บทที่ 356 เธอต้องการแก้แค้น

ดังนั้นวันนี้ฉันเลยต้องการเพียงลุงสองทำให้เธอได้รับบทเรียน รู้จักแยกแยะถูกผิด หากทำผิดก็ต้องยอมรับผิด ทางที่ดีอย่า ทำความผิดแบบนี้อีก ทำแบบนี้เธอถึงจะจดจำว่าครั้งหน้าไม่ควร ทําอีก คุณว่าดีไหมค่ะ?

เมื่อได้ยินแบบนี้ กวนจี้หมิงก็พูดไม่ออก

เมื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด เขาก็รู้สึกว่ามีความสมเหตุสมผล

ดังนั้นเขาเลยไม่พูดอะไร

จิ้งหนังหรี่ตายิ้มและจ้องมองจึงเสี่ยวหย่า

“เช่นนั้นตอนนี้เชิญเธอมากล่าวขอโทษด้วย! ”

จึงเสี่ยวหย่ามีสีหน้าขาวซีด พร้อมจ้องมองสิ่งหนึ่งที่ยิ้มแย้ม อย่างเบิกบาน จนคิดอยากเข้าไปขยี้หน้าเธอ

เธอกัดริมฝีปากแน่น พร้อมหันหน้ามองคุณท่านกวนด้วย

หน้าน้อยใจ

แต่กลับเห็นคุณท่านกวนมีสีหน้ามืดครึ้ม แทบไม่หันหน้ามอง

เธอเลย

จึงเสี่ยวหย่าเริ่มลุกลี้ลุกลน

เธอหันหน้ามองกวน หลี่ แต่เห็นเขาพยักหน้าต่อตัวเองเล็ก น้อยเพื่อให้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีทางย้อนกลับคืนแล้ว
ถึงแม้ในใจไม่ยินยอม แต่ก็ทำได้เพียงเดินไปข้างหน้า และพูด กับเสี่ยวหยู่ว่า : “ขอโทษ”

เสี่ยวหยู่ทํางานอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลกวนมาสองปีแล้ว ปกติ เมื่อเห็นเหล่าเจ้านายต้องทำความเคารพ ไม่เคยถูกพวกเขา กล่าวขอโทษมาก่อน

ด้วยเหตุนี้เธอจึงอดใจสายมืออย่างรีบร้อนไม่ได้

“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ”

จึงเสี่ยวหย่ายาหมัดไว้อย่างแน่ ขณะเดียวกันก็กัดฟันอย่าง แน่นด้วย จากนั้นก็หันหน้าต่อแขก และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ว่า : “ขอโทษค่ะ”

แขกในงานต่างพากันถอยหลังหนึ่งก้าว พร้อมพูดว่าไม่เป็นไร จึงเสี่ยวหย่าเดินไปเบื้องหน้าแขกทีละคน

และเป็นแบบนี้ต่อเนื่องประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า จึงจะสามารถ ขอโทษแขกทั้งหมด ในงาน

จึงเสี่ยวหย่าขอสาบานว่าชั่วชีวิตที่ผ่านมาของเธอไม่เคยพูด คําว่าขอโทษมากขนาดนี้เลย ถึงแม้คนมีจำนวนมาก แต่ส่วน ใหญ่เป็นคนของตระกูลกวน ดังนั้นเลยไม่กล้าเผยสีหน้ายิ้มแย้ม อะไร

แต่ในระหว่างนั้นมีไม่กี่คนอดใจกลั้นหัวเราะไม่ไหว เมื่อเกิดเสียงหัวเราะขึ้น นั่นหมายความว่าเป็นการประชดประชัน

จิ่งเสี่ยวหย่ามีสีหน้าเก้อเขินทันที จนใบหน้าแดงก่ำ

ส่วนคุณท่านกวนทนดูไม่ได้ตั้งนานแล้ว เลยใช้ให้คนผลักรถ เข็นเข้าห้องพัก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา “งานเลี้ยงกล่าวคำขอโทษ”นี้ก็สิ้นสุดลง อย่างสมบูรณ์แบบ

ส่วนงานเลี้ยงฉลองวันเกิดนี้ก็ดำเนินถึงช่วงสุดท้ายเหมือนกัน ความสนุกก็ได้ชมแล้ว อวยพรวันเกิดก็เรียบร้อยแล้ว เหล่า แขกจึงพากันแยกย้ายกลับบ้าน

วิ่งหนึ่งมองดูผลงานด้วยท่าทางพึงพอใจ แต่ก่อนจากไป เธอ เดินไปกล่าวอ้าลากับคุณท่านกวนด้วยตัวเองด้วย

คุณท่านกวนโมโหจนคิ้วไม่เป็นทรง แถมแม้แต่เหลือบตามอง เธอยังขี้เกียจเลย

แต่วิ่งหนึ่งไม่ถือสา ยังคงหรี่ตายิ้มแย้มอย่างเบิกบาน จากนั้น ก็พาอานอานจากไป

ส่วนอีกด้าน ฉางไม่ได้มองดูสถานการณ์ทุกอย่างของคืนนี้ ด้วยตัวเอง ถึงแม้ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในใจเกิดความรู้สึกไม่ พอใจต่อจิ่งเสี่ยวหย่าแล้ว

เขาต้องการเล่นงานตระกูล ถึงแม้รู้เรื่องอดีตที่ผ่านมาของจึง เสี่ยวหย่า รวมถึงเรื่องมีปัญหากับจิ่งหญิงด้วย แต่ขอเพียงแค่เธอสามารถได้รับหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของกวนซือกรุ๊ปเป็นของขวัญ แต่งงาน เขาก็จะไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมา และจะพยายามเริ่มต้น ใหม่

แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขายินยอมให้ลูกชายของตัวเอง แต่งงานกับขยะที่โง่เขลาและสร้างปัญหา

ในสายตาของฉางไห่แล้ว จึงเสี่ยวหย่าทำร้ายอานอ่านหรือ เปล่า ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

สำคัญอยู่ที่ เรื่องวุ่นวายที่ตัวเองก่อ ตัวเองไม่สามารถจัดการ ได้เอง

ผู้หญิงที่แม้แต่ปฏิภาณไหวพริบแก้ไขสถานการณ์ก็ยังไม่มี จะ คู่ควรกับลูกชายของเขาได้อย่างไร และมีคุณสมบัติอะไรเข้ามา อยู่ในตระกูลกู้?

ไม่แน่ในอนาคตเธออาจจะสร้างปัญหาข้างนอก และนำพา ความวุ่นวายให้ตระกูลตามเช็ดอุจจาระเธออีก?

ด้วยเหตุนี้ก่อนจากไป ฉางไห้ก็ไปกล่าวอำลากับคุณท่าน กวน และตอนที่คุณท่านกวนพูดถึงเรื่องแต่งงานของจิ้งเสี่ยวหย่า กับกู้เล็ก กู้ฉางไห่ไม่ได้ตอบรับ

เขายิ้มและพูดว่า : “เด็กทั้งสองคนยังอายุน้อยกันอยู่ อีกอย่าง ช่วงนี้มีชวนออกไปทำธุระข้างนอกบ่อยมากด้วย เกรงว่าจะให้ คุณหนูรองน้อยใจ ด้วยเหตุนี้เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหรอก ปล่อยให้เด็กทั้งสองคนทำความรู้จักกันเอง เดียวเริ่มสนิทสนม กันเมื่อไหร่ค่อยมาคุยเรื่องนี้อีกที
เขาไม่ได้พูดปฏิเสธตรงๆ แต่ยังคงไว้หน้าคุณท่านกวนอยู่ แล้วทําไมคุณท่านกวนจะไม่เข้าใจเจตนาของเขาล่ะ?

ทั้งที่ก่อนหน้านี้คุยตกลงกันอย่างดิบดี แต่เพราะเกิดเรื่องคืนนี้ ขึ้น เขาจึงเริ่มพูดอ้างว่าเด็กทั้งสองไม่สนิทสนมกัน ต้องการเลื่อน เวลาก่อน

หรือเป็นเพราะเรื่องคืนนี้ เขาเลยกลัวว่าจึงเสี่ยวหย่าจะนำ ความวุ่นวายให้กับตระกูลกันแน่?

คุณท่านกวนโมโหเดือดดาลมาก แต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

ด้วยพฤติกรรมคืนนี้ของจึงเสี่ยวหย่า หากตระกูลกเปลี่ยนใจ เขาก็ไม่มีอะไรจะพูด

หลังจากส่งคนของตระกูลกลับไป แขกคนอื่นก็แยกย้ายกลับ

บ้าน

จึงเสี่ยวหย่าเดินเข้ามาในห้องพักอย่างระมัดระวัง

ในตอนนี้ภายในห้องพักมีเพียงเธอกับคุณท่านกวนสองคน

ส่วนคนอื่นล้วนอยู่กับการอำลาแขกเพื่อนสนิท คนใช้และเจ้า หน้าที่รักษาความปลอดภัยเฝ้าประตูข้างนอก หากไม่ได้รับคำสั่ง จากคุณท่าน ใครก็ไม่สามารถเข้ามาได้

จึงเสี่ยวหย่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวลว่า “คุณตา” คุณท่านนั่งหันหลังต่อเธอ พร้อมร้องอุทาน “อืม” ด้วยสีหน้าได้ อารมณ์ขึ้น
“คืนนี้รู้หรือยังว่าตัวเองทําผิดตรงไหนบ้าง?

งเสี่ยวหย่ากัดริมฝีปาก เพราะอับอายมาก ตอนนี้บนใบหน้า ของเธอจึงมีสีแดง ขณะเดียวกันน้ำตาคลอเบ้า พร้อมเผย ท่าทางน่าสงสารออกมา

“ทราบค่ะ”

“พูดมา ทำไมเธอจึงลงมือทำร้ายเด็กคนนั้นด้วย?”

จึงเสี่ยวหย่านิ่งเงียบสักพัก

เธอวางมือทั้งสองข้างไว้ข้างหน้า และออกแรง กระโปรง ของตัวเอง เธอก้มหน้าลง และยืนอยู่ภายใต้แสงสว่าง ซึ่งเมื่อ แล้วน่าเห็นอกเห็นใจมาก

คุณท่านกวนขมวดคิ้ว แล้วเลื่อนเก้าอี้รถเข็นหันกลับมา

“กับตายังไม่กล้าพูดความจริงอีกหรอ?”

จึงเสี่ยวหย่ารู้ว่าเรื่องนี้ปกปิดคุณท่านกวนไม่ได้ อีกอย่างค่ พูดโกหกที่ดัดแปลงในตอนนี้ของเธอคงไม่มีความน่าเชื่อถือมาก เพียงพอ

อีกทั้งแขกส่วนใหญ่ในคืนนี้ไม่ค่อยมีใครเชื่อในคำพูดของเธอ

เพียงแต่เห็นแก่หน้าตาของคุณท่านกวน จึงไม่มีใครกล้าพูด ออกมา

จึงเสี่ยวหย่าเผชิญกับสายตาแหลมคมของคุณท่านกวนอยู่สักพัก ไม่นานเธอก็พูดขึ้นมาว่า “เพราะหนูต้องการแก้แค้น

คุณท่านกวนขมวดคิ้วขึ้น

“แก้แค้นเรื่องอะไร?”

จู่ๆ จึงเสี่ยวหย่าก็ร้องไห้ออกมา

เธอร้องไห้อย่างเสียใจ น้ำตาของเธอเหมือนกับไข่มุกเม็ด ใหญ่ที่ไหลพรากลงมา เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า : “ขอโทษค่ะ คุณตา หนูเองก็ไม่อยากทํา แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ในตอนนั้นทำไมหนูถึงพลั้งพลาด ทั้งที่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นผู้ บริสุทธิ์ แต่กลับคิดอยากทำร้ายเธอ”

คุณท่านกวนรู้สึกรําคาญใจเล็กน้อย

“ฉันกำลังถามเธอว่าแก้แค้นเรื่องอะไร?”

จิ้งเสี่ยวหย่าสูบลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดขึ้นว่า “ตอนที่หนู กับสามีคนเก่าอยู่ด้วยกัน หนูเคยตั้งท้องครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเด็ก ทารกเริ่มมีการเปลี่ยนแล้ว แต่กลับถูกพี่สาวทำร้ายจนแท้งลูก ซึ่ง หนูรู้สึกแค้นมาตลอดเลย

หลังจากมาเมืองหลวง หนูรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวมาก ส่วนจึง หนิงกลับมีความสุขกับอานอาน จนทำให้หนูนึกถึงลูกคนนั้นของ หนู ภายใต้ความแค้นที่ครอบง่าที่อยากให้เธอได้ลิ้มรสชาติของ การสูญเสีย ดังนั้นหนูเลยพลั้งมือทำร้ายอานาน”