บทที่ 515 ฉุกคิดขึ้นได้

หลังจากทุกอย่างพร้อมแล้วการถ่ายทำอย่างเป็นทางการ

เริ่มขึ้น

ถังลั่วเหยาสวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าและเดินไปทางสะพาน

แขวน

ตรงข้าม คนร้ายสองสามคนมัดตัวชายหนุ่ม ชายหนุ่มสวม หน้ากากปิดหน้า พวกมันมัดเขาไว้แล้วใช้มีดจี้รอบคอเขา แล้ว ตะโกนใส่ถังลั่วเหยาะ “แกต้องมาคนเดียวเท่านั้น ห้ามพกอาวุธ ติดตัว หากแกกล้าขัดคำสั่ง ฉันจะฆ่ามันเสีย!!

ถังลั่วเหยายืนนิ่งอยู่บนสะพานแขวนและยิ้มอย่างเย็นชา “แล้วข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเมื่อข้าข้ามไปแล้วพวกเจ้าจะปล่อย เขา?”

อีกฝ่ายถึงกับผงะไปชั่วขณะและคิดไม่ถึงว่าจนถึงเวลานี้แล้ว เธอยังจะมีข้อแม้กับพวกเขา

เขาจึงพูดด้วยความโกรธ: “ข้าพูดคำไหน ก็ทำแบบนั้น หาก เจ้าไม่เห็นด้วย ข้าจะฆ่าเขาเสียตอนนี้เลย”

อย่างที่เราทราบกันดีว่าท่านอ๋องและพระชายาแห่งเมือง อานหยางมีความสัมพันธ์ที่ดีมากและรักใคร่กันมากหลังจากงาน แต่งงานของพวกเขา

พวกมันเชื่อว่าพระชายาไม่กล้าจะนำชีวิตของท่านอ๋องมาล้ออย่างก็ตามเธอเห็นความเย่อหยิ่ง

“ออกซึ่งความจริงใจ พวกท่านอยากจะก็ฆ่าเลย อย่าง มาก

ในขณะพูดยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

เมื่อผู้ลักพาตัวตรงข้ามเห็นเขาพวกเขาก็ตกตะลึงและ เขาไม่คาดคิดจะมีการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้เกิดเมื่อเห็นลั่วเหยาเหมือนจะตัดสินใจแน่วแน่แล้ว พวก

จะหมดหนทาง สุดท้ายจึงได้เพียงถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“

เห็นสะพานนี้หรือไม่ถังลั่วเหยาชี้ที่ไปที่สะพานแขวนแคบและเก่า ใต้เท้าของเธอ กังวลว่าข้าจะลูกไม้อะไรหากทำการแลกเปลี่ยนกันนี้ ข้าเองต้องห่วงว่าพวกเจ้าไม่ปล่อยคน

พวกเจ้าพาเขามา ถึงเวลาเมื่อพวกเจ้าปล่อยเขาข้าไปพวกเจ้า ช่องว่างแคบเช่นข้าคงจะสามารถเล่นลูกไม้ อะไรเป็นล่ะ”

คนตรงข้ามสองสามคนมองหน้ากันและชำเลืองมองกันในที่สุดก็ตัดสินใจได้

“ได้ ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้ง!”

พวกเขาพูดแล้วก็เริ่มพาคนเคลื่อนตัวไปที่สะพานแขวน ถังลั่วเหยายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ รอให้คนตรงข้ามเข้ามา

ที่ริมของสะพานฝั่งนี้ เครื่องจักรหลายเครื่องถ่ายภาพ ทั้งหมดจากทิศทางที่แตกต่างกัน

แต่ในขณะนี้เอง

เพียงคนกลุ่มนั้นเหยียบบนสะพานแขวน ทันใดนั้นก็ได้ยิน เสียงดังเอี๊ยดอ๊าด

มีคนตกตะลึงและหยุดเดินโดยไม่รู้ตัว

เมื่อแผ่นไม้สองสามวันที่ด้านหนึ่งของสะพานล้มลงจากนั้น เชือกที่ผูกกับสะพานก็หลุดและแผ่นไม้ก็แตก

ทุกคนตกใจกลัวจากนั้นก็ได้ยินเพียงเสียงตะโกนดังขึ้นและ มีคนดึงพวกเขากลับไป

“อันตราย กลับมา!”

ทันทีที่สิ้นเสียงก็มีเสียงครืดคราดแล้ว ก็เห็นแผ่นไม้บน สะพานกระเด็นขึ้นเหมือนลวดหัก

ถังลั่วเหยานิ่งไปชั่วขณะ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพียงรู้สึกว่า เท้าของเธอว่างเปล่า
เธอทําได้เพียงส่งเสียงกรีดร้อง ตัวเธอเสียศูนย์ ด้วยความ ตกใจเธอยื่นมือออกไปแล้วจับเชือกป่านที่ราวจับ จากนั้นเธอก็ รู้สึกตัวลอยอยู่ชั่วขณะ ตัวเธอกระแทกเข้ากับกำแพงหน้าผา อย่างแรง

“ถังลั่วเหยา!”

“ลั่วเหยา!”

“พี่ลั่วเหยา!”

เสียงอุทานและเสียงกรีดร้องนับไม่ถ้วนดังขึ้นเหนือหัวของ เธอและถังลั่วเหยารู้สึกเพียงว่าแขนทั้งสองข้างของเธอแทบขาด ออกจากกันและร่างกายของเธอก็ร้อนผ่าว

เธอเจ็บจนพูดไม่ออกทำได้เพียงจับเชือกมือไว้แน่น

ในขณะนี้จู่ ๆ ฟ้าร้องก็ระเบิดขึ้นบนท้องฟ้าและฝนก็เทลงมา อย่างหนัก

เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลิวหมิงก็รีบตะโกน: “ช่วย คน! ไปช่วยคนเร็ว!”

ทันใดนั้นในฉากก็กลายเป็นความโกลาหล

ในตอนนั้น อีกฟากหนึ่ง

จู่ ๆ ช่วงนี้เฟิงก็มีนิสัยเปลี่ยนไป เมื่อก่อนจากที่เคย สังสรรค์ทั้งวันทั้งคืนจนถึงเช้าวันถัดไปแล้วไม่ตื่นจนกว่าจะถึง บ่ายสามสี่โมง
แต่ช่วงที่ผ่านมา เขาพักผ่อนและทํากิจวัตรเป็นไปตามกฎ เกณฑ์มาก ตื่นแต่เช้าและเข้านอนเวลาเที่ยงคืน

ทุกคนพบว่ามันยากที่จะปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลง ของเขาและมักจะรู้สึกว่ามีสัญญาณก่อนเกิดพายุ

ดังนั้นก็อดที่จะระมัดระวังไม่ได้เวลาที่พูดคุยกับเขา

ในทางตรงกันข้ามเฟิงดูเป็นคนใจกว้างมากไม่เพียงแต่ เขาจะไม่ได้บอกว่าแปลก แต่วันนี้เขาก็ยังอยู่ในอารมณ์ที่หายาก และพาพวกเขาไปปีนเขา

พวกลูกคนรวยแบบนี้จะตื่นเช้าเสียที่ไหน?

พอบอกว่าจะพาไปเที่ยวแล้วถูกบังคับให้ลุกขึ้นมาจากเตียง ทุกคนต่างมีสีหน้าที่ดูแย่และไม่เหมือนจะไปปีนเขาแต่เหมือนจะ ไปงานศพเสียมากกว่า

เฟิงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ อย่างไรก็ตามคนเหล่านี้เต็มใจที่ จะมาและพวกเขาก็ไม่ยอมก็ต้องมาอยู่ดี

เพียงแค่รู้สึกไม่สบายใจที่พอปืนไปได้ครึ่งทางฝนก็ตกลงมา

มีบางคนที่ทนไม่ได้กับอากาศแบบนี้แล้วยังต้องมาปีนเขา ใช้ เสื้อคลุมศีรษะแล้วพูด: “ฝนตกแล้ว ถ้างั้นเรากลับกันเถอะ

เฟิงเป็นกังวลเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจู่ ๆ ก็ขุ่นเคืองใจ ใครมา เขามองฟ้าที่มืดมิดและพูดอย่างเย็นชา “กลับอะไรกัน? ฝนนิด เดียวแค่นี้ เปียกแล้วจะตาย?”
กลุ่มลูกคนรวยได้ยินแล้วก็แทบจะร้องไห้ออกมา

คนข้างเคียงเห็นแล้วทนดูไม่ได้จึงเกลี้ยกล่อม: “แต่จะให้เปียก แบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่เรื่องนะ ต่อให้ไม่กลับก็น่าจะหาที่หลบฝน ก่อนแล้วค่อยว่ากัน ไม่อย่างนั้นเปียกขนาดนี้คงเป็นหวัดกัน พอดี”

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกไปก็มีคนพยักหน้าเห็นด้วยหลายคน

“ใช่ๆ”

“แต่แถวนี้รกร้างไร้ผู้คน จะหลบฝนได้ที่ไหนล่ะ คนที่เฟิงยี่เรียกมาครั้งนี้ส่วนมากเป็นกลุ่มรุ่นน้องไฮโซใน เมืองหลวง และยังมีหลายคนที่กำลังเป็นที่โด่งดังดาวรุ่งใน วงการบันเทิง

ทุกคนที่ปกติลงทุนลงแรงไปไม่น้อยเพื่อให้ได้เข้าสู่วงการ วัน นี้เป็นโอกาสที่จะได้ออกมากับเฟิงที่ไม่ได้หามาได้ง่ายๆ จึงไม่มี ใครละทิ้งมันไปง่ายๆ

เพียงแต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะยอมตากฝนเป็น เพื่อนเฟิงยี่

เมื่อเฟิงยี่เห็นแล้วว่าไม่มีใครยอมจะไปต่อกับเขา จึงมีสีหน้า เคร่งขรึม

เขาพูดอย่างเย็นชา: “ไม่ยอมไปต่อก็ไสหัวกลับไป ถือเสียว่า วันนี้ฉันไม่ได้เจอพวกนาย
ทุกคน: “……”

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นความโกรธและทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะมอง หน้ากัน

มีไฮโซคนหนึ่งที่ค่อนข้างใกล้ชิดกับเฟิงในเวลาปกติพูด ขึ้น “ฉันได้ยินว่าวันนี้มีกองถ่ายละครกำลังถ่ายทำอยู่บนเขา พวกเราน่าจะมีอุปกรณ์หลบฝนด้วย ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปดูกันดี ไหม?”

เมื่อมีคนออกมายื่นข้อเสนอก็ย่อมมีคนออกมาแสดงความ

เห็นด้วย

อย่างรวดเร็วก็มีคนลุกขึ้นมา

“ใช่ ฉันก็ได้ข่าวมา ดูเหมือนว่าจะถ่ายภาพทิวทัศน์บนยอด เขาด้านหน้า พวกเราไปตอนนี้คงจะได้เห็นพวกเขาทำการถ่ายทำ พอดี”

เฟิงยี่ขมวดคิ้ว อารมณ์ที่ดีมาทั้งวันตอนนี้ไม่เหลือแล้ว

อย่างไรก็ตามการตากฝนเป็นเพียงคำพูดที่น่าโมโห เนื่องจากมีที่หลบฝนบนภูเขาจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องผ่านไป

ดังนั้นเขาจึงจับคนกลุ่มหนึ่งและเดินไปตามทิศทางของกองถ่าย