บทที่517 มากับฝน

“เกิดเรื่องอะไรกันแน่?

เฟิงยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม เมื่อรู้ว่าสะพานแขวนขาด และถังลั่วเหยาถูกห้อยอยู่ด้าน ล่าง เฟิงก็นิ่งไป จะเรียกว่าโกรธจนเก็บไม่อยู่ก็ได้

หลิวหมิงรีบเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

“ดังนั้นพวกคุณตอนนี้จะมายืนทำอะไรกัน? จะให้เธอถูก ห้อยไว้ด้านล่างคนเดียวงั้นเหรอ?”

หลิวหมิงที่จู่ ๆ ก็โดนตะคอกใส่ก็ลำบากใจมาก

“คุณชายเฟิง พวกเราก็ไม่ได้อยากนะ เมื่อกี้ผมก็โทรไปเรียก คนมาแล้ว แต่ตอนนี้ฝนตกหนักมากบนภูเขานี่ แล้วไหนจะต้อง เข้ามาจากตัวเมืองอีก อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลายี่สิบกว่านาที ผม กลัวว่าถังลั่วเหยาจะทนไม่ไหว

เสี่ยวนิงกังวลมากจนน้ำตาไหลออกมา

“คุณชายเฟิง คุณจะต้องช่วยพลั่วเหยา ให้ได้นะคะ คุณมี ความสามารถมากมาย จะต้องหาทางได้ใช่ไหมคะ?”

เฟิงเกือบจะหน้าซีด

“ข้าไม่ใช่เทพมาเลียกันก็ไม่เกิดอะไรหรอก ฉันจะมีวิธีอะไร

ได้?”
เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังในตอน

แรกก็ดับลง

ในตอนนั้นเองก็เกิดเสียงดังโครม

เสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงๆ ดังบนท้องฟ้า

ทุกคนตกใจกับเสียงฟ้าร้องทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียง ดอยู่ใต้หน้าผาและมีคนตะโกน “เชือก ใกล้จะเอาไม่อยู่แล้ว!”

ทุกคนมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากแล้วรีบวิ่งไปดูที่ริมผา

เห็นเพียงเชือกเดิมที่เชื่อมกับสะพานแขวน ด้วยอายุที่เก่าแก่ และขาดการซ่อมบำรุง บวกกับการสึกหรอของหินแหลม ในขณะ นี้ ทำให้เกิดเป็นรู้เล็กๆ และไม่สามารถจะยึดเอาไว้ได้

“ทํายังไงดี?”

เสี่ยวฉิงกังวลมากจนเธอน้ำตาไหลออกมา

เฟิงมีสีหน้าเคร่งขรึม ทันใดนั้นเขาก็หันไปมองทางเชือก เส้นที่อยู่ไม่ไกล

“เชือกเส้นนั้นยาวแค่ไหน?”

เมื่อหลิวหมิงได้ยินที่เขาถามก็เข้าใจความหมายของเขา

เขาขมวดคิ้วและพูดเสียงเข้ม “อากาศแบบนี้แถมฝน ตกหนักขนาดนี้ ลำพังใช้แค่เชือกลงไปไม่ปลอดภัย มือจะลื่นไถล ลงไปง่ายมาก ผานี้น่าจะลึกหลายร้อยเมตร มันอันตรายเกินไป

เฟิงที่ไม่สนใจคำพูดของเขาอยู่แล้ว ได้แต่ถามออกไปด้วยความโมโห “ข้าถามว่าเชือกยาวเท่าไหร่?”

หลิวหมิงตกใจกับออร่าบนร่างกายของเขา เขาสะดุ้งเล็ก น้อยและต้องตอบ: “น่าจะประมาณห้าหกสิบเมตรมั้ง สะพาน แขวนยาวสี่สิบเมตร น่าจะพอ

เฟิง ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหน้าไปอย่างเย็นชาและเดินไป มัดเชือก ถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่เปียกออกเหลือเพียงเสื้อยืดพื้นฐาน แล้วพันเชือกรอบเอวของเขา

“คุณชายเฟิง!”

“คุณชาย คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้

กลุ่มไฮโซที่มากับเขาต่างตกตะลึง

จนถึงตอนนี้ทุกคนก็ยังดูไม่ออกว่าเขาคิดจะทำอะไร ชีวิตที่ ผ่านมาหลายสิบปีเสียเปล่าแล้ว

รู้สึกกันมาตั้งนาน ทุกคนรู้แค่เพียงว่าเฟิงชอบคนสวย แต่

ไม่คิดว่าจะชอบถึงจุดนี้

ฝนตกหนักขนาดนี้ ลงไปพร้อมกับเชือกเพียงเส้นเดียว นี่มัน

ถึงชีวิตเลยนะ

ไฮโซบางคนที่ค่อนข้างสนิทได้ไปเกลี้ยกล่อม “คุณชายเฟิง ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ นะ ถึงแม้ว่าคุณถังจะเป็น คนสวยและเป็นบุคคลสาธารณะ แต่ไม่ใช่ว่าหน่วยกู้ภัยกำลังจะ มาแล้ว ? คุณไม่จําเป็นต้องลงไปเองหรอก”
เพิ่งที่มีสีหน้าเย็นชาและพูดกับคนคนนั้น ไม่เห็นได้ว่า เชือกจะขาดแล้ว? คุณคิดว่าเธอจะทนต่อไปได้ถึงยี่สิบนาทีเห 58?”

คนคนนั้น: “”

เมื่อเห็นเช่นนี้ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่กับเขาก็มาเกลี้ยกล่อม

“คุณชายเฟิง นี่ไม่ใช่สไตล์คุณเลย คุณไม่สนิทกับเธอเสีย หน่อย ไม่จําเป็นต้องเสี่ยงชีวิตเลยนี่?”

เพิ่งหัวเราะอย่างประชดประชัน

น้ำเสียงเย่อหยิ่งราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่ การอวด

“ใครว่าฉันไม่สนิทกับเธอ!”

ทุกคน; “? ? ?”

เฟิงยี่เหลือบมองกลุ่มเพื่อนชั่วอย่างเย็นชาและพูดโดยไม่ อาย: “เธอติดเงินฉัน ฉันกลัวเธอตายแล้วไม่มีคนคืนเงินฉันไม่ได้ รึไง?”

ทุกคนเงียบไปชั่วขณะ นิสัยคุณชายทำอะไรตามอำเภอใจ เช่นนี้ เป็นการเปิดโลกพวกเขาอีกครั้ง

เฟิงเองก็ขี้เกียจจะสนใจพวกเขา หลังจากเขามัดเชือกเข้า ที่เอวแล้วก็ส่งอีกด้านหนึ่งให้กับหลิวหมิง
“เรียกคนที่แรงเยอะๆ มาถึงที ถ้ามีอะไรผิดพลาดล่ะก็ ชีวิต ของพวกนายไม่พอชดใช้หรอก เข้าใจไหม?”

หลิวหมิงรู้ว่าเขาจะลงไปเอง และเขาก็กลัวมากพออยู่แล้ว แล้วจะยังกล้าปฏิเสธอีกงั้นเหรอ?

เขาพูดด้วยใบหน้าเหยเก: “คุณชายเฟิง คุณลองคิดดูใหม่ดี ไหม? นี่หาก…คุณเป็นอะไรไป ผมรับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ

พูดเล่นเหรอ เฟิงยี่เป็นคุณชายรองแห่งตระกูลเฟิง ลูกหลาน ของหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ หากว่ามีเรื่องอะไร อย่างพูดแต่หลิวห มิงเลย แม้แต่กลุ่มไฮโซที่ตามเขามาเที่ยวเล่นด้วยในวันนี้ก็ไม่ รอด

ตามนิสัยที่ถือหางของตระกูลเฟิง คนพวกนั้นคงไม่สามารถ จะชดใช้ให้เฟิงยี่ได้

เฟิงหัวเราะอย่างเย็นชา

“ดังนั้นก็ถือเชือกให้ฉันให้มันแน่นๆ เข้าใจไหม?”

ทางด้านหลิวหมิงก็ยังคงไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงพยัก หน้ารับปาก

ส่วนเสี่ยวฉงนั้น เมื่อรู้ว่ามีคนช่วยถังลั่วเหยาแล้ว ก็มีสีหน้า ปลาบปลื้ม และรีบจับเชือกแน่น

อีกทั้งยังให้กำลังใจเฟิง “คุณชายเฟิง คุณวางใจ ต่อให้มี คนปล่อยมือ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันปล่อยมือค่ะ จะไม่มีทาง ยอมให้พวกคุณตกลงไปแน่นอน”
เมื่อเฟิงได้ยินคำนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นมืดมน

แล้วจ้องเสี่ยวจึงเขม็ง

ยัยเด็กนี่ พูดจาไร้สาระอะไรกัน?

ถ้าหากว่าคนอื่นปล่อยแล้ว เธอไม่ปล่อยอยู่คนเดียวจะมี

ประโยชน์อะไรงั้นเหรอ?

ด้วยร่างกายที่เล็กของเธอ เธออาจจะต้องถูกลากลงไปด้วย กันก็ได้

กลุ่มไฮโซที่เหลือเมื่อพวกเขาเห็นเสี่ยวนิ่งแสดงความภักดี พวกเขาจะไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันได้อย่างไร?

เพิ่งตัดสินใจแน่วแน่จะลงไปแล้ว พวกเขาดูแล้ว นี่ก็ไม่ต่าง อะไรกับการที่เพิ่งตามจีบดาราสาวสวย โดยใช้วิธีการที่รุนแรง ของตัวเองเท่านั้น

เกิดเรื่องคงจะไม่เกิด ดังนั้นนี่ก็ถือเป็นโอกาส ทุกคนจะไม่รีบ แสดงออกซึ่งความภักดีงั้นเหรอ?

กลุ่มคนจึงได้เข้ามาช่วยเสียวนิ่งจับเชือกไว้ ต่างก็พูดอย่าง หนักแน่น “คุณชายเฟิง คุณวางใจและลงไปเถอะ พวกเราจะต้อง ดึงพวกคุณกลับขึ้นมาแน่นอน

“ใช่ คุณกับพี่สะใภ้จะต้องไม่เป็นไรแน่นอน”

คำว่าพี่สะใภ้ซึ่งเป็นการคาดการณ์ล่วงหน้านั้นทำให้หลิวหมึงและพวกตกตะลึง

ส่วนสีหน้าของเฟิงนั้นไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก เขา พยักหน้าแล้วจับเชือกหย่อนตัวลงไปที่หน้าผา

ในเวลานี้ที่อีกฟาก

ถังลั่วเหยารู้สึกเพียงว่าตัวเองเหมือนกับว่าวที่ติดอยู่บนยอด ไม้ มีความเป็นไปได้ที่จะถูกลมและฝนพัดขาดออกจากกันได้ ตลอดเวลา

เธอยังอยู่ในช่วงมีประจำเดือนดังนั้นไม่เพียง แต่เจ็บแขน เท่านั้น แต่ท้องของเธอยังปวดอีกด้วยเพราะความหนาวเย็นจาก ฝน

เมื่อถังลั่วเหยารู้สึกว่าเธออาจไม่สามารถมีชีวิตรอดได้เธอก็ ไม่รู้ว่านั่นเป็นภาพลวงตาของเธอหรือไม่ ภายใต้การมองเห็นที่ พร่ามัว ทันใดนั้นก็เห็นเหมือนมีใครบางคนค่อยๆ ไต่ลงมา

ฝนที่ตกหนักเทลงมาทำให้เบื้องหน้าเธอเบลอและเห็นร่าง นั้นในม่านฝนที่มืดครึ้มราวกับฮีโร่ที่ลงมาจากท้องฟ้าเข้ามาหา เธอพร้อมกับลมหายใจอันเย็นยะเยือกพอที่จะทำลายทุกสิ่ง เธออึ้งและอ้าปากพยายามส่งเสียง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก ลําคอของเธอแหบแห้งและพูดอะไรไม่ได้เลย