชอบหึงหวงไม่ค่อยมีความ มั่นใจในตนเองแบบถังลั่วเหยาอย่างนั้นมาอย่างแม่นยำ

มองเห็นนิสัยเล็กๆน้อยๆ ของถังลั่วเหยา หลังจากมองเห็นรูป ถ่ายแล้วในใจมากน้อยล้วนจะวิตกสงสัยนานมาก

คราวนี้ จะมีหนังสนุกได้ดูแล้ว

ถังลั่วเหยาในเวลานี้ก็เป็นอย่างที่คิด เพราะว่ารูปถ่าย ใบนี้ที่สั่งเจียเจียส่งมาอยู่ต่อหน้าทันทีนั้นยังทำร้ายอารมณ์ทั้งวันของ ตนเองจริงๆ เดิมทีในวันนี้ในใจของตนเองต่อเรื่องเหล่านั้นที่เพิ่งพูดกับ

เธอ เดิมทีก็มีการยอมรับอย่างเงียบๆเล็กน้อยแล้ว อีกทั้งเริ่มยอ

มรับเพิ่งที่อยู่ในใจแล้ว

และพูดอย่างไม่โอเวอร์แม้แต่น้อยว่าเธอคิดดีแล้ว ในเวลาที่ เจอกันคราวหน้า จะต้องบอกกับเฟิงในน้ำจิตน้ำใจของตนเอง อีกทั้งรับปากอยู่ด้วยกันกับเพิ่ง

แต่ตอนที่เธอเพิ่งมีความคิดนี้ อยู่ดีๆก็แทรกเข้ามาแบบนี้ สภาพจิตของถังลั่วเหยาทันทีนั้นก็พังทลายแล้ว

เธอไม่รู้ว่าลักษณะของตนเองนี้ถือว่าหึงหวงหรือว่าอะไร

แต่เธอเพียงรู้ว่าตอนที่เธอเห็นรูปถ่ายใบนี้ ในใจเธอที่รู้สึกรัก กับเฟิงของตนเองยากที่จะสร้างขึ้นมา ตอนนี้โดยพื้นฐานคือ ไม่มีแล้ว

ดังนั้นเธอไม่รู้จริงๆ ทำไมเพิ่งถึงขนาดจะเป็นคนอย่างนี้ กินของที่อยู่ในถ้วยอยู่ยังจ้องมองของที่อยู่ในหม้อล่ะ? หรือว่าสำหรับเขามากล่าวแล้วจริงใจก็ราคาถูกขนาดนี้หรือ?

ไม่รู้ว่าทำไมถึงลั่วเหยาในตอนนี้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเต็มเปี่ยม ทั้งหัวใจของตนเองแล้ว

“คุณเป็นยังไงแล้วหรือ?”
ก็อยู่ในเวลานี้ จอดรถรอไฟแดงอยู่ มองเห็นสีหน้าของถัง ถั่วเหยาผิดปกติมากอีกครั้งจากกระจกหลังด้านหน้า

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร

ถ้าหากว่าตนเองก็บอกกับฉ่ยี่ เธอคือเนื่องเพราะเพิ่งจึงเป็น อย่างนี้โดยตรงขนาดนี้ งั้นก็อายุมากแล้วจริงๆ

ดังนั้นในใจถึงลั่วเหยาคิดว่าตนเองย่อมบอกเรื่องนี้กับไม่ ได้อย่างเด็ดขาด

ทอดถอนใจอย่างรุนแรงหนึ่งที่อยู่ในใจ

วันนี้เขามักจะรู้สึกว่าถังลั่วเหยาแปลกๆ แต่ว่าเธอก็มักจะไม่ พูดออกมาทำให้เขารู้สึกแปลกประหลาดมาก

“พอแล้ว ก็ไม่รู้ว่าคุณตกลงเป็นยังไงแล้ว มีเรื่องอะไรคุณก็ บอกกับผม ดีเลวพวกเราทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนที่ดีล่ะ! นี่คุณมี เรื่องปิดบังผมอารมณ์ตัวคุณเองก็ยังไม่ดีขนาดนี้ ช่างไม่ถือว่าผม เป็นเพื่อนแท้ๆ เลย”

ฉู่ยี่เป็นห่วงถังลั่วเหยาเหลือเกิน ดังนั้นอยากจะให้ถังลั่วเหยา บอกความในใจออกมากับตัวเขาเอง ตัวเขาเองจึงจะได้ช่วยแก้ ความกังวลให้กับเธอได้

ในเวลานี้ถังลั่วเหยาก้มหัวของตัวเองไว้

“ฉันไม่มีอะไรจริงๆ อาจจะเป็นเพราะเวลาก่อนหน้านั้นได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ยังไม่มีปฏิกิริยากลับมามากน้อยในใจก็ยังมี ความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่ผ่านไปเล็กน้อย

เผชิญหน้ากับการซักถามของ ถังลั่วเหยาเลือกความเงียบ อีกครั้ง

“ได้ มีเรื่องอะไรคุณจะต้องบอกกับผม จักต้องบอกแน่ๆอย่างั้น ไว้อยู่ในใจคนเดียวนะ

คนที่ตาสว่างทันทีที่เห็นก็รู้ว่าถังลั่วเหยาตอนนี้มีเรื่องหนักอก หนักใจ แต่ว่าเธอถึงยังไงก็มักจะบอกกับตัวเขาเองครั้งแล้วครั้ง เล่าว่าไม่มีเลย

นี่ทำให้มีความจนใจเล็กน้อยจริงๆ

ถ้าหากว่าตนเองบังคับเธอพูดอย่างนี้อีกโดยตลอดล่ะก็ ว่าถึงที่สุดก็น่าจะเสียแรงเปล่ามั้ง คาด

“ได้ พอแล้ว ถึงแล้ว”

ขับไปสักพักหนึ่งแล้ว ในที่สุดก็ถึงข้างล่างของบ้านถังลั่วเหยา

แล้ว

ถังลั่วเหยาเวลานี้จึงดูเหมือนค่อยๆคืนสติกลับมา เอ้อระเหย หยิบของตนเองขึ้นมาลงจากรถ

“ผมเห็นคุณก็ไม่ได้อยู่ในสภาวะสักนิด ผมช่วยคุณถือขึ้นไป ด้วยกันเถอะ”

แต่ถังลั่วเหยารู้สึกว่าตนเองในตอนนี้จำเป็นต้องสงบสักหน่อยก็ไม่อยากให้ปรากฏอยู่ต่อหน้าตนเองแม้แต่น้อยเลย

“ทำไมไม่พูดมาโดยตลอดล่ะ?”

มองเห็นถึงลั่วเหยาใจไม่อยู่กับที่แบบนี้ รู้สึกแปลก ประหลาดมากจริงๆ

“ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องแล้ว ฉันถือขึ้นไปเองก็ได้แล้ว”

ถังลั่วเหยาปฏิเสธอยู่ อีกทั้งสายตาล้วนล่องลอยไปมาไม่นิ่ง มาโดยตลอด

ก่อนหน้านั้นตอนที่ออกจากโรงพยาบาลก็ยังไม่ได้เป็นเช่นนี้ล่ะ ทำไมตอนนี้อยู่ดีๆแปลกประหลาดมากกลายเป็นลักษณะนี้ ปฏิกิริยาแบบนี้ล่ะ?

ยี่ขมวดคิ้วยิ่งลึกกว่านี้อีกแล้ว เขาล้วนไม่รู้ว่าถังลั่วเหยา

ทำไมเป็นลักษณะนี้

และก็อยู่ในเวลานี้ เพิ่งกว่าจะได้กลับไปพักผ่อนที่ห้องของ ตนเอง แต่ว่าตอนนี้เขาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงของตนเอง ไม่มี อาการง่วงนอนใดๆแม้แต่น้อย

ตอนนี้เขาล้วนไม่เข้าใจทั้งตัว ทั้งๆที่ตนเองดื่มเหล้ามากขนาด นั้นล่ะ ทำไมเรื่องที่เขาอยากจะลืมล้วนไม่ลืมแม้แต่สักเรื่อง แต่ กลับปรากฏอยู่ในสมองของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่

ตอนนี้ในสมองของเขาที่คิดอยู่ตกลงว่าถังลั่วเหยาทำอะไร อยู่?
ตกลงว่าวันนี้ถังลั่วเหยาได้กลับบ้านหรือไม่? ได้ออกจากโรง พยาบาลหรือไม่?

บาดแผลที่อยู่บนตัวเธอในตอนนี้เป็นยังไงแล้วหรือ? ยังไงก็คือ ตนเองยิ่งอยากจะลืมเธอ ตอนนี้อยู่ในสมองก็กำลัง

เตือนสติตนเอง คิดถึงเธออยู่ เตือนสติห่วงใยเธออยู่

เฟิงก็ยังไม่เคยมีความรู้สึกที่พลิกไปพลิกมายากที่จะนอน หลับแบบนี้มาก่อน

แต่ว่าเขากลับกำลังประสบพบเจอทั้งหมดนี้อยู่ต่อหน้าต่อตา

เฟิงตอนนี้ก็รับไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ทั้งๆที่เขานอนอยู่บนเตียง เกือบจะหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว

เมื่อตอนที่อยู่ข้างล่าง ทั้งๆที่เขารู้สึกว่าตนเองใกล้จะหลับไป แล้ว แต่ว่าทำไมก็อยู่แค่พริบตาเดียว ในสมองของตนเองล้วน เป็นถังลั่วเหยาหมดล่ะ?

ในตอนนี้ในใจคิดไม่เข้าใจก็คือทำไมถังลั่วเหยาจนถึงตอนนี้ก็ ยังไม่ยอมชอบตนเองขนาดไหนมาโดยตลอดล่ะ?

เฟิงมักจะรู้สึกมีความรู้สึกรักมากแต่ไม่ได้แบบนี้ทรมานเหลือ เกินจริงๆ เขาล้วนไม่อยากมีสักนิดจริงๆ

อีกทั้งยิ่งกว่านั้นแต่ก่อนอยู่ในช่วงวิกฤติอย่างนั้น ผู้ชายคนนั้น หรือว่าได้ไปช่วยเธอแล้วหรือ? ไม่ได้อยู่ตอนที่เธอประสบเจอกับความตายเลย ทั้งๆที่เป็นตนเองอยู่เป็นเพื่อนข้างเคียงเธอ ทำไม เธอก็มองไม่เห็นเรื่องนี้ล่ะ?

ตัวเองอยู่เบื้องหลังเธอแอบทำเรื่องมากมายขนาดนี้ ทำไมถึง ถั่วเหยาเธอตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้ล่ะ?

หรือว่าจะต้องให้ตนเองวิ่งไปที่ต่อหน้าเธอ บอกกับเธอเรื่อง ทั้งหมดที่ตนเองทำให้หรือ?

ทำไมบนโลกนี้มีผู้หญิงที่ซื่อบื้อขนาดนี้ ตนเองล้วนบอกกับเธอ น้ำจิตน้ำใจของตนเอง โดยตรงแล้ว แต่ว่าเธอทำไมถึงตอนนี้ล้วน ไม่เข้าใจความจริงใจของตัวเขาเองล่ะ? เธอยังคงไม่ยอมรับตัว เขาเองครั้งแล้วครั้งเล่า

เฟิงยิ่งคิดยิ่งวุ่นวายใจจริงๆ

ฟุบ หนึ่งที่ลุกขึ้นจากบนเตียงมานั่ง

เขารู้สึกว่าตัวเขาเองในตอนนี้จำเป็นต้องรีบสูบบุหรี่แก้ความ กลุ่ม

ถึงแม้ว่านานมากๆที่ไม่เคยสูบบุหรี่แล้ว เพราะว่าก่อนหน้านั้น ก็เคยได้ยินว่าถังลั่วเหยาไม่ค่อยชอบผู้ชายที่สูบบุหรี่

ดังนั้นเฟิงแอบเลิกบุหรี่อยู่เบื้องหลังมานานแล้ว แต่ว่าวันนี้ เขาอดไม่ไหวแล้วจริงๆ เขารู้สึกว่าตนเองในตอนนี้วุ่นวายใจ เหลือเกิน