บทที่ 951 ก็คือปีศาจ

เขาทำหน้าเย็นชา หันศีรษะไปมองเสี่ยวฮัว แล้วถามขึ้น “เฮ้ ของนั่นไม่ได้ถูกวางไว้ในโลงศพหรอกใช่ไหม?

เสี่ยวฮัวถูกมัดไว้กับต้นไม้ ส่ายหน้าไม่ได้ พยักหน้าก็ไม่ได้ชั่ว

ขณะหนึ่ง

จริงๆ แล้วเธอไม่สามารถแน่ใจได้ว่าคืนวันนั้นท่านปูชิวมาฝัง สิ่งนี้หรือไม่ เพราะเดิมที่เธอไม่รู้เลยว่าในบ้านมีสิ่งนี้อยู่ และไม่รู้ ว่าแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์มันคือของอะไร

แค่ได้ยินหลี่เกือพูดแบบนี้ ก็นึกถึงคุณปู่ทวดที่ทำพฤติกรรม แปลกๆ ในช่วงนี้ แค่ครั้งเดียว ก็เลยพาเธอมา

ในเวลานี้ ได้ยินเขาถามเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้างุนงง ตัวเองจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาฝังสิ่งนั้นในโลงศพหรือเปล่า? หลี่เก๋อเห็นเธอไม่ตอบสนอง ก็ขี้เกียจรอเธออีกต่อไป หยิบ พลั่วขึ้นมา เริ่มแงะโลงศพทันที

เขายังหนุ่ม กล้าหาญมาก แต่อย่างไรแล้วนี่ก็เป็นคนที่ตายไป หลายสิบปี ในใจก็ยังคงหวาดกลัวเล็กน้อย

แงะเป็นเวลานานมาก ฝาโลงก็ถูกแงะเปิดออกมาในที่สุด

กลิ่นเหม็นเน่าที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้พุ่งเข้าหน้าทันที เขา เหม็นจนถอยหลังหลายก้าว หลังจากกลิ่นศพนั้นจางไปบ้างแล้วถึงได้เข้าใกล้

แต่เห็นภายในโลงศพ นอกจากกระดูกสีขาว ก็ไม่มีอะไรเลย

สีหน้าอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง

เขาไม่อยากเชื่อ หยิบพลัวขึ้นมาจัดการในโลงศพสองสามที พลิกกระดูกสีขาวดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากแน่ใจแล้วว่าด้านใน ไม่มีสิ่งใดซ่อนอยู่

ความโกรธก็เอ่อขึ้นมาจากก้นบึงหัวใจ โยนของทิ้งไป แล้ว เดินไปยังตำแหน่งที่เสี่ยวฮัวอยู่

เมื่อเสี่ยวฮัวเห็นสีหน้าเขา ก็รู้ว่าเรื่องราวมันแย่แล้ว

ถ้าเขาหาสิ่งของที่เขาต้องการไม่เจอ ต้องจัดการเธอแน่ๆ ควร ทําอย่างไรดี? ทำอย่างไรดี?

ภายในใจเสี่ยวฮัวตื่นตระหนกอย่างยิ่ง และในขณะนี้หลี่เกือ

เดินเข้ามาใกล้แล้ว

เขาบีบหน้าเธอ ยกศีรษะเธอขึ้นมา แล้วกัดฟันพูด “ได้ ยัยบ้าน แกกล้าหลอกฉัน!”

ในดวงตาเสี่ยวฮัวมีน้ำตา ส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลี่เก๋อหัวเราะเยาะ

“แกบอกว่าของมันฝังอยู่ที่นี่ อยู่ไหนล่ะ? อยู่ที่ไหน? แกมาชี้ให้

ฉันดู!”

ขณะที่เขาพูด ก็แกะเชือกบนตัวเธอ จากนั้นก็คว้าผมเธอลากไปที่สุสาน

เสี่ยวฮัวตกใจกับการกระทำที่ต่อเนื่องกันของเขาจนขวัญหนี ดีฝ่อ เมื่อตอบสนอง ก็ถูกเขาลากไปถึงข้างๆ หลุมฝังศพแล้ว หลี่เกือกดร่างเธอลง บังคับให้เธอเผชิญหน้ากับกระดูกสีขาว

ในโลงศพ แล้วพูดเสียงโกรธ “หาให้ฉัน หามันออกมาให้ฉัน ถ้า

วันนี้แกหาไม่เจอ ฉันจะให้แก่ฝังศพไปพร้อมกับย่าทวดแกที่นี่!

คำพูดเขา ทำให้เสี่ยวฮัวตกใจกลัวจนหน้าซีดเซียว

พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นก็โน้มตัวไปหารอบๆ อย่าง รวดเร็ว

ตอนนี้เธอแค่เชือกหลวมๆ ที่เท้า ข้อมือยังมัดอยู่ด้านหลัง เคลื่อนไหวก็ไม่สะดวกอย่างมาก แต่เธอก็ยังพยายามนอนลงบน พื้นเพื่อหามัน

กลัวหลี่เก๋อจะโกรธ แล้วฝังเธอทั้งเป็นจริงๆ

หลี่เก๋อยืนขึ้นมา มองเธอจากด้านบนด้วยความเย็นชา

แค่เห็นเสี่ยวฮัวค่อยๆ หาจากด้านหลังไปยังด้านหน้าทีละนิด สุดท้ายก็หยุดที่หน้าป้ายหลุมศพทันที

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ มองเขาแล้วร้องไห้ฮือๆ

สองครั้ง

หลี่เก๋อขมวดคิ้ว ในใจคิดว่าหรือสาวน้อยคนนี้หาเจอจริงๆ?จึงย่อตัวลงไป
วินาทีถัดมา สีหน้าก็เปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง

“ถอยไป!”

ทันใดนั้นเขาก็พลิกเธอให้คว่ำลงพื้น จากนั้นก็ขี้เกียจจะสนใจ เธอด้วยซ้ำ หยิบพลัวขึ้นมาขุดด้านหน้าป้ายหลุมศพอย่าง รวดเร็ว

ขุดไม่ถึงสองที ก็หยุด

เขาย่อตัวลง มองดูชิ้นนั้นอย่างระมัดระวัง

แค่เห็นดินคลายตัว มันถูกใครสักคนเจาะไปก่อนหน้านี้ไม่นาน จริงๆ ด้วย เวลาผ่านไป ดินมันจะแน่น ช่วงนี้ฝนไม่ได้ตก ระดับ ความแน่นนั้นไม่เหมือนเกิดขึ้นช่วงนี้ แสดงว่าหลุมนี้มันจบลงที่นี่ แต่ในนั้นไม่มีอะไรเลย

ดังนั้น………ถูกใครสักคนขุดไปล่วงหน้าแล้ว!

สีหน้าเขาเปลี่ยนไปกลายเป็นแย่มาก ในพริบตาเดียว สังเกต ดินนั้นอย่างรอบคอบอีกครั้ง มันใช่อย่างที่คิดไว้ มันคือดินใหม่

“แม่งเอ๊ย!”

หลี่เก๋ออดไม่ได้ที่จะพ้นคำหยาบออกมา และโยนพลั่วไว้ที่พื้น

เสี่ยวฮัวก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป มองเขาอย่างหวาดกลัวนิด

หน่อย

หลี่เก๋อหันศีรษะไปมองเสี่ยวฮัว
เขายิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น “ดูเหมือนท่านปู่นั่นของพวกแก จะเห็น สิ่งนี้เป็นของมีค่าจริงๆ สินะ ยอมไม่ต้องการชีวิตแกแล้วเก็บสิ่ง นั้นไว้ แกคิดว่าที่แกเก็บความลับให้เขาตลอดเวลา มันคุ้มไหม?”

เสี่ยวฮัวมองเขาอย่างใจลอยนิดหน่อย จริงๆ แล้วไม่ค่อย เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร

หลี่เก๋อย่อตัวลง มองเธอ ทันใดนั้นก็เปลี่ยนน้ำเสียง “สาวน้อย เรามาคุยเรื่องนี้กันหน่อย ว่าไง?

เสี่ยวฮัวตกตะลึง

ได้ยินเขาพูดอย่างสบายๆ “ท่านครอบครัวแกก็เหมือนหินใน ห้องส้วม ทั้งเหม็นทั้งแข็ง ก่อนที่จะได้เจอแก ให้ตายยังไงก็ไม่ ยอมเอาแผ่นหยกชิ้นนั้นให้ฉัน ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันต้องให้เขา เห็นอะไรบางอย่าง ให้เขารู้ ตอนนี้สิทธิ์ในการพูดมันไม่ได้อยู่ใน มือเขา แต่มันอยู่ในมือฉัน แกว่าไหม?”

เสี่ยวฮัวไม่เข้าใจว่าเขาต้องการทำอะไรกันแน่ และไม่กล้า แสดงความคิดเห็นตามอำเภอใจเช่นกัน ทำได้แค่มองเขาอย่าง ระแวดระวัง

ก็เห็นหลี่เกือควักมีดสั้นแวววาวออกมาจากเอวทันที

“ยังไงแล้วที่นี่ก็ห่างจากบ้านแกใกล้มาก เอางี้แล้วกัน ฉันจะ ตัดนิ้วแกแล้วส่งไปให้มัน มันเห็นแล้วจะได้รู้ว่าตอนนี้แกต้องการ มันมาก และรู้ว่าหลี่เกือคนอย่างฉันเป็นคนพูดจริงทำจริง บางที ด้วยวิธีนี้ มันจะอดทนได้สักหน่อย มอบของมีค่าชิ้นนั้นมาแลกแกแกคิดว่าไง?”

เสี่ยวฮัวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ยังถามเธออีกว่าคิดอย่างไร?

เธอคิดว่าก็ไม่ยังไง!

ในใจเธอทั้งโกรธทั้งกลัวไปชั่วขณะหนึ่ง จ้องมองเขาอย่างสิ้น หวัง ร่างกายนั่งบนพื้น ถอยหลังไปทีละก้าวด้วยความหวาดกลัว

หลี่เก๋อยังคงพูดกับตัวเอง และก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวต่อ

เขายิ้มด้วยความมืดมนเย็นชาแล้วพูดขึ้น “แกไม่ต้องเป็นห่วง ฝีมือฉันดีมากนะ แกยังไม่รู้ล่ะสิ เมื่อก่อนน่ะฉันเคยเรียนแพทย์ เคยเป็นศัลยแพทย์มาก่อน ทักษะมีดผ่าตัดฝึกมาจนชำนาญ ฉัน รับรอง ตกลงกันแล้วว่าจะตัดแกแค่นิ้วเดียว จะไม่มีทางเป็นสอง นิ้วแน่นอน ถึงแกไม่มีนิ้วหนึ่งนิ้ว แกก็คงไม่ตายหรอก สิ่งสำคัญ ที่สุดก็คือ ไอ้นิ้วมือ ถ้าท่านปู่ของแกช่วยแกรักษาไว้อย่างดี ช่วยชีวิตแกได้ทันเวลา แกกลับไปก็ยังให้หมอเชื่อมมันได้ ถึงแม้ ต่อไปอาจจะใช้การไม่ได้ แต่ไม่มีทางเลือก ต้องละทิ้งประโยชน์ ส่วนตนเพื่อช่วยเหลือคนอื่น แกก็ต้องทำสิ่งที่ดีสิ ว่ายังไง?

เสี่ยวฮัวแค่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ตกใจกลัวแทบร้องไห้แล้ว เธอไม่เคยเจอคนวิปริตเช่นนี้มาก่อนเลย!

นี่มันคนที่ไหนกัน นี่มันปีศาจชัดๆ! สีหน้าหลี่เก๋อเย็นชาทันที “เอาล่ะ ไม่ต้องถอยแล้ว แกถอยไปไม่ถึงไหนหรอก เชื่อฟังเอามือมาให้ฉันดีกว่า!”

ขณะที่พูด ก็จะมาคว้ามือเธอ

และในเวลานี้ เสี่ยวฮัวก็ยกเท้าขึ้นมาเตะเขาทันที เตะตรง

หว่างขาของเขา

นี่คือจุดอ่อนแอที่สุดของผู้ชาย หลี่เพื่อทำเสียงฮึดฮัดอุดอู่ทันที และรีบโน้มเอวลงด้วยความเจ็บปวด

ภายในพริบตาเดียว เท้าเสี่ยวฮัวยกขึ้นเตะดินขึ้นมาสาด เข้าไปในดวงตาหลีเกือทั้งหมด เขากรีดร้อง มีดในมือคลายออก ทันที จากนั้นก็ยกมือขึ้นเพื่อปิดตา